Μέχρι τις 29 του μήνα προλαβαίνετε την έκθεση ζωγραφικής - πολιτικής γελοιογραφίας της Ι. Φέτση. Γιατρός μικροβιολόγος η καλλιτέχνιδα, που εκφράζει δημιουργικά την κλίση της με μοναδικό της όργανο το ποντίκι του υπολογιστή! Τα σκίτσα της έχουν δημιουργήσει ένα είδος ταπετσαρίας στο καφενείο που τα φιλοξενεί, χρωματίζοντας τους τοίχους με καινούργια χρώματα και τραβώντας τα βλέμματα όχι μόνο των θαμώνων, αλλά και ανθρώπων που έρχονται ειδικά για να δουν τα έργα της ζωγράφου. Θυμίζω ότι το μαγαζί αυτό, ένα αξιομνημόνευτο καλλιτεχνικό - φοιτητικό - τοπικό στέκι, δέκα λεπτά με τα πόδια από την Ομόνοια, στεγάζεται σε ισόγειο κτίριο και ήταν καφενείο από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Έχοντας διατηρήσει όλο το παλιό στιλ (στέγη, πλακάκια, πορτοπαράθυρα,μαμάρινα τραπεζάκια, ψάθινες καρέκλες κ.λπ.), προσφέρει στο κοινό του όχι μόνο καφέδες και ποτά, αλλά και κάποια φαγώσιμα, κι ακόμα σκάκι και τάβλι, ενώ δεν λείπουν και οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις (ρεμπέτικες βραδιές, χάπενινγκ, μέχρι και καραγκιόζης!). Και η γύρω γειτονιά με πάρα πολλά σπίτια από την κάπως παλιότερη Αθήνα. Αν δεν το ξέρετε, ψάξτε το – και αναζητήστε τι φιλοξενεί κάθε φορά. «Τα Κανάρια», Κεραμεικού 88 & Πλαταιών, Κεραμεικός, 210 3425.166, www.kanaria.gr
«Schweinchen Dick, γερμανικό φαγητό δρόμου»
Εδώ, στο «χοντρούλικο γουρουνάκι», μετά το κυριακάτικο παζάρι, έφαγα ένα άσπρο λουκάνικο Θουριγγίας σε σάντουιτς, μαζί με καραμελωμένα κρεμμύδια, πίκλες και τηγανητό κρεμμύδι και ίσως και τίποτ’ άλλο που δεν το θυμάμαι
(€ 3.80, πολύ εύγευστο). Διέθετα άλλες πέντε επιλογές σε διαφορετικού τύπου λουκάνικο κι ακόμα περισσότερες σε γαρνιτούρα. Ο άνθρωπος που με σέρβιρε ήξερε τη δουλειά του και μου έλεγε τι διαφορετικό έχει το κάθε λουκάνικο και ποιο παραγέμισμα ταιριάζει στο σάντουιτς του καθενός. Δηλαδή, καμιά σχέση με τα συνήθη στην Αθήνα. Είχε και γκούλας, που το άφησα για άλλη φορά. Επίσης σαλάτες, μπίρες, πατάτες και αναψυκτικά. Ανοιχτά το βράδυ μέχρι πρωίας, αλλά το ΣΚ ανοίγει από το απομεσήμερο (έτσι το πέτυχα εγώ και του έκανα σεφτέ). Ιάκχου 9-11, Γκάζι, 693 7983556
Μια και είμαστε στον Πειραιά, ας δούμε κι αυτό το θέμα. Αν επρόκειτο για καμιά εκκλησία, θα ήταν φυσικά πολύ απλό και δεν θα μας απασχολούσε. Αλλά το τοπωνύμιο αυτό στα Υδρέικα έχει άλλη ρίζα. Προέρχεται από το σταυρό που σχημάτιζε το κοντάρι του «Σηματωρείου», όπου αναρτούνταν οι ναυτικές σημαίες, που έδιναν ανάλογες πληροφορίες στα πλοία που έμπαιναν στον Πειραιά. Αργότερα, περί το 1934, μέσα στο «Σηματωρείον», ο πρωτοπόρος ερασιτέχνης Στέφανος Ελευθερίου λειτούργησε ημιπαράνομα τον πρώτο ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης. Πιθανόν η αντένα του σταθμού να επέτεινε την εντύπωση του σταυρού (σχετική φωτογραφία υπάρχει στη μόνιμη έκθεση που λειτουργεί στο «Αθήνα 9,84», στην Τεχνόπολη). Ευχαριστώ τον αναγνώστη Παναγιώτη Πούτο για την επίσκεψη στο χώρο.
Οδός Σημίτου, Πειραιάς
Ο «πειραιωτοδίφης» αναγνώστης κ. Δημοσθένης Μπούκης του Γιάννη λύνει την απορία που δημοσίεψα πριν δύο βδομάδες. Επικαλούμενος τα «Οδωνυμικά» του Πειραιά (που έγραψε το γνωστό και πετυχημένο συγγραφικό - ερευνητικό ντουέτο Βουγιούκα - Μεγαρίδης), γράφει ότι ο δρόμος πήρε τ’ όνομά του από τον Σπυρίδωνα Σημίτη (1872-1914), διαπρεπή Αθηναίο νομικό, που είχε όμως πολλές σχέσεις με τον Πειραιά. Ο Σπυρ. Σημίτης ήταν θείος του μετέπειτα πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.
Αγαπητή αναγνώστρια Ρέα Ρ., οι (μη) κυλιόμενες αυτές σκάλες που υποτίθεται ότι θα ένωναν το υπόγειο πάρκινγκ με την πλατεία, ουδέποτε λειτούργησαν. Το γιατί και το πώς, δεν το ξέρω.
Προς «Νέστωρας Ασπρ., opossum»
Αγαπητέ φίλε, τα μέιλ γυρίζουν πίσω. Αν θέλετε, αναζητήστε με τηλεφωνικά στην εφημερίδα.
14°
