Η προσωπική ιστορία του Νίκου Δενδρή για τον πρώτο του Μαραθώνιο: Μια μαρτυρία που δημοσιεύεται μετά από έναν χρόνο
Αυτό το κείμενο δημοσιεύεται με έναν χρόνο καθυστέρηση. Είναι η προσωπική μου ιστορία για τον πρώτο μου Μαραθώνιο. Για το τι σήμαναν αυτά τα 41.195 μέτρα για μένα. Βλέπετε, φέτος ήθελα να γράψω για τον δεύτερό μου Μαραθώνιο. Δεν συνέβη, δυστυχώς. Ας είναι. Αφιερωμένο σε όλους μας που γραφτήκαμε, τρέξαμε, προπονηθήκαμε, και που ανυπομονούμε για το 2021. Προέχει να είμαστε γεροί, όλοι.
42.195 μ.
Είναι η Μαραθώνια Διαδρομή. Αλλά τι είναι ο Μαραθώνιος; Τι είναι ο Κλασικός Μαραθώνιος, ο Αυθεντικός;
42.195 μ.
Είναι το μυαλό.
Η γυναίκα μου με περίμενε να τερματίσω στο Καλλιμάρμαρο. Μου είπε μετά: «Είδα πολλούς 50ρηδες, 60ρηδες, να τερματίζουν».
Ναι. Ο Μαραθώνιος, και ειδικά η Κλασική Διαδρομή, είναι νομίζω εγκεφαλικό άθλημα.
Τουλάχιστο για όσους δεν είμαστε αθλητές... σαν κι εμένα. Με τα κιλάκια μας, την καθιστική ζωή μας, το ένα μεζεδάκι και το ένα ποτηράκι παραπάνω.
Βλέπετε, με τα χρόνια, είναι πηγμένο πια το μυαλό, κάνεις εσύ κουμάντο κι όχι το σώμα σου. Αυτό ουρλιάζει από ένα σημείο της διαδρομής και μετά: «Παράτα τα. Φτάνει». Γάμπες, μηροί πονάνε - εντάξει, αυτά τα ξέρεις από τα 20άρια και τα 30άρια. Αλλά πατούσες, ισχία, μέση, πλευρά, όλα διαμαρτύρονται... επανάσταση πραγματική.
Εξίμισι ώρες. Περίμενα να το κάνω σε έξι, βλέπετε το 30άρι το είχα κάνει 4 ώρες.
Δεν μου βγήκε τόσο.
21 χλμ. τρέξιμο σερί, μετά απλά τα πόδια σταμάτησαν. Μας πήρε βροχή, μετά φύσαγε, παγώσανε τα πόδια, τράβηξε μακριά η ανηφόρα. Ξανάρχισα να τρέχω, δειλά-δειλά, μετά την κορυφή της διαδρομής, στο 28. Εναλλάξ. Μετά πιο πολύ τρέχοντας - στο τέλος έκανα ένα 5άρι σχεδόν 100% τρέξιμο ξανά.
Οπότε;
Προετοιμασία, προετοιμασία, προετοιμασία, έχει τεράστια σημασία. Όχι μόνο πόσα long runs θα κάνεις, αλλά και πού. Λάθος μου που τα long runs μου δεν τα έκανα σε ανηφόρες. Μου το είχε πει ο δάσκαλος. Δεν το κατάφερα, το πλήρωσα με μισή ώρα παραπάνω. Δεν πειράζει, μαθαίνουμε. Ήταν ο Πρώτος Μαραθώνιος - δεν τον ξεχνάς, λένε, ποτέ. Ας μην είναι -και δεν θα είναι- ο τελευταίος.
Τερμάτισα! Είμαι περήφανος. Και τώρα, ξέρω. Καλύτερα την επόμενη φορά.
Κλαίω γοερά μπαίνοντας στο Καλλιμάρμαρο. Έχω ξαναμπεί, τερματίζοντας, στο πανέμορφο αυτό στάδιο: για τα δεκάρια, για τους ημιμαραθώνιους. Και είναι συγκλονιστικό. Πάντοτε είναι. Αυτή τη φορά, όμως, είναι απλά ξεχωριστό. Έκλαιγα σα μικρό παιδί. Για ώρα. Γιατί, αναρωτιέμαι...
Θες γιατί ήταν ο Κλασικός, ο Αυθεντικός Μαραθώνιος; Τόσες χιλιάδες χρόνια μετά. Μην ξεχνάτε τι έγινε τότε: ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙ, ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝ ΜΗΔΩΝ ΕΣΤΟΡΕΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ. Κι ο άγνωστος Αθηναίος Οπλίτης να φωνάζει «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ», έχοντας τρέξει μετά τη μάχη, από το Μαραθώνα στην Αθήνα, πριν πέσει νεκρός.
Θες γιατί μετά από δύο εγχειρήσεις, σε πείσμα του ποδιού μου που έμεινε μισό μετά την πρώτη και χρειάστηκε η δεύτερη, ναι, τρέχω ξανά... Και τα 10, και τα 21, και τώρα τα 42;
Θες γιατί με περίμενε Εκείνη; Τη βλέπω, μπαίνοντας στο τελικό 100άρι, απέναντί μου, πίσω από τον τερματισμό... Είναι συγκινημένη! Ξεχωρίζει, εγώ την ξεχωρίζω δηλαδή... Με περίμενε κι είναι τέτοια η ανταμοιβή μου...
Θες γιατί δίπλα στον τερματισμό ήταν ο φίλος και αδελφός Πάνος; Ο Πάνος, που έτρεξε το πρώτο του 10άρι μαζί μου... Ο Πάνος που μετά ξεπέρασε τον δάσκαλο κι έτρεξε Μαραθώνιους εδώ και στο εξωτερικό; Ο Πάνος που έγινε δάσκαλος με τη σειρά του, και τον τελευταίο χρόνο με προπόνησε... για τούτη τη στιγμή;
Θες γιατί τελείωνε επιτέλους ένα διάστημα ωρών που το σώμα φώναζε «σταμάτα» και το μυαλό έλεγε «προχώρα, ξέχνα τον πόνο, μην τα παρατάς, περπάτα, πιο γρήγορα, τρέξε»;
Θες γιατί απλά, κατάφερα κάτι που πολλοί θεωρούν αδύνατο;
42.195 μ.
Είναι όλοι και όλα.
Στη διαδρομή ακολουθείς μία μπλε γραμμή.
Στη διαδρομή περάσαμε κι από το Μάτι... Μόνο φιλιά είχα να στείλω στις μαυροφορεμένες και τους μαυροντυμένους που κρατούσαν σημαίες και πανό «ποτέ ξανά το ίδιο λάθος», δίπλα στα καμένα σπίτια - κι είδαμε πολλά...
Στη διαδρομή με προσπέρασαν ομάδες από δρομείς που πήγαιναν όλοι μαζί αμαξίδια, με ένα κοριτσάκι, με ένα αγοράκι... κι αυτά σφίγγανε με το χεράκι τους τα κάγκελα του αμαξίδιου: πάλευαν κι αυτά μαζί με την ομάδα. Αγωνίζονταν. «Για τον Δημήτρη» έλεγαν οι μπλούζες της μίας ομάδας, κι εγώ έκλαιγα που τους είδα - με προσπέρασαν κι έλεγα μπράβο από μέσα μου! Μπράβο, μπράβο, χίλιες φορές μπράβο!
Στη διαδρομή είδα μια κοπελιά να λυγίζει, να στραβοπατά, και να μην μπορεί να πατήσει μετά... και το αγόρι της να την παίρνει αγκαλιά και μαζί να συνεχίζουν... να είστε πάντα έτσι. Πάντα!
Στη διαδρομή με προσπέρασε ένας τύπος γύρω στα εβδομήντα, ξερακιανός, λίγο σκυφτός, τον ξέρω από το Χαλάνδρι, τον έχω πετύχει άπειρες φορές να προπονείται, γύρω γύρω κι αυτός στο στάδιο. Μπράβο, φίλε - άμποτε να είμαι έτσι κι εγώ, σα μεγαλώσω κι άλλο, αυτό θέλω. Μπράβο.
Στη διαδρομή είδα δρομείς να σταματάνε για τις πρώτες βοήθειες, άλλους να συνεχίζουν κι άλλους να σταματούν - καλή τύχη έλεγα από μέσα μου, φίλοι, με το καλό και γεροί όλοι μας!
42.195 μ.
Είναι ο κόσμος κι οι φίλοι.
Στο 27, κυρίως περπατώντας, άνοιξα το κινητό. Λίγο πριν το τέλος της ανηφόρας. Μήνυμα από τον Πάνο: «ΣΕ ΒΛΕΠΩ. ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ. ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΑΝΗΦΟΡΑ. ΣΦΙΞΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ. ΞΕΚΙΝΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΞΑΝΑ.»
Στην Αγία Παρασκευή, πάνω που έχω αρχίσει να ξανατρέχω δειλά-δειλά, οι φίλοι Άγγελος, Νατάσα, Βασίλης, με περίμεναν και με εμψύχωσαν! Δεν ξέρετε τι ένεση ήταν, αγαπημένοι μου.
Στον Χολαργό, τρέχω πια παρά περπατώ, και η Ελένη, η Ειρήνη, ο Νίκος, ο Αρίωνας, μου έστειλαν φιλιά και μου φώναξαν «Νικόλα, προχώρα, μπράβο»! Αναγάλιασα, ακούμπησα το χέρι μου στην καρδιά για την αγάπη τους, και συνέχισα.
Παντού ο κόσμος μας χειροκροτά και φωνάζει, μπράβο! Στην τελευταία αψίδα, ένας απλός άνθρωπος γυρνά και με βλέπει - κοιτάει το όνομα στη συμμετοχή και φωνάζει «Έλα, Νίκο, κουράγιο, τελειώνεις!»
Στην Ηρώδου του Αττικού, τρέχοντας πια με χαρά, παντού χειροκροτήματα και Μπράβο. Δουλειά δεν έχουνε όλοι αυτοί τόσες ώρες εδώ να χειροκροτάνε; Φτερά μας δίνουνε. Δεν υπάρχει πόνος. Λάθος. Υπάρχει. Δεν τον νοιώθω. Το πιστεύετε;
Μόνο οι Εύζωνες, σοβαροί, κι ανέκφραστοι. Στην Υπηρεσία τους.
41.195 μ.
Είναι η απογείωση.
Περηφάνια. Εξάντληση. Υπέρβαση. Πόνος. Χαρά. Κούραση. Πείνα. Υπερένταση. Συγκίνηση. Συναισθήματα κι αισθήματα. Το μετάλλιο, πανέμορφο. Βαρύ. Κι ελαφρύ συνάμα. «MARATHON 2019. FINISHER».
Μηνύματα, σωρός. Τηλέφωνα. «Ναι, τα κατάφερα». «Τα έχω παίξει». «Εξήμισι ώρες». «Ευχαριστώ!». «Ναι, θα το ξανακάνω, καλά να είμαστε».
15°
