«Τρέχεις μαραθώνιο;», ρωτούν με ολοφάνερο θαυμασμό.. «Απίστευτο! Και ποιο είναι το ρεκόρ σου;», συνεχίζουν... «3.45’» απαντώ. Η συνέχεια, αν συνδιαλέγομαι με μη δρομείς, είναι βέβαια. «Και ποιο είναι το παγκόσμιο ρεκόρ»; «Για τις γυναίκες 2.17’, λέω» - και η συζήτηση τελειώνει εκεί, μ’ ένα βλέμμα απογοήτευσης να αντικαθιστά τον αρχικό ενθουσιασμό. Συχνά συνεχίζω μ’ ένα: «Στο ρυθμό των πρωταθλητών δεν μπορώ να τρέξω ούτε ένα χιλιόμετρο», και το παιχνίδι έχει κριθεί. Στα μάτια του συνομιλητή μου είμαι ήδη αποτυχημένη.
Πάνε χρόνια που αποφάσισα να κρατώ τα δεδομένα της αθλητικής μου υπόστασης για τον εαυτό μου, ή για τους ελάχιστους πραγματικά ενδιαφερόμενους. Για τους λιγοστούς συνοδοιπόρους μου στις διαδρομές και τους φίλους που μοιράζονται μαζί μου την πληρότητα αυτής της εμπειρίας – και που αυξάνονται με μέσα απρόβλεπτα, όπως η οθόνη του υπολογιστή μου που φωτίζεται απ΄τα μηνύματά τους. Δεν είναι μόνον ότι οι υπόλοιποι, οι «κοινοί θνητοί», δεν ενδιαφέρονται και δεν θα καταλάβουν. Είναι πως οι μη δρομείς ξεκινούν απ’ τη θέση του θεατή –κι ο θεατής, σαν τον μέσο ποδοσφαιρόφιλο αλλά και τον περισπούδαστο κριτικό της τέχνης, κρίνει αβασάνιστα, με την ευκολία του επιφανειακού παρατηρητή.
Όχι, δεν είναι έτσι όλοι οι μη δρομείς. Ανάμεσά τους υπάρχουν όσοι δεν μπόρεσαν ή δεν τόλμησαν ακόμα, εκείνοι που φοβούνται το άγνωστο και τα όριά τους, κι εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται μα μένουν θετικοί απέναντι στην επιλογή του διπλανού, κι ας μην την κατανοούν. Υπάρχουν εκείνοι που κατεβαίνουν με προθυμία στο δρόμο για να χειροκροτήσουν τον άγνωστο δρομέα στη μεγάλη του στιγμή, νιώθοντας διαισθητικά κάτι απ’ τον αγώνα του. Ή οι αξιοθαύμαστα ακομπλεξάριστοι φίλοι που είναι στο πλάι μας για κάθε τι που μας συνιστά, αρκεί να μας γεμίζει - σαν τις φίλες μου που δεν τρέχουν, μα πιστεύουν σ΄ ότι κάνω με συγκινητική αφοσίωση.
Δίπλα σ΄ αυτούς έχω δει, μέσα στα χρόνια, πολλούς κακόβουλους κι αρνητικούς - κι ας προτιμώ να τους ξεχνώ. Χοντρούς οδηγούς που έγιναν «ένα με το κάθισμα», όπως λέει ο Κωστής, κι όμως ανοίγουν το παράθυρο για να πετάξουν μια εξυπνάδα της στιγμής. Πλαδαρούς κι αραχτούς συνομήλικούς μου, σαν έναν νεαρό πατέρα που συνάντησα πριν πολλά χρόνια στην Αίγινα, στο πρώτο μου διστακτικό τριαντάρι, και που, στην κάψα του Κυριακάτικου μεσημεριού, φώναξε απ΄τη δροσερή βεράντα του ένα υποτιμητικό «τρέξε-τρέξε μικρούλη», απόλυτα συμβατό με την τηλεοπτική του κουλτούρα. Αντιπαθέστατους εργάτες οικοδομών, σαν εκείνους που όταν άρχισα διστακτικά να τρέχω δυο μόλις εβδομάδες μετά τη γέννηση του Οδυσσέα, δεν παρέλειπαν να με πληγώνουν κάθε πρωί με σχόλια για τα παραπανίσια κιλά και το κάπως ασυνήθιστο βάδισμά μου. Γκαζωμένους μηχανόβιους που με πλησιάζουν επικίνδυνα στο δρόμο για να με τρομάξουν, κάνοντας με μέρος ενοχλητικού παιχνιδιού που γεμίζει τις άχαρες ώρες τους.
Θυμώνω συχνά κι ενίοτε λέω καμιά κουβέντα, έστω πίσω απ’ τα δόντια. Μα πιο πολύ τους λυπάμαι - όπως κάθε κριτή. Τους λυπάμαι που δεν θα νιώσουν ποτέ τη χαρά του τερματισμού στο κατάμεστο στάδιο, με τον ιδρώτα να λάμπει στο μέτωπο και τον κόσμο να χειροκροτεί. Που δεν θα ξυπνήσουν ποτέ χαράματα της Κυριακής με εφηβικό ενθουσιασμό, για να αναμετρηθούν με το χρόνο στη ζεστή άσφαλτο. Που δεν θα γίνουν ποτέ παιδιά, χαμένα στο πολύχρωμο πλήθος της αφετηρίας. Που δεν θα χαρούν ποτέ τη χαλαρή συζήτηση με τους φίλους δρομείς στο στάδιο ή στο γήπεδο, μετά την προπόνηση. Πιο πολύ τους λυπάμαι που δεν θα αγγίξουν ποτέ τον πολύτιμο καθρέφτη της ζωής που μας χαρίζει το τρέξιμο.
Δεν τρέχω μόνο για να δυναμώσω και να γίνω πιο γρήγορη. Δεν τρέχω μόνο με το σώμα, ή μόνο γι΄αυτό. Για την ακρίβεια, το τρέξιμο όλο και περισσότερο με απομακρύνει απ΄το σώμα και την ύλη, κι ας μοιάζει παράδοξο στα λόγια. Τρέχω για να υπάρξω στη μέρα και να μετρήσω τη στιγμή. Για να δω πού βρίσκομαι σήμερα και πώς άλλαξα από χτες. Για να τεκμηριώσω μια πορεία ζωής που περιλαμβάνει την αθλητική υπόσταση και σμιλεύεται από αυτήν και σε άλλες, διόλου αθλητικές διαδρομές. Για να δω, μέρα με τη μέρα, πόσο πλησιάζω τον εαυτό που αναζητώ και τι μου λείπει για να τον φτάσω. Η διαδρομή μου, μια πορεία πιο αθέατη από ότι μαρτυρά η φύση του αθλήματος, δεν χρειάζεται θεατές, παρά μόνον τη δική μου θαρρετή ματιά. Φίλοι και συναθλητές είναι καλοδεχούμενοι, αν βρουν τη θέση τους στην αόρατη εξέδρα μου. Άλλους θεατές δεν θέλω. Μεγαλώνοντας, η πολυτέλειά μου είναι να λέω όχι στους αρνητικούς και να τους βγάζω με επιμονή απ΄τη ζωή μου - στη δουλειά, στη ζωή και, οπωσδήποτε, στις διαδρομές μου.
12°
