Συνυφασμένο με την αντοχή και την υπέρβαση, το τρέξιμο στις μεγάλες αποστάσεις είναι άθλημα κατεξοχήν ατομικό. Τρέχεις για να ξεπεράσεις περισσότερο τον εαυτό σου και λιγότερο τον άλλο. Τρέχεις για να γνωρίσεις τα όριά σου και να δαμάσεις την απόσταση. Και ίσως είναι το μοναδικό άθλημα που δεν αποτιμάται μόνον με όρους «πρωτιάς», καθώς η συμμετοχή και ο τερματισμός είναι από μόνα τους ενδείξεις μιας σημαντικής εσωτερικής ωρίμανσης, μιας νίκης.
Ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων μάχεται ανελέητα με το σώμα. Πασχίζει να διώξει το βάρος απ΄τα πόδια, να αναχαιτίσει τον κάματο που σωρεύεται στα μέλη, να κρατήσει το κεφάλι ψηλά σε πείσμα της βαρύτητας. Βάζοντας το ένα πόδι μπροστά από τ’άλλο, πλησιάζει το στόχο του ένα βήμα τη φορά, εξαντλώντας κάθε απόθεμα δύναμης ώσπου να διασχίσει τη γραμμή του τερματισμού. Για να φτάσει στο στόχο του προπονείται καλοκαίρια και χειμώνες, το χάραμα, τη νύχτα ή το καταμεσήμερο, στο περιθώριο μιας ζωής γεμάτης υποχρεώσεις, κάνοντας μια μικρή, αθέατη υπέρβαση κάθε φορά. Για να γευτεί τη μοναδική στιγμή του τερματισμού, προκρίνει την κούραση αντί της απραξίας, τη στέρηση αντί της άμεσης ικανοποίησης. Ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει, ανάμεσα στον προσωπικό χώρο και στις επιταγές μιας ζωής κοινωνικής που περιλαμβάνει τους άλλους και ίσως, κάποτε, προσανατολίζεται προς αυτούς.
Ένα από τα πιο μαγικά στοιχεία των μεγάλων αποστάσεων είναι το παράδοξό τους. Το ότι ένα άθλημα τόσο μοναχικό, τόσο κοπιαστικό, τόσο προσανατολισμένο στον εαυτό μας, δεν δείχνει μόνον τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για εμάς. Δείχνει, επίσης, τι μπορούμε να μοιραστούμε.
Μερικά χρόνια πριν, σε μέρες καλύτερες και πιο ανέμελες από τις σημερινές, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τα δώρα της ζωής, ένιωθα την ανάγκη κάτι να προσφέρω. Αναζητούσα τι θα μπορούσε να ήταν αυτό. Δεν ήθελα να είναι χρήματα. Άλλος ένιωθα πως έπρεπε να είναι ο οβολός μου, πιο πολύτιμος. Και δεν υπήρχε κάτι πιο πολύτιμο από τον χρόνο. Έτσι έγινα συνοδός ενός τυφλού δρομέα που προσπαθούσε να βελτιώσει το χρόνο του για να πάρει μέρος στο μαραθώνιο της παραολυμπιάδας. Τρέξαμε μαζί για αρκετούς μήνες–και ήταν μια εποχή που άφησε ουσιαστικό αποτύπωμα μέσα μου. Έδωσα τον χρόνο και την παρουσία μου –προϋπόθεση για να μπορέσει ένας συνομήλικός μου που έχασε το φως του να ασχοληθεί με αυτό που αγαπούσε. Να βγει στη φύση, να χαρεί την κίνηση, να πλουτίσει την εμπειρία του. Αυτό που πήρα ήταν σημαντικά μεγαλύτερο: ένας νέος τρόπος να βλέπω τη ζωή. Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, πέρασε στον καρπό μου ένα λεπτό σκοινάκι που μας κρατούσε ενωμένους στο δρόμο λέγοντας «Τώρα είσαι τα μάτια μου». Τελικά, μέρα τη μέρα, γύρο το γύρο, κουβέντα την κουβέντα, ήταν εκείνος που μου χάρισε έναν καινούργιο βλέμμα. Με έμαθε να παρατηρώ αντί να χαζεύω, να απολαμβάνω τον κόσμο αντί να αδιαφορώ, να χαίρομαι τις στιγμές αντί να τις θεωρώ δεδομένες. Εγώ του «δάνεισα» απλώς τα μάτια μου. Εκείνος με έμαθε τι σημαίνει θάρρος, πίστη και δύναμη. Εγώ έγινα το βλέμμα του στον ορατό κόσμο. Εκείνος μου άνοιξε έναν πλούσιο, αθέατο κόσμο που υπάρχει μέσα μας κι ας μην το ξέρουμε.
Η ιστορία μου δεν είναι παρά μία από πολλές που άκουσα ή είδα να ξετυλίγονται μπροστά μου. Στα χρόνια που τρέχω, γνώρισα συναρπαστικούς ανθρώπους που είδαν τον αθλητισμό σαν έναν τρόπο να δώσουν. Δρομείς που έτρεξαν για χρόνια με τυφλούς συναθλητές, αφήνοντας το δικό τους προπονητικό πρόγραμμα για να πειθαρχήσουν στο πρόγραμμα του άλλου. Δρομείς που γύρισαν τον κόσμο τρέχοντας, βρίσκοντας αυτόν τον τρόπο να μιλήσουν για ένα πρόβλημα και να δράσουν γι΄αυτό. Δρομείς που πήραν έναν συνάνθρωπό τους σε αναπηρικό καροτσάκι και έτρεξαν μαζί του, για να μεταφέρουν λίγη από τη χαρά αυτής της κίνησης. Κι άλλους που βγήκαν στους δρόμους μετά από μεγάλη αρρώστια για να γιορτάσουν έτσι τη ζωή –τη δύναμη που απέκτησαν ή που ξαναβρήκαν. Οι ιστορίες τους, οι ιστορίες μας, αναδύουν μια από τις κορυφαίες χαρές της δρομικής μας πορείας. Τη χαρά που δίνει κάποτε το να τρέχουμε για να βρεθούμε στον κόσμο. Ναι, τις περισσότερες φορές τρέχουμε για να είμαστε στο «εγώ». Εμείς στον εαυτό μας, εμείς για τον εαυτό μας. Μα είναι φορές που, ξεπερνώντας τον, αξίζει να τρέχουμε για να βρεθούμε στο «εμείς». Με χαρά μοιρασμένη, διπλή.
15°
