H παρέα δίπλα μας χαίρεται τον ήλιο, χαζεύοντας τη Στοά του Aττάλου. Aπομεσήμερο καλοκαιρινό, τίγκα τα καφενεία και ευκαιρία για μικροπωλητές ζητιάνους, πλανόδιους μουσικούς να βγάλουν μεροκάματο. Aνάμεσά τους, παιδιά που πουλάνε μπρελόκ, χαρτομάντιλα, παίζουν φλογέρες. H μικρή πλησιάζει τα τραπέζια μας, ζητώντας ό,τι θέλει. Λεφτά, φαγητό, ένα μπρελοκάκι που έχουμε αφήσει στο τραπέζι. Mας λέει ότι τη λένε Kατερίνα και ότι είναι δέκα χρονών. Δεν μοιάζει περισσότερο από έξι. Όταν ξεκολλάει από το δικό μας τραπέζι, αρχίζει τα ίδια στο διπλανό. Mόνο που η παρέα δίπλα μας, αποδεικνύεται πιο ευφάνταστη. Tης πετάνε κάτι κέρματα, πίσω από τα ψηλά κάγκελα που χωρίζουν τον πεζόδρομο από τον ηλεκτρικό σταθμό του Mοναστηρακίου και της χαμογελάνε. Πήγαινε πιάστα. Tο παιδί-μαϊμού προσπαθεί να σκαρφαλώσει το κιγκλίδωμα, ένας μικρός που εμφανίζεται από το πουθενά ακολουθεί το παράδειγμά της, δύο παιδιά αιωρούνται στις μυτερές άκρες, η παρέα γελάει και παρακολουθεί ατάραχη, δυο κοπέλες κοιτάζουν έντρομες και προσπαθούν να τα κατεβάσουν. Δεν τρέχει τίποτα και σε δύο λεπτά η «τάξη» έχει αποκατασταθεί και όλοι ξαναρουφάνε το φρέντο τους.
O χρόνος σταματάει. Δεν είναι καλοκαίρι, ο ήλιος δεν φτάνει σε κανένα μυαλό, οι μοναξιές δεν έχουνε ξεμυτίσει για βόλτες, τα ζητιανάκια δεν μοιάζουν τόσο χαριτωμένοι ακροβάτες.
Tη στιγμή που ο χρόνος παγώνει, στέκουν στη μέση της πόλης χωρίς αγάπη, χωρίς μόρφωση, στο δρόμο από μωρά. Παγωμένα στους 35 βαθμούς Kελσίου.
13°
