Life in Athens

Καλή άνοιξη σε όλους!

Τι κρίμα που δεν έχουμε συνηθίσει να λέμε αυτή την ευχή…

Ελένη Σταματούκου
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

Βγαίνω από το γραφείο και είναι ακόμα μέρα. Στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό που κρύβεται ανάμεσα στις πολυκατοικίες του κέντρου. Λίγο μπλε ανάμεσα στο γκρίζο και άπλετο φως. Πετάω από πάνω μου όλα αυτά που με βαραίνουν και κοιτάζω μπροστά. Είναι που πριν λίγες μέρες ξεκίνησε επίσημα η άνοιξη, είναι που μεγαλώνει η μέρα, και σε λίγο καιρό από τώρα θα φορέσουμε κοντομάνικα, είναι που νοσταλγώ εικόνες από τα μελλοντικά μου ταξίδια, Βιετνάμ, Λάος, Ισλανδία, Δυτικές Ινδίες…

Περπατάω στον πιο όμορφο δρόμο της πόλης, στην Αλεξάνδρου Σβώλου. Τα τραπεζάκια από το βιβλιοπωλείο-μικρό καφέ «Ακυβέρνητες Πολιτείες» έχουν παραταχθεί άναρχα πάνω στο πεζοδρόμιο. Ο Tom Waits με φλερτάρει, τραγουδώντας μου στο αυτί με τη βραχνή φωνή του το «All the world is green». Δεν υπάρχει πιο ωραίο τραγούδι αγάπης από αυτό. Θα με κάνει δική του. Ξεχνιέμαι και τραγουδάω δυνατά τους στίχους. Ο αέρας μου φυσάει τα μαλλιά και τα άνθη της μυγδαλιάς μπλέκονται στις άκρες των ματιών μου. Μεγαλώνοντας, δεν περισσεύει χρόνος να ονειρευτείς. Κοιμάσαι αργά, ξυπνάς νωρίς. Η μέρα λήγει στις 7, μετά στις 8 και στα μέσα του καλοκαιριού όλα θα τελειώνουν στις 9. Στο Brighton νύχτωνε στις 10.

Κάθομαι στη Ναυρίνου. Τα τζάνκια στα παγκάκια συζητούν περί ανέμων και υδάτων. Οι σκύλοι πάνε βόλτα τους ιδιοκτήτες τους. Οι φοιτητές μασουλάνε κρατώντας στο χέρι πίτες κάθε λογής. Γονείς κυνηγούν τα παιδιά τους, περιστέρια ζητιανεύουν ψίχουλα, και γιαγιάδες περπατάνε αγκαζέ με παππούδες. Η ζωή τρέχει δίπλα μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Καμιά φορά νιώθω ότι δε μπορώ να την προλάβω. Και τότε είναι που με πιάνει η μανία. Είναι που θέλω να διαβάσω όλα τα βιβλία του κόσμου, να μάθω ακόμα μια ξένη γλώσσα, να γνωρίζω έναν καινούργιο άνθρωπο κάθε μέρα, να πάω σε συναυλίες, να χορέψω και να πιω μέχρι το πρώτο φως της ημέρας. Είναι που ήρθε η άνοιξη και με κάνει να πιστεύω ότι παρά την παράνοια που ζούμε, όλα αυτά που ποθώ θα γίνουν.

Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να συγκρατείσαι. Γεμίσαμε φόβους και ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε. Πόσο χαμένος χρόνος, πόσες καμένες καρδιές για ένα τίποτα. Χθες δείπνησα με μια παλιά φίλη. Βρισκόμαστε πάντα σε στιγμές που η ζωή μας κάνει μια απότομη στροφή για να βγούμε ξανά στην ευθεία. Μέχρι τότε πρέπει να περάσουμε εμπόδια φυσικά και τεχνικά. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι γεμάτη καλές και κακές στιγμές. Αφού έχουν γεμίσει μικρά σημάδια τα γόνατα σου, και μώλωπες τα πλευρά σου, μετά λύπης συνειδητοποιείς, ότι πουθενά δεν υπάρχει ο ιδανικός κόσμος που φαντάστηκες. Και έτσι μαθαίνεις να ζεις μετρώντας απώλειες, που τελικά γίνονται εμπειρίες. «Θα επαναλάμβανα όλα τα λάθη που έκανα, καθετί μικρό ή μεγάλο που με έσπρωξε πέρα από τα όρια μου» έλεγε η φίλη και ξανάλεγε και εγώ την παρατηρούσα χωρίς να πω τίποτα. Όσον για τον ιδανικό κόσμο, ένας φίλος μου είπε να τον κρατήσω για τα βιβλία που θα γράψω στο μέλλον. Γαμώτο μεγάλωσα…. αλλά μεγάλωσα ωραία.

Καλή άνοιξη σε όλους! Τι κρίμα που δεν έχουμε συνηθίσει να λέμε αυτή την ευχή…