Το σύμπαν των αστέρων

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

Ξημέρωμα, προχωράω μόνη στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Το κρύο είναι αφόρητο, πλέον όμως το έχω συνηθίσει. Μια παρέα φοιτητών με προσπερνάει, συζητούν για την πιο όμορφη κοπέλα του μαγαζιού που ήταν πιο πριν. Κάτι αδέσποτα σκυλιά κοιμούνται στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Ένας άστεγος τυλιγμένος με ένα μεγάλο χαλί κοιμάται στα καθίσματα μιας στάσης λεωφορείου. Τα μαγαζιά και τα σπίτια έχουν φορέσει τα γιορτινά τους. Φωτάκια που αναβοσβήνουν, Άγιοι Βασίληδες, γκι, και χριστουγεννιάτικα δένδρα, στολισμένα με πολύχρωμες μπάλες. Όλα πια συμβαίνουν πιο νωρίς.

Δε μου αρέσουν οι γιορτές, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα. Έχουν μια βαθιά μελαγχολία και πολλές σκληρές αντιθέσεις. Γιορτινά τραπέζια με τους αγαπημένους μας από την μία, και συσσίτια για αστέγους και απόρους και πολιτικούς να τα επισκέπτονται κυνηγώντας ψήφους από την άλλη. Όταν ήμουν παιδί ο πατέρας μου, μου είχε κάνει δώρο ένα ηλεκτρονικό τραινάκι -περισσότερο με το intercity έμοιαζε. Βασικά για τον εαυτό του το αγόρασε ο άνθρωπος για να μπορεί να παίζει, εμένα μου αρκούσε μια σοκολάτα και μια μεγάλη αγκαλιά. Τα είχα όλα. Αλήθεια γιατί εκείνη την εποχή όλοι οι γονείς είχαν μανία με τα τρένα; Πάνε χρόνια από τότε που έχω να στολίσω χριστουγεννιάτικο δένδρο, ίσως φέτος ήρθε η στιγμή.

Θυμάμαι χρόνια πριν, μια νύχτα σαν κι αυτή περπάταγα πάλι μόνη στους δρόμους της Αθήνας όμως. Τότε η πόλη είχε γεμίσει αστέγους και καροτσάκια σούπερ-μάρκετ. Εκείνο το βράδυ η πόλη ήταν άδεια, μπορούσες και περπατούσες ελεύθερος στο κέντρο της Πανεπιστημίου. Στην Εθνική Τράπεζα στη Σταδίου ένας άστεγος έκανε βόλτα ένα καροτσάκι σούπερ-μάρκετ. «Σπρώξε πιο δυνατά, θέλω να δω το σύμπαν των αστέρων», είχε ακουστεί μια γυναικεία φωνή να λέει και εκείνος έσπρωχνε με δύναμη. Τίποτα τότε δεν θύμιζε γιορτές, μόνο τα πλαστικά στολίδια που φώτιζαν κρεμασμένα τους πυλώνες της ΔΕΗ. Μάλλον για αυτό το σύμπαν των αστέρων μίλαγε η φωνή, γιατί εκείνο το βράδυ ο ουρανός ήταν άδειος και οι ευχές δεν έπιαναν.

Όχι η κρίση δεν τέλειωσε, απλά οι άνθρωποι βαρέθηκαν τη μιζέρια. Πλέον εκπαιδευτήκαμε αναγκαστικά να ζούμε το τώρα, όσο σκληρό κι αν είναι. Πριν ζούσαμε μόνο για το μετά. Πάντα των άκρων είμαστε. Όταν όμως απλά επιβιώνεις, ξεχνάς να ζεις. Απόψε ο ουρανός είναι πάλι άδειος. Τον κοιτούσα και έψαχνα επίμονα μήπως βρω τουλάχιστον ένα αστέρι. Είμαι κάπου στη Βασιλίσσης Όλγας και ψάχνω ένα ταξί να με πάει σπίτι. Βγαίνω στην άκρη του δρόμου και σταματάει ένας κύριος. Μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο και λέω την οδό και ξεκινάει μια σουρεάλ συζήτηση του ενός λεπτού.

Οδηγός: Κοπελιά δεν είσαι από εδώ ε;

Ελένη: Όχι, από πού το καταλάβατε;

Οδηγός: Το κατάλαβα...Τι ομάδα είσαι;

Ελένη: Χμ... (απορημένη από την από την απότομη αλλαγή θέματος). Στη Θεσσαλονίκη είμαι Άρης και Ηρακλής. 

Οδηγός: Σε πειράζει να βάλω να ακούσουμε Σινάτρα;

Ελένη: Όχι...

Και μετά απλά σιωπή και το "Strangers in the night" και μπλε.

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή…