Πέρασα την εξώπορτα χωρίς να στείλω αναφορά, για πρώτη φορά μετά από 45 μέρες. Ένιωσα καλύτερα. Η ευθύνη για το πώς θα κινηθώ και με πόσο σύνεση ήταν αποκλειστικά πάνω μου. Έβρεχε απαλά. Δεν με ενοχλούσε σχεδόν καθόλου. Κατηφόρισα την αγαπημένη μου γειτονιά, που ακόμα της έχω έρωτα, να τη χαζέψω όταν ξυπνάει σαν από από μακρύ βράδυ. Μουδιασμένος κόσμος πηγαινοερχόταν. Ο Νίκος σήκωσε τα ρολά του κομμωτηρίου του και ο Ανδρέας μου είπε «Τετάρτη στις 4 να έρθεις, αλλά σου πάνε και μακριά». Η Τατιάνα στο super market φορούσε μια μαύρη μάσκα με χαμόγελο λευκό - είναι έτσι κι αλλιώς χαμογελαστή και ακούραστη. Στα λίγα ανοιχτά μαγαζιά υπήρχαν αραιές ουρές από μασκοφόρους. Ύστερα πήρα το μετρό στο Φιξ. Τα άλλοτε φασαριόζικα βαγόνια ήταν τώρα ξενέρωτα. Βαλίτσες με ροδάκια και φάτσες εξωτίκ ούτε για δείγμα. Κατέβηκα στο Σύνταγμα. Οι ελεγκτές ήταν υποδειγματικοί και ο κόσμος σωστός. Ελάχιστοι οι δήθεν μάγκες. Όπως πάντα. Στην πλατεία όλοι ήθελαν μια φωτογραφία με τη λουλουδένια κόκκινη καρδιά και τη μάσκα τους φορεμένη για το Instagram. Έπεφταν πολλά γέλια. Συνέχισα την προσεκτική βόλτα στο κέντρο και έκανα τις δουλειές που ήθελα. Συνάντησα και μια φίλη, που χάρηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά που βρεθήκαμε. Παράλληλα έφτιαχνα το οπτικό μου ημερολόγιο με τη μηχανή, ως συνήθως, από το φωτογραφικό μικρόβιο που έχω κολλήσει.
Αποκλειστικές εικόνες από το μεγαλύτερο συγκοινωνιακό, αναπτυξιακό και περιβαλλοντικό έργο υποδομής στη Βόρεια Ελλάδα, το οποίο, έπειτα από δεκαετίες, παραδίδεται
