Ήμουν 25 όταν μετακόμισα σε ένα διαμέρισμα του Διαγόρα Χρονόπουλου, στην οδό Παπαρρηγοπούλου, στο Πεδίον του Άρεως, σε μια πολύ ωραία πολυκατοικία. Αισθητικά ήταν υπέροχο το κτίσμα, σε σχέδιο του Γ. Θεοδοσόπουλου, του αρχιτέκτονα που έχει κάνει την περίφημη ροζ πολυκατοικία στο Μετς (μαζί με την Κ. Θάνου). Ήταν μια μικρή μεζονέτα στον 6ο και 7ο όροφο, μια φωλιά.
Τι θυμάστε πιο καθαρά από την πρώτη σας γειτονιά;
Στο τέρμα της Παπαρρηγοπούλου ήταν το πάρκο που ενωνόταν με το Πεδίο του Άρεως και τα Δικαστήρια της Ευελπίδων. Εγώ και οι φίλοι μου τότε είχαμε από ένα σκύλο ο καθένας, και τους βγάζαμε βόλτα σε αυτό το πάρκο πολλές φορές τα πρωινά. Επίσης θυμάμαι στην άκρη της Παπαρρηγοπούλου την ωραία, οικογενειακή ταβέρνα «Η ωραία Πάτρα», η οποία από την άνοιξη κιόλας έβγαζε τραπεζάκια στην απέναντι μεριά, μέσα στο πάρκο. Ήταν σαν να είσαι διακοπές. Μετά για κάποιο λόγο της απαγόρευσαν να βγάζει τραπεζάκια, και στη συνέχεια έγιναν και όλα τα υπόλοιπα, τα γνωστά, στην περιοχή.
Μεγάλωσα στο Παλαιό Φάληρο, και ενώ χαιρόμουν πολύ την αίσθηση του προαστίου, με τη θάλασσα κτλ, πάντα επιθυμούσα να είμαι στο κέντρο θεωρώντας ότι εκεί γίνονται όλα. Νομίζω πολύ δύσκολα θα μετακόμιζα οπουδήποτε αλλού. Και δεν το έχω μετανιώσει.
Τα αγαπημένα σας αθηναϊκά θέατρα, από αρχιτεκτονικής σκοπιάς;
Δεν μπορώ να μην πω το Θέατρο Αθηνών, που το έχω στην καρδιά μου. Το αισθάνομαι σπίτι μου. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί είναι όπως τα θέατρα του West End του Λονδίνου: ίδιο κι απαράλλαχτο σχεδόν από την εποχή του Μυράτ. Με μια ελάχιστη ανακαίνιση στις καρέκλες που έκανε κάποια στιγμή η Κατερίνα Μαραγκού. Μεταφέρει την αίσθηση μιας άλλης εποχής, που έχουμε την τάση, με τον περίεργο αστικό επαρχιωτισμό μας, να την αποστρεφόμαστε και να τη διαλύουμε. Τα μνημεία μιας εποχής που δεν είναι π.χ. η νεοκλασική ή που δεν είναι τα αρχαία μας μνημεία, δεν έχουμε καθόλου την αίσθηση του πώς να τα συντηρούμε. Το θέατρο αυτό δημιουργεί μια οικειότητα στο θεατή. Όλο το αρχιτεκτόνημα, που περιέχει και το Βρετάνια, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Υπήρξε αρχηγείο των Γερμανών και κάποτε λειτούργησε εκεί και καμπαρέ. Άλλο εξαίρετο δείγμα αρχιτεκτονικό, θεάτρου, επίσης πολύ κοντά στο παραδοσιακό αγγλικό θέατρο, και χτισμένο μόνο του, είναι το Μουσούρη. Αυτά είναι δυο θέατρα ξεχωριστά. Και βέβαια το Παλλάς, που είναι one of a kind: το απόλυτο στολίδι του κέντρου της πόλης.
Πώς θα περιγράφατε την Αθήνα με 3 λέξεις σε έναν ξένο;
Η Αθήνα είναι κάτι το πολύ προσωπικό για τους ανθρώπους που τη ζουν όλη τους τη ζωή. Είναι σαν να μου ζητάς να σου περιγράψω τον εαυτό μου με τρεις λέξεις. Η Αθήνα έχει το προσόν να έχει τα πάντα, από πολύ άσχημα μέχρι ιδιαίτερης ομορφιάς πράγματα, πάρα πολύ συμπυκνωμένα. Είναι ένα προσόν που το έχει όλη η χώρα.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα στην πόλη;
Οι πολύ λίγες φορές που κυκλοφορώ νωρίς το πρωί είναι οι στιγμές που χαίρομαι περισσότερο. Αυτό που με ευχαριστεί περισσότερο εκείνη την ώρα είναι μάλλον ο εαυτός μου, ο πρωινός μου εαυτός. Μια άλλη στιγμή είναι όταν φεύγω σχετικά νωρίς για το θέατρο και αποφασίζω να πάω περπατώντας, όπου απολαμβάνω το πόσους ανθρώπους, φίλους και γνωστούς χαιρετάω μέχρι να φτάσω. Σου δίνει μια αίσθηση οικειότητας το να ζεις ανάμεσα σε δικούς σου. Περιέργως, σε μια μεγάλη πόλη, είναι σα να ζεις σε χωριό.
Το αγαπημένο σας κτίριο στην πολη;
Αυτό που με συγκινούσε πάρα πολύ σαν παιδάκι είναι η Αγγλικανική Εκκλησία στη Φιλελλήνων. Την παρατηρούσα με μεγάλη προσοχή, δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο από αυτά που έβλεπα συχνά. Μου ασκούσε μια γοητεία. Ακόμα μπορεί να μπω μέσα μερικές φορές όταν περνάω.
2 πράγματα που πιστεύετε ότι θα έκαναν την Αθήνα αμέσως καλύτερη;
Η πολύ αυστηρή τήρηση του ΚΟΚ, σίγουρα. Η πάρα πολύ αυστηρή τιμωρία των ανθρώπων που κάνουν tagging.
*Ο Κ.Μ. είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αυτή την εποχή βρίσκεται σε γυρίσματα για την ταινία «Success Story» του Νίκου Περάκη. To φθινόπωρο θα ανέβει στο θέατρο Αθηνών το «The Seafarer» σε δική του σκηνοθεσία.
16°
