Ο Yves είναι ένας φίλος από τα παλιά και όταν πριν λίγο καιρό επισκέφτηκε τη χώρα μας με την ευρωπαϊκή ομάδα της Vans Footwear, ως κύριος filmer της ομάδας, του ζητήσαμε να μας μιλήσει επειδή πολλοί έχουν μείνει με την εντύπωση ότι ο φοβερός Ελβετός κάνει καριέρα σκηνοθέτη, ενώ είναι κι ένας εξαιρετικός skater. Τελευταία υπέγραψε τη σκηνοθεσία του «Rise up video & Get Busy Living», το τελευταίο βίντεο της Element.
Πώς μπήκε στη ζωή σου το skateboarding;
Όταν ήμουν μικρός ήθελα να έχω ένα ποδήλατο bmx, αλλά δυστυχώς οι γονείς μου δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα. Μια μέρα που η μητέρα μου έφερε ένα περιοδικό για skateboarding, μου τράβηξε κατευθείαν την προσοχή. Πάντα πίστευα ότι το skate είναι πιο cool από το bmx, και αμέσως σκέφτηκα ότι μ’ αυτό θέλω ν ασχοληθώ. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με τις φωτογραφίες του περιοδικού δίπλα στο κρεβάτι μου. Ένα Πάσχα οι γονείς μου μού αγόρασαν ένα φτηνό skateboard και από εκείνη τη στιγμή όλα άρχισαν. Ένα χρόνο αργότερα άρχισα να ανιχνεύω την πόλη και ήταν απίστευτο συναίσθημα.
Πόσο δύσκολο ήταν να ασχοληθείς με τη σανίδα στη χώρα σου;
Η γνώμη μου είναι ότι το skateboarding στην Ελβετία είναι πίσω σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Η χώρα μας είναι μικρή μαζί με τη σκηνή και τη βιομηχανία του skateboarding εκεί. Τα skate parks και τα skate shops είναι ελάχιστα, το θέμα του sponsoring επίσης. Στις μεγάλες πόλεις τα πράγματα είναι πιο απλωμένα, υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες. Μπορεί η Ελβετία να έχει καλά spots, δεν συγκρίνονται όμως με τη Βαρκελώνη ή την Αθήνα.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το κινηματογραφικό κομμάτι του skateboarding;
Πάντα ήθελα να κάνω ένα βίντεο με τους φίλους μου σχετικά με το skate, τότε δεν υπήρχε κανείς να κάνει κάτι ανάλογο. Το 1994, όταν ήμουν 17 ετών, δανείστηκα την κάμερα από τον πατέρα ενός φίλου για ένα απόγευμα, αρχίσαμε να φιλμάρουμε ο ένας τον άλλον, οργανώναμε ταξίδια σε κοντινές πόλεις για να κάνουμε skate. Τον πρώτο χρόνο ολοκληρώσαμε το πρώτο μας βίντεο, κάναμε μοντάζ με δύο VHS βάζοντας μουσική από ένα στερεοφωνικό. Από τότε με θεώρησαν filmer guy, ξεκίνησα να κάνω skate & filming ταυτόχρονα με τον ίδιο ζήλο. Το 2001 άρχισα να ασχολούμαι με το κινηματογραφικό κομμάτι επαγγελματικά.
Ποιες είναι οι αγαπημένες ιστορικές skate ταινίες που σε επηρέασαν;
Είναι τόσο πολλές που δεν ξέρω ποια να διαλέξω. Θα έλεγα το «Video Dayz» της Blind Skateboards του 1991 από τον Spike Jones. Ο Mark Gonzales ήταν ο άνθρωπος που μου «έκαψε» το μυαλό. Έκανε skate στο δρόμο χρησιμοποιώντας οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του (rails, curbs, parking lots, σκαλιά), όλα αυτά υπήρχαν έξω από το σπίτι μου. Τα υπόλοιπα βίντεο έδειχναν skate σε pool και vert ramps τερέν τα οποία δεν υπήρχανε στην πόλη μου. Νομίζω ότι τα παλιότερα βίντεο είναι πιο γνήσια, έδιναν προσοχή στο ταλέντο του αναβάτη, όχι τόσο στην παραγωγή. Σήμερα υπάρχουν βίντεο παραγωγές με μεγάλο οικονομικό μπάτζετ, αλλά η skateboard ομάδα που πρωταγωνιστεί μπορεί να μην κάνει τη διαφορά. Πιστεύω ότι ο skater μαζί με το ταλέντο του κάνουν το βίντεο να ξεχωρίζει.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον κινηματογραφικό πόλεμο ανάμεσα σε VX 100 και HD;
Νομίζω ότι αυτή η διαμάχη είναι εντελώς ανούσια. Το βίντεο τύπου HD είναι απίστευτο, διότι σου δίνει περισσότερες δυνατότητες να κινηματογραφείς με διαφορετικά φορμάτ και στιλ, βοηθάει πάρα πολύ και στο μοντάζ. Εγώ όμως προτιμώ να κινηματογραφώ με παλιά κάμερα DV format VX1000. Όταν αναλαμβάνω μια δουλειά, η πρώτη ερώτηση που μου κάνουν είναι αν φιλμάρω με HD. Υπάρχουν αρκετοί που δουλεύουν για το skateboarding και είναι τόσο στενόμυαλοι, υπάρχουν τόσο απίθανες κάμερες, δεν βλέπω το λόγο να βάζεις κανόνες για το ποια κάμερα πρέπει να έχει ένας επαγγελματίας skate filmer. Mπορεί κάποιος να φιλμάρει με ένα απλό κινητό και να έχει απίθανο αποτέλεσμα. Δεν κάνει ο εξοπλισμός τον filmer.
Γνωρίζω ότι είσαι μεγάλος φαν της Αθήνας.
Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη; Ήρθα πρώτη φορά στην Αθήνα το 2004, λίγο μετά τους Ολυμπιακούς, για να καλύψω ένα street event μιας μεγάλης εταιρείας με γνωστούς Ευρωπαίους και Αμερικάνους skaters. Από τότε ξανάρθα πέντε φορές και θα συνεχίσω. Ο κόσμος εδώ είναι χαλαρός και πάρα πολύ φιλικός. Έκανα καλούς φίλους, που κρατώ μέχρι σήμερα. Νιώθω τρομερά ευπρόσδεκτος εδώ όσο πουθενά αλλού κι αυτό για μένα είναι ένα κινητήριο συναίσθημα. Το φαγητό επίσης είναι μοναδικό, ο καιρός τέλειος όλο το χρόνο, ο ήλιος λάμπει συνέχεια, η ιστορία σας επίσης και φυσικά δεν ξεχνάω ποτέ κι αυτό το μάρμαρο, το τόσο πολύ τέλειο μάρμαρο που βρίσκεις όπου γυρίσεις το βλέμμα. Πραγματικά εύχομαι για εσάς τα καλύτερα.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
