Η σιδεριά με το αδιανόητο αυτό σύνθημα που βλέπετε στη φωτογραφία καλύπτει σήμερα (28/1/11) την είσοδο των κινηματογράφων «Αττικόν» και «Απόλλων» της Σταδίου.
Η σιδεριά με το αδιανόητο αυτό σύνθημα που βλέπετε στη φωτογραφία καλύπτει σήμερα (28/1/11) την είσοδο των κινηματογράφων «Αττικόν» και «Απόλλων» της Σταδίου. Ποιος ξέρει οι άνθρωποι τι απειλές έχουν δεχτεί ή και τι ζημιές έχουν υποστεί από διάφορους «οργισμένους», ώστε ν’ αναγκαστούν να καλύψουν μ’ αυτό τον τρόπο την πρόσοψή τους. Κι αφού η σιδεριά παρεμποδίζει την καταστροφή, οι «οργισμένοι» έγραψαν αυτό που έγραψαν. Αλλά ποια τέχνη «στάζει αίμα»; Μήπως ο Φελίνι; Μήπως ο Μπέργκμαν; Ο Άλεν; Ο Κουροσάβα; Ο Κόπολα; Ο Τριφό; Οι Ταβιάνι; Το νουάρ; Ή μήπως τα κινηματογραφικά αφιερώματα, το «Πανόραμα» ή οι «Νύχτες Πρεμιέρας» και τόσες άλλες σινε-εκδηλώσεις που συχνά πυκνά φιλοξενούνται (και) εδώ; Κι από πότε μια τέτοια άποψη εκφράζει τους αναρχικούς; Τι λέτε, ρε παιδιά. Το «Αττικόν» βάλατε στόχο, το παλιότερο χειμερινό σινεμά της πόλης; Στην Αθήνα που ξέρω εγώ, όλη μέρα τα σινεμά έχουν τζαμαρίες και βγάζουν καβαλέτα με φωτογραφίες και τίτλους φόρα παρτίδα, ώστε να βλέπει ο κόσμος ποια ταινία παίζεται και να κανονίζει τη βραδινή του έξοδο. Αν πλέον και τα σινεμά αναγκάζονται να μαντρώνονται από φόβο, τότε πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα δουν τα μάτια μας.
Νέα τάση
Στα υπόγεια εκδοτήρια εισιτηρίων της Ομόνοιας έχουν εμφανιστεί τελευταία ορισμένοι τύποι (από σχετικά κανονικοί μέχρι λίαν συζητήσιμοι), που προσφέρουν την εξής υπηρεσία: βρίσκουν από τα σκουπίδια χρησιμοποιημένα εισιτήρια του μετρό ή του ηλεκτρικού, που όμως να περνάνε ακόμα (λιγότερο από μιάμιση ώρα), διπλαρώνουν εκείνους που πάνε να βγάλουν εισιτήριο και προσπαθούν να τους τα πασάρουν σε σπασμένες τιμές. Όταν κάποιοι αρνούνται, οι μεταπωλητές τραβάνε το σχετικό μπινελίκι (ευχαριστώ, Άρτεμη, για την αρχική νύξη).
Αρχαία ξυπνητήρια
Ας υποθέσουμε ότι διαθέτετε από τον παππού σας κάποιο παλιό ξυπνητήρι (ξέρετε: ελατήριο, κουρντιστήρι, αληθινοί δείκτες, μη ψηφιακό, και βεβαίως όχι μπαταρίες). Ας υποθέσουμε ότι το ξυπνητήρι έχει χαλάσει (λογικό, 70 χρονώ είναι). Ας υποθέσουμε τέλος ότι εσείς, για λόγους συναισθηματικούς, δεν το έχετε ξεφορτωθεί (ακόμα). Τώρα, λοιπόν, μπορείτε και να το φτιάξετε. Εντόπισα τη σχετική ταμπελίτσα πάνω σε πάγκο, ανάμεσα σε πωλούμενα ρολόγια και ξυπνητήρια, την προηγούμενη Κυριακή στο Μέγα Παζάρι του Κεραμεικού: «Πέτρος, επισκευάζονται συλλεκτικά ξυπνητήρια, τηλ. 210 5618.118».
Η περιοχή αυτή του Πειραιά ονομάστηκε τελικά έτσι από την αρβανίτικη λέξη ντράπε (παράβαλε: Ντράφι, Ραπέντοσα κ.λπ.) και το ανθρωπωνύμιο Τσώνας (ή Τσώνης). Ο σοφός αθηναιοδίφης Κώστας Μπίρης λέει ότι ντράπε σημαίνει ρεματιά (παραφθορά του ελληνικού τάφρος), το δε Τσώνας είναι τυπικό δισύλλαβο παροξύτονο αρβανίτικο επίθετο. Δηλαδή: η ρεματιά του Τσώνα. Η αρχαία ονομασία του τόπου ήταν: Κάνθαρος, ενώ τον 20ό αιώνα υπήρχε και η παράλληλη: Κρεμμυδαρού.
Δημοτικά Ιατρεία Πατησίων
Κάποτε υπήρχαν στα Πατήσια Δημοτικά Ιατρεία, Σαρανταπόρου & Πατησίων για την ακρίβεια. Ήταν μια χαρά, με πλήρη στελέχωση και ακριβό εξοπλισμό, τίποτα δεν τους έλειπε. Το φθινόπωρο ο Δήμος τα έκλεισε, όχι για λόγους οικονομίας (αυτό θα ήταν, ίσως, κατανοητό), αλλά για να τα ξαναφτιάξει εκ βάθρων. Πέταξε τον πανάκριβο (και σε καλή κατάσταση) εξοπλισμό και ξήλωσε όλο το κτίριο, έτσι που έμεινε μόνο ο σκελετός από μπετόν. Προϋπολογισμός για να ξαναφτιαχτεί εξαρχής: 800.000. Σημερινή κατάσταση: καραγιαπί. Σχόλιο: κανένα. Εύχομαι μονάχα ο κ. Καμίνης να ενδιαφερθεί για την ηροστράτεια αυτή ημιτέλεια του προκατόχου του.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
15°
