Life in Athens

«Κάνε μου τη χάρη, του Αυγούστου το φεγγάρι…»

Με καλή παρέα και ένα μίνι μπάτζετ η Αθήνα τον Αύγουστο είναι όνειρο

Δέσποινα Κουτσομητροπούλου
ΤΕΥΧΟΣ 712
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η Δέσποινα Κουτσομητροπούλου γράφει για την αυγουστιάτικη Αθήνα.

Ο κλιματισμός να είναι καλά. Μερικά καλά βιβλία. Παρεάκι γλυκό, είτε ερωτικό, είτε οικογενειακό είτε φιλικό κι όλα θα πάνε καλά. Ο αγαπημένος μου μήνας, ο Αύγουστος, ποτέ δεν με απογοήτευσε. Μια λυτρωτική αίσθηση ότι μείναμε μια παρέα σε μια μεγαλούπολη. Όπου φύγει-φύγει του Αυγούστου οι εκδρομείς. Μόνη και ατελείωτη η άσφαλτος. Λαμπυρίζει σαν όαση στην έρημο, καθώς απλώνεται. Το αστικό τοπίο θα μπορούσε να ήταν δυστοπικό. Φόρεσε τα καλά γυαλιά σου, αυτά με τη θετική ματιά. Διότι έτσι ήρεμο αυτό το δυσκίνητο κήτος, χωρίς πολλές-πολλές φασαρίες και κοσμοσυρροή, φαίνεται σχεδόν γλυκούλι. Το ομορφαίνει η ησυχία που φλερτάρει με την κακομούτσουνη μητρόπολη. Τόπους-τόπους έχει τις ομορφιές της. Τα στέμματά της. Αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της είναι βρώμικη, μουτζουρωμένη, γεμάτη πληγές και σε κάποιες γωνιές μυρίζει παρακμή μαζί με αμμωνία. Τα παραβλέπεις όλα αυτά και προχωράς. Η πόλη; Δική σου. Μετακινείσαι, κυκλοφορείς πιο άνετα. Χωρίς συνωστισμούς στο μετρό και σταγόνες ιδρώτα. Περιμένεις λίγο παραπάνω, είναι αλήθεια. Αλλά οι αντοχές χαλυβδώνονται με τον χρόνο που περνάει. Μια στωικότητα απέναντι σε κάτι που δεν παλεύεται.

Η Αθήνα τον Αύγουστο παίρνει άδεια. Ζει το καλοκαίρι της. Αδειάζει, αναπνέει και μαζεύει δυνάμεις για το φθινόπωρο. Παγωμένη πορτοκαλάδα στο Σύνταγμα. «Υποβρύχιο» στην Πλάκα. Φρέντο στο Κολωνάκι. Βόλτες. Χαλαρές. Για ποτάκι; Παντού. Με καφτάνι και πέδιλο. Είπαμε κομψές Γκλαμαζόνες παντού και πάντα. Ακατάβλητες υπό όλες τις συνθήκες. Και για τα αγόρια; Βερμούδα και τρελό πουκάμισο. Με πανάλαφρες εσπαντρίγιες. Φαγητό στη σκιά της Ακρόπολης. Αυτές είναι οι «στολές» της αυγουστιάτικης Αθήνας. Θέλεις και θάλασσα; Έχεις και τη θάλασσα. Όλα τα ’χεις. Σε απόσταση αναπνοής, που λέει ο λόγος.

Κι αν δεν μπορείς να αποδράσεις; Μην το σκέφτεσαι. Τώρα μπορείς να απλωθείς. Να τεντώσεις χέρια και πόδια. Να κάνεις τα δικά σου. Θέλεις να κάνεις και πατίνι; Κάνε και πατίνι. «Κάνε μου τη χάρη του Αυγούστου το φεγγάρι, μόνος πώς να ζήσω;». Με καλή παρέα και ένα μίνι μπάτζετ –πόσο πια να έχεις;– η Αθήνα τον Αύγουστο είναι όνειρο. Και το φεγγάρι στα άλουστα μαλλιά της είναι σούπερ.