Μέσα στις λίγες μέρες που μετράει ο Φλεβάρης, έμαθα –χάρη στο φίλο Γιώργο Γ.– ένα θαυμάσιο μαγαζί, όπου έζησα απανωτά δύο από τα ωραιότερα γλέντια της ζωής μου – και το μοιράζομαι μαζί σας. Ο χώρος: μικρό ισόγειο παλιό καφενείο χωρίς δεσπόζουσα ταμπέλα (φωτογραφία), διαμορφωμένο σε λαϊκό ουζερί-μεζεδοπωλείο, με ετερόκλητη, πολύχρωμη, αλλοπρόσαλλη, αλλά απολύτως ελκυστική διακόσμηση. Οι άνθρωποι: πρώτα πρώτα η Τζένη (που έχει πάρει το χώρο από το 1988), ο άντρας της ο Μήτσος, αλλά και η κόρη τους, η Μάρω Κουρή (αυτό το ανακάλυψα τη δεύτερη φορά), και άλλα ευγενή πρόσωπα. Το συγκρότημα: οι λαμπροί «Ρεμπέτ ασκέρ», ευτυχές άθροισμα από ολοκληρωμένες μουσικές προσωπικότητες. Λεωνίδας στον τζουρά και στο τραγούδι, Αλέξανδρος στην κιθάρα, Άρης στον μπαγλαμά, Χριστίνα στο τραγούδι. Χωρίς μικρόφωνο, σε ρεμπέτικα και λαϊκά, αργότερα όμως και σε μπλουζ, Ντίλαν, έντεχνα ή ό,τι έφερνε το κέφι. Οι θαμώνες: άντρες και γυναίκες απ’ όλες οι ηλικίες, τις επαγγελματικές ιδιότητες, τα στιλ. Τα καταναλωτέα: κόκορας στιφάδο, πίτες με πράσο και σπανάκι, τηγανιά, κεφτέδες, κατσικάκι, σαλατάρες, ρακόμελο, κρασί κ.λπ. Τα γλέντια: εφτάωρα, αν αντέχετε. Χορός, συλλογικό τραγούδι, κέφι, πελάτες που πιάνανε οι ίδιοι τα όργανα, παραγγελιές, γλυκό μεθύσι. Τη δεύτερη φορά τύχαμε στα γενέθλια του Λεωνίδα κι έγινε μεγαλύτερος χαμός – μέχρι που η Χριστίνα έπαιξε μπαγλαμά (πολύ καλή!). Όλους τους νιώσαμε σαν δικούς μας ανθρώπους. Οι τιμές: συνήθως € 15/κεφάλι. Για την παρέα μας, με φαγητό και ποτό μέχρι τελικής πτώσεως, πήγε € 24. Τα δεδομένα: οι «Ρεμπέτ ασκέρ» παίζουν Παρασκευή βράδυ και Κυριακή αργά το μεσημέρι (το Σαββατόβραδο εμφανίζεται ο Χρήστος Ζυγομαλάς με τους Χ-factor).
«Της Τζένης», Μαλακάση 4, Άγιος Ελευθέριος, Αχαρνών, ανοιχτά κάθε μέρα, όλη μέρα, 210 2281.520, tinyurl.com/5tlehmc
Βουλγάρικο μπακάλικο
Αχαρνών & Δεριγνύ 72 υπάρχει ένα βουλγάρικο μπακάλικο. Εγώ το έμαθα τελευταία, παίζοντας σκάκι με το φίλο μου τον Δημήτρη το Τζ. που μένει παραδίπλα, κι εντυπωσιάστηκα επειδή τα βουλγάρικα προϊόντα είναι δυο και τρεις φορές φτηνότερα από τ’ αντίστοιχα ελληνικά, χωρίς να υστερούν σε ποιότητα. Συστήνω ιδιαιτέρως τυριά, μαρμελάδες, αλλαντικά και κρασί.
Στην περιοχή, που την αρχαία εποχή λεγόταν Αθμόνιον, λατρευόταν η Αμαρυσία Άρτεμις της Αμαρύνθου, ο ναός της οποίας ήταν κοντά στη Νερατζιώτισσα (αμαρύσσω = στίλβω, αμαρυσία = λαμπερή). Μέσα στους αιώνες το παρωνύμι της θεάς άλλαξε γένος, το υ έγινε ου (σύμφωνα με την παλιά προφορά του) και το αρβανιτοχώρι αυτό της Βόρειας Αττικής κατέληξε, φυσιολογικότατα, Μαρούσι: λέξη που δείχνει την τοπωνυμική και ιστορική συνέχεια του χώρου. Η «σοφολογιωτάτη» καθαρευουσιάνικη επινόηση «Αμαρούσιον» μόνο θυμηδία προκαλεί.
Πεδίο του Άρεως
Περπάτησα σήμερα (11 του Φλεβάρη) τον τόπο, όπου τα έργα ακόμα συνεχίζονται. Μόνο για το ξήλωμα της ασφάλτου, τα τρεχούμενα νερά και το επιπλέον γρασίδι, όπου λιαζόταν κι έπαιζε ο κόσμος, ψηφίζω υπέρ. Μακάρι το τελειωμένο έργο να είναι στην ίδια κατεύθυνση. Και ελπίζω ότι θα είναι, χάρη στο καλό γούστο του Τομπάζη, που έχει αναλάβει την αναμόρφωση του χώρου.
Οk, ο χαλβάς Δραπετσώνας Κοσμίδη - Γαβρίλη είναι πασίγνωστος (και ευπρεπής). Όμως εμένα μου άρεσαν περισσότερο άλλα γλυκά της ίδιας φίρμας: ταχίνι, δαμάσκηνο με σοκολάτα, ραβανί, καρυδόπαστα, βυσσινάδα και, ιδίως, η σοκολάτα.
12°
