Η Μίνα Γκάγκα, διευθύντρια της 7ης πνευμονολογικής κλινικής του Σωτηρία, κύριου κέντρου αναφοράς για τον κορωνοϊό, μας περιγράφει την καθημερινότητα στο νοσοκομείο.
Το Νοσοκομείο «Σωτηρία» από τις αρχές του 1900 έχει ζήσει δύσκολες εποχές και είναι μαθημένο σε λοιμώξεις, φυματίωση, AIDS, H1N1, και μάλιστα χωρίς να υπάρχουν φάρμακα. Τώρα όμως είναι το κύριο κέντρο αναφοράς για το κορωνοϊό στην Ελλάδα και έχει νοσηλεύσει περισσότερους από 250 ασθενείς με Covid-19. Η Μίνα Γκάγκα έχει αναλάβει τον συντονισμό της πνευμονολογικής κλινικής του νοσοκομείου και μας μιλάει για την καθημερινότητα στο νοσοκομείο αλλά και τις αλλαγές που θα φέρει στην κοινωνία μας η πανδημία του κορωνοϊού.
«Ταμπελάκια με ονόματα στις μπλούζες του προσωπικού για να ξέρουν οι ασθενείς με ποιους μιλούν πίσω από τις μάσκες»
Η μέρα ξεκινάει στο γραφείο γιατρών με την ενημέρωση από τους εφημερεύοντες. Τι έγινε τη νύχτα; Υπήρχαν προβλήματα; Tι είναι προγραμματισμένο για τη μέρα; Μετά έχουμε την ετοιμασία για την επίσκεψη των ασθενών που νοσηλεύονται στους θαλάμους ή στις νέες εισαγωγές. Με προσοχή στο ντύσιμο και τον χειρισμό των παραπεμπτικών και των δειγμάτων. Το μεσημέρι, μόλις έρθουν οι απαντήσεις των εξετάσεων, ξαναμαζευόμαστε για να συζητήσουμε αν υπάρχουν νέα προβλήματα, αν χρειάζονται αλλαγές στις θεραπείες, και ενημερώνουμε τους ασθενείς και τις οικογένειές τους.
Παίζει μεγάλο ρόλο η προσέγγιση στους ασθενείς, που έχουν αγωνία και βλέπουν γύρω τους εμάς καλυμμένους με σκούφους, γυαλιά, μάσκες, γάντια και ποδιές. Χρειάζονται να τους καθησυχάσουμε. Μιλάμε στον θάλαμο αλλά μιλάμε και πολλές φορές από το τηλέφωνο - μιλάμε στο τηλέφωνο πρωί, απόγευμα και βράδυ με τους ίδιους και τους δικούς τους που δεν επιτρέπεται να έρθουν στη κλινική. Οι νοσηλεύτριες έβαλαν ταμπελάκια με τα ονόματά τους μετά τις πρώτες μέρες. Είναι πολύ σημαντική η ανθρώπινη επαφή, το να ξέρεις με ποιον μιλάς έστω κι αν δεν βλέπεις το πρόσωπό του πίσω από τη μάσκα!
«Πώς το Σωτηρεία έγινε το πλέον μεγαλύτερο κέντρο για τη διάγνωση και θεραπεία όλων των αναπνευστικών νοσημάτων»
Το νοσοκομείο μας πρωτολειτούργησε ως σανατόριο για τη φυματίωση το 1902 και για 45 χρόνια, μέχρι το 1947, δεν υπήρχαν φάρμακα για τη φυματίωση, ήταν μια αρρώστια ανίατη. Όμως γιατροί νοσηλευτές, τραπεζοκόμοι και διοικητικοί δούλευαν και φρόντιζαν τους ασθενείς. Στο τέλος του ’80 και του «90, όταν δεν υπήρχαν ακόμα φάρμακα για το AIDS, οι ασθενείς έρχονταν στο νοσοκομείο με πνευμονίες και χρειάζονταν νοσηλεία. Δεν ήταν πανδημία αλλά πέθαινε πολύς κόσμος και υπήρχε μια έκθεση που φόβιζε όλο το προσωπικό.
Και μετά ζήσαμε το Η1Ν1, που εκεί βέβαια το εμβόλιο το είχαμε γρήγορα. Κάπως έτσι με τα χρόνια, το νοσοκομείο έγινε το πλέον μεγαλύτερο κέντρο για τη διάγνωση και θεραπεία όλων των αναπνευστικών νοσημάτων και το πιο ειδικό για την αντιμετώπιση του καρκίνου του πνεύμονα. Το μέγεθος της τωρινής πανδημίας όμως είναι σε άλλη κλίμακα και φαίνεται εξωπραγματικό το 2020. Σε γενικές γραμμές οι υποδομές είναι καλές, υπάρχει τεχνολογία αιχμής, έχουμε δύο μονάδες και χρειαζόμαστε περισσότερες κλίνες ΜΕΘ, που τώρα με τη δωρεά της Βουλής θα τις λάβουμε.
«Μας ένωσε η πανδημία»
H οικογένειά μου μου ζητά κάθε μέρα να προσέχω! Να προσέχω στη δουλειά και να προσέχω στο σπίτι. Μου λένε ακόμη ότι είναι περήφανοι για τη δουλειά μας στο νοσοκομείο και τη κλινική, γιατί έχουμε πάει καλά και θέλουν να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν. Η αλλαγή είναι μεγάλη και την έχουμε βιώσει όλοι.
Η κοινωνία μας νομίζω ότι άλλαξε, μάλλον μας ένωσε η πανδημία. Πιστεύω ότι μας έχει κάνει να σκεφτούμε πόσο εξαρτιόμαστε από τους διπλανούς μας και πόσο μας επηρεάζει η συμπεριφορά όλων. Και μας έκανε να ξανασκεφτούμε τα καθημερινά αγαπημένα πράγματα, όπως το να φας με τους δικούς σου γύρω από ένα τραπέζι! Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα και όμως τώρα δεν είναι.
12°
