«Πανεπιστημιούπολη». «Ηρωικό 222». «Βαζελόπολη».«Κάπου πίσω από το Χίλτον, δίπλα από Παγκράτι και Καισαριανή». Εσάς; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε «Ζωγράφου, Άνω Ιλίσια, Γουδή»
«Δεν έχει νόημα. Τίποτα δεν θα σε κάνει να καταλάβεις ότι πρόκειται για του Ζωγράφου!» μου λέει ο σκηνοθέτης Ρένος Χαραλαμπίδης, γέννημα-θρέμμα Ζωγραφιώτης, όταν του ζήτησα φωτογραφίες της γειτονιάς του. Για ένα διάστημα πριν την κινηματογραφική του καριέρα ο Ρένος δούλεψε ως νεκροκομιστής στο νεκροταφείο Ζωγράφου για χαρτζιλίκι. Μάλιστα, οι εικόνες και οι εμπειρίες του από εκεί τροφοδότησαν την έμπνευση για την τελευταία του ταινία «Τέσσερα μαύρα κοστούμια». Ορισμένες μάλιστα σκηνές έχουν γυριστεί μέσα στο νεκροταφείο. «Ωραίο ήταν» λένε και οι πιο παλιοί, «αλλά πάντα ουδέτερo». Μια εξήγηση γι’ αυτή την ουδετερότητα είναι ότι πάντα (σήμερα ακόμα περισσότερο) η περιοχή έμοιαζε με την «ουρά» της Αθήνας, σαν τη φυσική συνέχεια του κέντρου. Τα όριά του είναι ρευστά. Τα Ιλίσια ανήκουν στον Δήμο Αθηναίων –βλ. λεγόμενη περιοχή Χίλτον–, τα Άνω Ιλίσια όμως ανήκουν στου Ζωγράφου. Άλλο σουρεαλιστικό παράδειγμα η οδός Παπαδιαμαντοπούλου: η μισή ανήκει στον Δήμο Αθηναίων και η άλλη μισή στου Ζωγράφου. Στην πλευρά της Αθήνας όπου οι κλήσεις πέφτουν βροχή από τη Δημοτική Αστυνομία, βλέπεις άπλετο χώρο στις θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης. Στην απέναντι πλευρά, όπου η δικαιοδοσία ανήκει στου Ζωγράφου και το σύστημα με τις κλήσεις δεν είναι το ίδιο αυστηρό, τα αυτοκίνητα διπλοπαρκάρουν και τα ασθενοφόρα, με προορισμό ένα από τα νοσοκομεία της περιοχής, εγκλωβίζονται στο στενό «Σκύλλας και Χάρυβδης».
Τις δεκαετίες ’60 και ’70 και λιγότερο στα 80s ένα διαμερισματάκι στου Ζωγράφου ήταν η απόλυτη φαντασίωση του μεσοαστού. Δημόσιοι υπάλληλοι, πολλοί στρατιωτικοί (εξαιτίας του κοντινού στρατοπέδου στο Γουδή) και διευθυντές τραπεζών άρχισαν να δημιουργούν τη σημερινή σύνθεση των Ζωγραφιωτών. Στο Γουδή έμενε ο πιο λαϊκός κόσμος, περιοχή όπου συγκέντρωνε και τα πιο πολλά πορνεία της Αθήνας – πάλι εξαιτίας του στρατοπέδου.
Από την άλλη, υπήρχε πάντα ένα κομβικό στοιχείο υπεροχής του Ζωγράφου σε σχέση με τις υπόλοιπες συνοικίες της Αθήνας – η αφθονία πράσινου. Άλση και δάση μέσα στο Γουδή, άλλος πνεύμονας στις παρυφές του Υμηττού, άλλος στην Πανεπιστημιούπολη και πολλές μικρές «εκπλήξεις» πρασίνου μέσα στην πυκνοδομημένη πόλη. Όμως, στις αρχές του ’90 άρχισε μια «κάθετη» (τσιμεντο)ανάπτυξη. Η ρυμοτομία θυμίζει σαλάτα (νησίδες και αδιέξοδα σε άσχετα σημεία) και ο ήλιος πασχίζει για να βρει χώρο να περάσει από τις θηριώδεις εννιαώροφες πολυκατοικίες – από τους πιο υψηλούς συντελεστές δόμησης στο λεκανοπέδιο. Οι κάτοικοι έχουν φτάσει τους 150.000, οι φοιτητές και οι άνθρωποι της πανεπιστημιακής κοινότητας τις 200.000, στο δήμο (Νέου Ζωγράφου, Παλιού Ζωγράφου, Άνω Ιλίσια, Γουδή) στεγάζονται τρία νοσοκομεία παίδων, το Λαϊκό Νοσοκομείο, η Οδοντιατρική Σχολή, το μοναδικό Νεκροτομείο της Αττικής, η μεγαλύτερη Πανεπιστημιούπολη της Ελλάδας και πολλά άλλα. «Γνωρίζεις ότι το πιο μεγάλο έσοδο του Ζωγράφου είναι η υπενοικίαση θέσεων στο τεράστιο νεκροταφείο;» με ρώτησε σε μία από τις ξεναγήσεις που μου έκανε ο Σπύρος Κατσίκας, γέννημα-θρέμμα Ζωγραφιώτης με έντονη δραστηριότητα στα κοινά της πόλης –και ειδικά στα θέματα για το πάρκο στο Γουδή– και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στις περασμένες εκλογές με το συνδυασμό «Μαζί για την πόλη μας».
Τι άλλο είναι του Ζωγράφου;
Μια τεράστια κοινότητα Κυπρίων, πολλά μαγαζιά εστίασης –λόγω φοιτητών– και άπειρα τριφύλλια ψεκασμένα σε γκράφιτι σε τοίχους σαν ταπετσαρία της Πανεπιστημιούπολης και πάνω σε εκατοντάδες αυτοκόλλητα σε όλες τις πινακίδες του ΚΟΚ(!) Φαίνεται ότι εδώ αν δεν είσαι Παναθηναϊκός σε κρεμάνε στην πλατεία για παραδειγματισμό! Το διπλανό Παγκράτι είναι «γαύρικη» γειτονιά, με αποτέλεσμα οι αφιονισμένοι οπαδοί των δύο δήμων να ανανεώνουν συχνά τα ραντεβού τους για ξύλο γύρω από το γήπεδο του Ηλυσιακού – η ομάδα μπάσκετ του οποίου σκαρφάλωσε κάποτε στην Α1.
Αλλά και ένας τεράστιος δήμος έκτασης 9.000 στρεμμάτων, με τις τιμές των ακινήτων στον Θεό (ακόμα και σήμερα) εξαιτίας της Πανεπιστημιούπολης.
Επίσης είναι μια δεύτερη πόλη μέσα στην Αθήνα, στην οποία δεν θα βρεις ούτε τρένο ούτε μετρό για να μετακινηθείς, εκτός από «ηρωικά» λεωφορεία που αγκομαχούν να περάσουν μέσα από το μπάχαλο.
Ζωγράφου είναι όλο το ένδοξο φοιτηταριό του λεκανοπεδίου να γεμίζει τα πνευμόνια του με καθαρό αέρα από τον Υμηττό, rave party του χάους μέσα στις σχολές και αντιρατσιστικά φεστιβάλ στο Γουδή, μολότοφ μέσα από την Πανεπιστημιούπολη (όπου ισχύει το άσυλο) στο ακριβώς απέναντι κτίριο των ΜΑΤ με το συρματόπλεγμα που αγγίζει ουρανό, Ζωγράφου είναι και το πρότυπο σχέδιο με βάση το οποίο οικοδομήθηκε ολόκληρη η Αθήνα.
Ένα από τα πιο όμορφα σημεία της περιοχής είναι το κτήμα με τις δύο βίλες που έχτισε το 1920 η οικογένεια Ζωγράφου. Κάποια στιγμή η πρώτη βίλα (διώροφη, με έντονες γερμανικές επιρροές) περιήλθε στο δήμο, ενώ η δεύτερη (Βίλα Ζωγράφου) ανήκει στην τελευταία κληρονόμο της οικογένειας, Αθηνά Ζωγράφου. Το 2005 η τελευταία υπέγραψε με τον τότε δήμαρχο Γιάννη Καζάκο (δήμαρχος επί χούντας ο οποίος στη συνέχεια εκλεγόταν δήμαρχος της περιοχής για μία 12ετία, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές) συμφωνητικό με το οποίο ο δήμος θα αγόραζε τη βίλα-διατηρητέο μνημείο και το κτήμα, παρέχοντας στην Αθηνά Ζωγράφου το δικαίωμα οικοδόμησης εμπορικού κέντρου έκτασης 15.400 τ.μ. Ο δήμος πήρε δάνειο, με σκοπό να διαμορφώσει μια πράσινη ταράτσα για τους δημότες στο εμπορικό κέντρο παραχωρώντας δημοτικούς χώρους για την είσοδο και την έξοδο των οχημάτων. Μέσα σε λίγους μήνες συστάθηκε μία πολύ δυναμική επιτροπή κατοίκων, η οποία πέτυχε με προσφυγή στο ΣτΕ να μπλοκάρει τα σχέδια ανέγερσης του πολυχώρου αλλά και το χαρακτηρισμό όλου του κτήματος από τον ΣΧΟΠ (Συμβούλιο Χωροταξίας Οικισμού και Περιβάλλοντος) ως «χώρο πρασίνου και οικιστικής ανάπτυξης». Μπορεί όμως να ακυρωθεί αυτό το συμβόλαιο αφού το να αγοράσει ο δήμος το μερίδιό της κ. Ζωγράφου είναι πρακτικώς αδύνατο; Το ζήτημα έχει παγώσει κι ο νέος δήμαρχος Κώστας Καλλίρης υπόσχεται ότι δεν θα επιτρέψει εμπορική ανάπτυξη στο κτήμα. Πάντως οι εναπομείναντες φοίνικες εντός του κτήματος είναι άρρωστοι και πρέπει να γίνει κάτι άμεσα για τη φροντίδα τους...
Μητροπολιτικό (στη φαντασία μας) Πάρκο στο Γουδή
«Παρκάρουν ακόμα και στους ειδικούς διαδρόμους περίπατου για τους τυφλούς» μου λέει ο Σπύρος Κατσίκας, καθώς διασχίζουμε αυτό που θα έπρεπε να είναι και στην πράξη «Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή». «Τα περισσότερα από τα –πάρα πολλά– κτίρια εδώ είναι παράνομα χτισμένα, όπως και οι δύο εκκλησίες σε μία από τις εισόδους, τη στιγμή που όλο το πάρκο είναι χαρακτηρισμένο ως χώρος πρασίνου. Μάλιστα, εδώ φωλιάζει και ένα συγκεκριμένο είδος κοκκινολαίμηδων παπαγάλων. Η κ. Μπιρμπίλη λέει ότι είναι μέσα στα πλάνα του υπουργείου να πρασινίσει το Γουδή. Μέχρι τότε αυτή η έκταση λειτουργεί ως ωραιότατο πάρκινγκ 5.000 θέσεων για όσους δουλεύουν μέσα στο πάρκο, στη Μεσογείων και την Κατεχάκη».
Η Ιστορία του Ζωγράφου
● Το 1922 (ή 1902) ο Ιωάννης Ζωγράφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αγοράζει μια μεγάλη έκταση στην περιοχή και αρχίζει να χτίζει σπίτια, τα οποία πουλά με δόσεις προς 112 δρχ. το μήνα.
● Το 1909 ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος προχωράει στο ιστορικό κίνημα που θα άλλαζε την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, το Κίνημα στο Γουδή.
● Τα πρώτα σπίτια χτίζονται το 1919.
● Το 1930 ο Ελ. Βενιζέλος θεμελιώνει το 1ο Δημοτικό Σχολείο (το Ζωγράφειο) απέναντι από το ναό του Αγ. Θεράποντα.
● Δήμος έγινε το 1947.
● Από το στρατόπεδο στο Γουδή ξεκίνησαν την 21η Απριλίου του 1967 τα άρματα της χούντας με κατεύθυνση το κέντρο.
● Η νότια πλευρά του δήμου ήταν άλλοτε το ρέμα Χουσεΐν Μπέη, στο οποίο χτίστηκε το Θεραπευτήριο Συγγρού.
● Τα Ιλίσια πήραν το όνομά τους από τη Δούκισσα της Πλακεντίας, η οποία είχε χτίσει τη βίλα της δίπλα στον ποταμό Ιλισό (σημερινό Βυζαντινό Μουσείο). Σύμφωνα με τη μυθολογία στον ίδιο ποταμό… σύχναζαν οι μούσες και ο Σωκράτης παρέδιδε μαθήματα.
ΠΑΟ Ζωγράφου - Αρρώστια
«Δήμος Ζωγράφου… Μια περιοχή άρρηκτα δεμένη με την ιστορία του αυτοκράτορα του ελληνικού αθλητισμού από την αρχή. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγάλος Γεώργιος Καλαφάτης –σ.σ. αθλητής στίβου και ποδοσφαίρου του Πανελληνίου και ιδρυτής του Παναθηναϊκού το 1908– χρησιμοποίησε τις αλάνες στο Γουδή για κάποιες από τις πρώτες προπονήσεις του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Αθηνών. Παραδοσιακά, λοιπόν, το παναθηναϊκό στοιχείο στις τρεις συνοικίες του δήμου ήταν κυρίαρχο. Χαρακτηριστικό είναι ότι ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’70 και μετά σε κάθε παιχνίδι ΠΑΟ από καφενεία και σχολεία της περιοχής ξεκινούσαν αυθόρμητες πορείες με προορισμό το ναό της λεωφόρου Αλεξάνδρας».(απόσπασμα από το www.zografouclub.com)
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης γράφει για την Πατρίδα του
«Γεννήθηκα, ζω και μεγαλώνω στου Ζωγράφου. Eίναι η συνοικία που πάντα θα με ακολουθεί και ποτέ δεν θα μπορέσω να της ξεφύγω. Η δικιά μου καβαφική πόλη. Όσες φορές κι αν λέω ότι θα πάω σε άλλη γειτονιά, σε άλλη γη, σε άλλη θάλασσα, κατά βάθος ξέρω πως δεν έχει πλοίο για με, δεν έχει οδό. Σε όποια μέρη του κόσμου και αν ταξίδεψα, η συνοικία που γεννήθηκα ήταν εκεί. Βαθιά μέσα μου. Σε όποιο στενό του Μανχάταν, του Βερολίνου, του Λος Άντζελες, της Ταγγέρης κι αν έστριβα ελαφρά μεθυσμένος τις τελευταίες νυχτερινές ώρες, ήξερα ότι στο βάθος του ξένου δρόμου με περίμενε ένα δικό μου στενό σοκάκι της παιδικής μου ηλικίας. Και να ’μαι πάλι εκεί. Στου Ζωγράφου. Δηλαδή εδώ. Η γειτονιά του Ζωγράφου πρωταγωνιστεί στην πρώτη ταινία που σκηνοθέτησα, το “No Budget Story”, τον Αύγουστο του 1996 – τότε που με χτύπησε το σύνδρομο του Τσάπλιν (να παίζω, να γράφω, να επιμελούμαι τη μουσική και να σκηνοθετώ).
Ο κεντρικός ήρωας ζει σε ένα δώμα στο τέρμα των λεωφορείων στο Νέο Ζωγράφου. Το καρτοτηλέφωνο της γειτονιάς γίνεται τόπος μοιραίων συναντήσεων, ο ήρωας έχει φίλους περιπτερούχους, ονειρεύεται και ερωτεύεται στις ταράτσες των γύρω πολυκατοικιών. Στις ταράτσες που ανέβαινα παιδί με τη μητέρα μου, για να απλώσει αυτή την μπουγάδα κι εγώ να έχω τις πρώτες συναντήσεις μου με το βαθύ αττικό ουρανό. Ζωγράφου σε χαιρετώ, με χαιρετισμό παιδικής καρδιάς. Ακόμα και αν ξεριζωθούν όλα σου τα προπολεμικά δέντρα και κατεδαφιστούν όλες οι εναπομείνασες μονοκατοικίες, θα είσαι για πάντα το τοπίο των παιδικών μου χρόνων. Έτσι κι αλλιώς, πάντα εδώ θα καταλήγω. Δεν έχει πλοίο για με. Δεν έχει οδό».
Η ηθοποιός Γιούλα Μπούνταλη γράφει για τα φοιτητικά της χρόνια
Flores para los muertos
Το πρωί της πρώτης μέρας η είσοδος στο 222 είχε κάτι το ηρωικό. Πρώτη μέρα φοιτήτρια – πώς μου φαινόταν δεν ήξερα να πω ακριβώς, πάντως ένιωθα ότι παρατηρούσα τα πάντα γύρω μου μέσα από την καινούργια μου ιδιότητα. Ξεκινώντας από την αφετηρία στην Ακαδημίας μπορείς να προσπαθήσεις να καθίσεις, αν και δεν είναι εύκολο στα 18 να μη σηκωθείς όταν γριές γυναίκες μαυροφορεμένες μπαίνουν συνέχεια πίσω σου, γύρω σου. Και να η πρώτη στιγμή φοιτητικής εξέγερσης – τι θέλουν αυτές πρωί πρωί με τα λουλούδια τους σε ένα λεωφορείο που πάει στο Πανεπιστήμιο; Εδώ θα έπρεπε να είναι μόνο νέοι! Φτάνοντας στον προορισμό μου αυτή την πρώτη μέρα, στην είσοδο του Πανεπιστημίου στο τέρμα της οδού Παπάγου, κατάλαβα ότι με αυτές τις γυναίκες οι πορείες μας θα ήταν κοινές για τα επόμενα χρόνια, γιατί το Πανεπιστήμιο Αθηνών που θα πήγαινα εγώ ήταν μια πόρτα από το Νεκροταφείο Ζωγράφου που θα πήγαιναν εκείνες.
Τελευταία εξεταστική, σε λίγο πτυχίο –Αμερικάνικό Θέατρο το προς εξέταση μάθημα– και μυρίζω τα λουλούδια της διπλανής μου ενώ στο Λεωφορείο ο Πόθος από τις φωτοτυπίες στα πόδια μου μια γυναίκα γυρίζει στη γειτονιά της Μπλανς και φωνάζει “Flores para los muertos, Flores”! «Λουλούδια για τους πεθαμένους, λουλούδια!» Κατεβήκαμε μαζί με την κυρία, εκείνη έστριψε αριστερά στο γεμάτο χρώματα από τα λουλούδια νεκροταφείο. Και γω κοίταξα ευθεία την ανηφόρα που με περίμενε – χωρίς ούτε ένα χρώμα. Λουλούδια για τους ζωντανούς, αυτό πώς το λένε στα ισπανικά;
Δημήτρης Πουλικάκος Crazy Love στου Ζωγράφου
«Είμαστε στο 1979, τα πρωτοσέλιδα γράφουνε με πηχυαίους τίτλους “Στο σκαμνί για φόνο ο Πουλικάκος” και στις αρχές της άνοιξης με πλησιάζουν δύο μαθητές και μου λένε “θέλουμε να κάνουμε μια συναυλία για να βγάλουμε τα έξοδα της εκδρομής. Θα βοηθήσεις;”». Έτσι αρχίζει την εξιστόρηση ο Δημήτρης Πουλικάκος, διοργανωτής της θρυλικής αθηναϊκής συναυλίας Crazy Love στου Ζωγράφου. «Τότε μόλις είχα αφεθεί ελεύθερος μετά από ένα χρόνο προφυλάκισης και δέχτηκα αμέσως, γιατί γούσταρα και ήταν και μια καλή ευκαιρία να βγάλω λεφτά για να πληρώσω τους δικηγόρους. Βόλευε και τις δύο πλευρές, δηλαδή. Ξεκινάω και φτιάχνω μία Big Band με 18 μουσικούς, από μέλη του παλιού μου συγκροτήματος “Εξαδάκτυλος” μέχρι τη Sigma Fey, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και την Πιέτα – ένα μοντέλο από την Ελβετία, της οποίας μου άρεσαν πολύ τα αγγλικά της γιατί είχαν έντονη γερμανική προφορά. Τόπος συναυλίας ορίστηκε το ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στου Ζωγράφου. Την Κυριακή 13/5/1979 η συναυλία αναβάλλεται λόγω βροχής και η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και την αμέσως επόμενη Κυριακή. Φτάνουμε στην Κυριακή 10 Ιουνίου και ο καιρός κάνει πάλι τα δικά του. Στο εντωμεταξύ τρεις μουσικοί έχουν φύγει από την μπάντα. Ο ένας για να παίξει κάπου στην Κρήτη, ο άλλος στη Βόρεια Ελλάδα και ο τρίτος στη Χαλκίδα. Λίγες μέρες νωρίτερα στέλνω στους δύο τα εισιτήρια για να ’ρθουν και αυθημερόν παίρνω τον άλλον από Χαλκίδα. Μέχρι τις 5 το απόγευμα δεν είμαστε σίγουροι αν θα γίνει η συναυλία – πάλι μιλάνε για καταιγίδα. Τελικά, τα στήνουμε όλα μέσα σε μια ώρα. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, σαν όλη η Αθήνα να είχε δώσει ραντεβού. Την επομένη οι εφημερίδες έγραφαν “Το Γούντστοκ της Ελλάδας”, βλακωδώς βέβαια, αλλά ως ένα βαθμό εξέφραζε την κατάσταση εκείνης της βραδιάς. Η ατμόσφαιρα ήταν περίεργη, αλλά προς το καλό. Την ίδια χρονιά ένα μουσικό περιοδικό της εποχής έγραψε “Η Συναυλία της Χρονιάς”. Μάλιστα είχε κινηματογραφηθεί κιόλας από τον Πανουσόπουλο και την Μπέτυ Λιβανού, οι οποίοι τράβαγαν στιγμιότυπα με video. Υπήρχαν και ωραία απρόοπτα. Στο τραγούδι “Σουπερμάρκετ” πετάξαμε στον αέρα νωπά κοτόπουλα. Αλάλαζε το πλήθος. Μετά τη συναυλία διαλέγω μερικά τραγούδια, πλησιάζω τον Μάτσα και του λέω “να βγάλουμε ένα δίσκο”. Και έτσι βγαίνει ο δίσκος “Μήτσος & Σία Live - Crazy Love στου Ζωγράφου”». Η σύνθεση της μπάντας: Νίκος Πολίτης, Βασίλης Ντάλας, Λεωνίδας Αλαχαδάμης, Λουκάς Σιδεράς, Σταύρος Λογαρίδης, Άσπη Πολίτη, Άγγελος Μαστοράκης, Λάκης Διακογιάννης, Μάκης Παπαθεοδώρου, Δήμης Παπαχρήστου, Τεντ Παπαντίνας, Δημήτρης Πολύτιμος, Ράντυ Μακίνον Άντριου κ.ά.
Θανάσης Παπαγεωργίου
Το 1971 ίδρυσε μαζί με τη Λήδα Πρωτοψάλτη το «Θέατρο Στοά» στην οδό Μπισκίνη, σε μια πολυκατοικία με 65 διαμερίσματα. Γρήγορα έγινε ένα από τα πιο ιστορικά και σημαντικά θέατρα της Αθήνας, χτίζοντας την καλή τoυ φήμη (και) χάρη στην ανάδειξη ταλαντούχων νέων Ελλήνων συγγραφέων.
«Επέλεξα του Ζωγράφου για το θέατρο εντελώς τυχαία. Βρήκαμε ένα γιαπί που προοριζόταν για σινεμά αλλά τελικά το πήραμε εμείς, σε αυτή τη γειτονιά που δεν ήταν ούτε έγινε ποτέ θεατρική πιάτσα. Τη δεκαετία ’70-80 οι νέοι και οι φοιτητές πήγαιναν συνέχεια θέατρο. Οι Ζωγραφιώτες, από την άλλη, δεν έγιναν ποτέ το κοινό μας. Η γειτονιά ήταν πάντα συντηρητική. Όσο ήταν δήμαρχοι ο Μπέης ή ο Σακελλαρίου υπήρχε μια συμπάθεια στο πρόσωπό μας. Με τη δημαρχία του Καζάκου γίναμε “αποδιοπομπαίοι τράγοι”, αφού μας θεωρούσαν ένα αριστερό-πολιτικό θέατρο. Από όλους τους ανθρώπους που ήταν μαζί του, κανείς ποτέ δεν ήρθε εδώ. Για την ακρίβεια απεχθάνονταν το θέατρο».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, dj
Γεννήθηκε, μεγάλωσε και μένει στου Ζωγράφου (μπορεί να τον πετύχεις να παίζει μουσική στο Dolce στη Γρ. Αυξεντίου).
«Ήταν μια συνοικία οικογενειακή. Σήμερα οι θεόρατες πολυκατοικίες αφαίρεσαν τον παραπάνω χαρακτηρισμό. Από την άλλη, δεν υπάρχουν κτίρια γραφείων και επιχειρήσεων. Και το πιο βασικό: είσαι μια ανάσα από το κέντρο και επίσης τα έχει όλα: πράσινο, χώρους για να αθληθείς, να περπατήσεις, να βγάλεις βόλτα το σκύλο. Ό,τι και να θες το βρίσκεις: ένα τουλάχιστον καλό ιταλικό εστιατόριο, μια καλή ταβέρνα, ένα ωραίο μπαρ, ένα καλό καφέ… Επίσης, η ύπαρξη όλου αυτού του νέου κόσμου είναι αναζωογονητική».
2009 - Δεν νομίζω εκτός από το «Κουμπί» να υπάρχει άλλο café bar στον κόσμο με τους στίχους του συγκεκριμένου τραγουδιού γραμμένους στη βάση των τραπεζιών του.
Νεανικό και μοντέρνο με ζωντανή μουσική, κοντά στην Πανεπιστημιούπολη. Μεγάλος κατάλογος κρασιών και γεύσεις από Μεσόγειο. Και ντελίβερι.
L’ ARTIGΙANO Κλεοβούλης 11, 210 7486.800, Ζωγράφου, 210 7486.888
Το γρήγορο και ποιοτικό ιταλικό φαγητό έφτασε στου Ζωγράφου το 1998. Πίτσα ντελίβερι με φρέσκα υλικά, αλλά και μια γκάμα 180 πιάτων από κρέπες μέχρι μπριζόλα. Το τρίπτυχο της αλυσίδας είναι «ποιότητα, εξυπηρέτηση, ποικιλία».
Από τις πιο νέες αφίξεις στα Ιλίσια. Γαμοπίλαφο, στάκα, πίτα σφακιανή, απάκι και ποικιλία μαγειρευτών κάθε μέρα. Γκουρμέ επιλογές με κρητικό άρωμα από το σεφ Γαβριήλ Μανδελένη.
ΒΛΑΣΣΗΣΜαιάνδρου 15, Ιλίσια, 210 7256.335
Συνώνυμο της καλής ελληνικής κουζίνας για περισσότερα από 25 χρόνια. Ο νέος χώρος είναι διακοσμημένος με έργα Ελλήνων ζωγράφων. Δοκίμασε κοκκινιστό αρνάκι με πουρέ μελιτζάνας.
ΑΓΟΡΑΧατζ. Μέξη 8 & Βεντήρη, περιοχή Hilton, 210 7252.252
Ελληνική και διεθνής κουζίνα με κρεατικά σχάρας, ψαρικά και μαγειρευτά. Φιλόξενο, γρήγορο και έμπειρο προσωπικό. Ατού οι χορταστικές μερίδες.
Κατευθείαν από τη Φιλαδέλεφεια των ΗΠΑ έρχεται το νέο Philly Burger. Κλασική αμερικάνικη γεύση με πραγματικό κρέας, λαχταριστό τυρί προβολόνε, καραμελωμένα κρεμμύδια, ψητές πιπεριές και μανιτάρια σωτέ. Με γρήγορο ντελίβερι που πάει παντού.
ALL DAY CAFÉ BAR
AVEC 4Γ. Ζωγράφου 1, πλ. Γαρδένια, Ζωγράφου, 210 7791.052
Oλοκαίνουργιο all day café-bar με μοντέρνα αισθητική, σήμα κατατεθέν της περιοχής. Πέρασαν όλοι οι επωνυμοι της Αθήνας στο opening που έγινε προ ημερών. Καφές το πρωί, χαλαρή διάθεση με lounge μουσική το απόγευμα και το βράδυ πάρτι. Την Παρασκευή (18/2) Greek Night πάρτι με τον dj Antonis Patsouras στα ντεκ.
PLAYCEΛ. Παπάγου 12, Ζωγράφου, 210 7755.060
«Παίξε, σειρά σου»! Έχεις να διαλέξεις ανάμεσα από τουλάχιστον 300 επιτραπέζια παιχνίδια ομαδικά, στρατηγικής και παρατηρητικότητας από όλο τον κόσμο. Μόνιμο στέκι για τους φανατικούς του είδους. Η ποικιλία συνεχίζεται στα ροφήματα: η σοκολάτα σερβίρεται σε 38 διαφορετικές γεύσεις και το τσάι σε 48!
Η φράση «ο νέος είναι ωραίος» του ταιριάζει γάντι – άνοιξε πριν από ένα χρόνο. Μίνιμιμαλ ύφος, σημείο αναφοράς για τις μουσικές του και τη θετική αύρα. Με πολύ κόσμο από το πρωί για καφέ μέχρι αργά το βράδυ για ποτό.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 στέκι φοιτητών και όχι μόνο, με χαρακτηριστικό το ζωντανό παρεΐστικο κλίμα ως τις πρώτες πρωινές ώρες. Πολύ καλές μουσικές επιλογές, άψογη εξυπηρέτηση.
Έθνικ γύρος του κόσμου στο κέντρο της Παπάγου. Διακόσμηση από τα ταξίδια του Φιλέα Φογκ, ταξιδιάρικη τζαζ και φανκ μουσική, με συχνά live.
ΚΟΥΜΠΙ Εθνικής Αντιστάσεως 2, Ά. Ιλίσια, 210 7779.266
Νεανικό στέκι με φανατικούς πιστούς. Αμέτρητα κουτάκια από κουμπιά και χειροποίητες πεταλούδες για ντεκόρ. Καφές και επιτραπέζια παιχνίδια το πρωί, ποτό, σνακ και mainstream μέχρι τζαζ μουσικές το βράδυ.
Ροκάρει με επιτραπέζια παιχνίδια από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Σημείο αναφοράς για τα Ιλίσια με εμπειρία 13 ετών. Ένας χώρος φτιαγμένος με μεράκι και ιδιαίτερη διακόσμηση, όπου θα ακούσεις ψαγμένες μουσικές.
ΤΡΙΛΙΖΑ πλ. Ελευθερίας, Γουδή, 210 7712.394
Αυτό με την πολύχρωμη τρίλιζα στον τοίχο. Νεανικό, για τους φίλους των επιτραπέζιων παιχνιδιών. Στα must ότι μπορείς να παίξεις playstation. Και μετά ποδόσφαιρο στην τηλεόραση με ποτά ή μπίρα.
EXCALIBUR Ορμηνίου 4, Ιλίσια , 210 7210.477
Μεσαιωνική ατμόσφαιρα για σύγχρονους ροκ ιππότες, με καθημερινό πρόγραμμα από ομάδα dj, αλλά και live, parties, ειδικές βραδιές. Διάσημο το κυριακάτικο μεσημέρι μια φορά το μήνα με γουρουνόπουλο στη λαδόκολα.
Ζωντανό, κεφάτο όλες τις ώρες στέκι φοιτητών και όχι μόνο. Πρωί τάβλι με καφέ στον καταπράσινο εξωτερικό χώρο, απόγευμα για σκάκι, βράδυ ποτό με σνακ. Καθημερινά από τις 8.30 το πρωί.
Παραδοσιακά μαρμάρινα τραπέζια και καρέκλες καφενείου μαζί με art πίνακες. Στέκι φοιτητών για καφέ το πρωί και ρακόμελα αργότερα. Διαφορετικός μεζές (απάκι, κεφτέδες με έξτρα hot σάλτσα) με κάθε παγωμένη ρακή. Από 4-8 happy hour: με ένα ποτό ένα ακόμα δωρεάν.
Αγαπημένο στέκι των φοιτητών για ρακόμελο και πειραγμένους μεζέδες (πατατουλάρα, κοτόπουλο Ελαϊκόν). Ζωντανή μουσική κάθε Σάββατο βράδυ και Κυριακή μεσημέρι. Προσεχώς σε περιμένει και στον Βύρωνα.
Στέκι φοιτητικό με παραδοσιακούς μεζέδες (φέτα τηγανητή με μέλι) και ρακόμελα σε προσιτές τιμές.
ΜΠΙΡΑΡΙΑ
DEUTSCHE ECKEΛ. Παπάγου 126, Ζωγράφου, 210 7774.706
Η ατμόσφαιρα θυμίζει γερμανικές και βρετανικές μπιραρίες. Φρέσκια μπίρα από τέσσερα βαρέλια και περισσότερες από 40 ετικέτες ζύθου από όλο τον κόσμο. Παραδοσιακές γερμανικές γεύσεις συνοδεύουν τα κρίκερ σε ρυθμούς τζαζ, ροκ και μπλουζ.
ΚΛΑΜΠ
MOJO CLUB Παπαδιαμαντοπούλου 36, Ιλίσια, 210 7757.033
Αυθεντικά αναπαλαιωμένο κλαμπ με λαξεμένη πέτρα και ξύλο. «Φευγάτα» ποτά και μουσική για όλα τα γούστα: rock, funk, jazz, disco και new wave. Κάθε Κυριακή και από ένα διαφορετικό live.
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ
HILTON Β. Σοφίας 46, Ιλίσια, 210 7281.000
Αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της πόλης από το 1963. Πλήρως ανακαινισμένο από το 2004, με το ιστορικό Βυζαντινό, το κοσμοπολίτικο Galaxy Bar & Restaurant, την τεράστια πισίνα, πόλος έλξης για εγχώριες και διεθνείς προσωπικότητες.
Πολυτέλεια στο κέντρο της Αθήνας με 471 δωμάτια, εκ των οποίων 42 σουίτες και 2 προεδρικές σουίτες, όλα πλήρως ανακαινισμένα, 16 συνεδριακές αίθουσες και δεκάδες βραβεία από διεθνείς τουριστικούς οργανισμούς.
Σύγχρονο γυμναστήριο υψηλών προδιαγραφών με δυνατότητα ομαδικής και προσωπικής γυμναστικής, αρχιτεκτονικής σώματος και θεραπείας για αποκατάσταση τραυματισμών. A
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Το 1971 ίδρυσε μαζί με τη Λήδα Πρωτοψάλτη το «Θέατρο Στοά» στην οδό Μπισκίνη, σε μια πολυκατοικία με 65 διαμερίσματα. Γρήγορα έγινε ένα από τα πιο ιστορικά και σημαντικά θέατρα της Αθήνας, χτίζοντας την καλή τoυ φήμη (και) χάρη στην ανάδειξη ταλαντούχων νέων Ελλήνων συγγραφέων.
