Πριν λίγες μέρες πήγα στην επίσημη παρουσίαση ενός ανοιξιάτικου αθηναϊκού αγώνα. Δεν το συνηθίζω, μα λίγο η περιέργεια και λίγο οι υποχρεώσεις της δουλειάς με οδήγησαν ως εκεί. Κάθησα στο κοινό, άγνωστη μέσα στον κόσμο, ανάμεσα σε ανθρώπους του Τύπου και «παράγοντες», όπως συνηθίζουμε να λέμε αυτούς που τους λείπει ένας πιο συγκεκριμένος τίτλος, ενίοτε κι ένας συγκεκριμένος ρόλος. Λόγω της δουλειάς μου, έχω βρεθεί πολλές φορές σε τέτοιες εκδηλώσεις, κι από τις δυο μεριές του τραπεζιού, μα ποτέ με θέμα το τρέξιμο. Αυτό ήταν και παραμένει χαρά, έξω απ’ τη δουλειά.
Μίλησαν πρώτοι οι πολιτικοί, με τον τυπικό τρόπο που επιτάσσει το καθήκον τους –η συμμετοχή σε δεκάδες εκδηλώσεις μεγαλύτερου ή μικρότερου ενδιαφέροντος, ex officio. Κι εδώ η παρουσίαση ήταν καλύτερη από τον συνηθισμένο τρόπο πολιτικό τρόπο -πιο απλή, πιο αληθινή. Έπειτα πήραν σειρά οι διοργανωτές. Εκπρόσωποι του φορέα της διοργάνωσης, διευθυντές οργανισμών και λοιποί. Σοβαροί και μετρημένοι, είπαν τα λόγια που θα περίμενε το κοινό: «μεγάλη συμμετοχή», «γιορτή του αθλητισμού» και τα λοιπά. Και, μαζί, έδειξαν διαφάνειες με αριθμούς αθλητών από παλιότερες συμμετοχές, χάρτες της διαδρομής και άλλα συνηθισμένα για την περίσταση. Για το τρέξιμο, ούτε λόγος…
Ένα σαραντάλεπτο αργότερα, μετά το τέλος της σεμνής τελετής, βγήκα στο αθηναϊκό φως για να επιστρέψω στις δουλειές και στη μέρα μου. Περπατούσα ανόρεχτα στη Σόλωνος, κάπως ενοχλημένη, κι αναρωτιόμουν γιατί. Δεν μου πήρε πολύ για να καταλάβω. Όλη αυτή η τελετή, στην πραγματικότητα δεν είχε μέσα της τίποτα από το τρέξιμο, τίποτα για το τρέξιμο. Ναι, είχε αριθμούς και χάρτες και διαδρομές και λόγια, μα ούτε μια λέξη για αυτό που σε βγάζει στο δρόμο και σε οδηγεί εκεί, αυτό που σε συγκινεί και σε συναρπάζει. Ούτε μια λέξη γι΄αυτό που οδηγεί τα βήματά σου στην αφετηρία κι αυτό που νιώθεις περνώντας τη γραμμή του τερματισμού. Ούτε λέξη για τον δρομέα. Ούτε καν σκέψη για τον δρομέα, πίσω απ’τα νούμερα. Το Δελτίο Τύπου που θα ακολουθούσε, θα είχε λόγια και νούμερα.
Ξέρω, δεν θα΄πρεπε να περιμένω κάτι περισσότερο από μια τυπική διαδικασία. Μα, έχοντας περάσει μια ζωή στο δρόμο, δεν μπορώ να δω τον δρομέα σαν κάτι απρόσωπο και σαν μονάδα μέτρησης. Δεν μπορώ να τον δω σαν στατιστική. Τον βλέπω σαν άνθρωπο ζωντανό και μοναδικό, παθιασμένο. Σαν κάποιον που, ανεξάρτητα απ’ τις καταβολές και τις επιδόσεις του, είναι σαν εμένα. Κάποιον που βγάζει στο δρόμο τις αγωνίες και τις επιθυμίες του, μέρα τη μέρα. Κάποιον που ψάχνει σε κάθε βήμα να δει ποιος είναι και από τι υλικό είναι φτιαγμένος.
Για λίγο θύμωσα με τις γενικεύσεις και τις κοινοτοπίες εκείνων που δεν δοκιμάστηκαν ποτέ στο τρέξιμο, μα πρέπει να έχουν κάτι να πουν γι΄αυτό –και για αυτό. Έπειτα θυμήθηκα έναν αγαπημένο στίχο του Σεφέρη. «Οι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης δεν θα γνωρίσουν ποτέ τη δροσούλα που κατεβαίνει στην Κηφισιά», λέει ο ποιητής. Το θυμήθηκα και αναθάρρησα, κάνοντας μια αναγωγή με το νου. Με τον ίδιο τρόπο, όλοι αυτοί δεν θα καταλάβουν μάλλον τη χαρά του κάθε βήματος. Και ίσως δεν χρειάζεται, γιατί εκείνοι είναι κάτι άλλο.
Εμείς οι δρομείς αναμετριόμαστε σε δρόμους, με χιλιόμετρα –αυτά είναι το μέτρο της πορείας μας. Αντοχή, επιμονή και εστίαση στο στόχο σφυρηλατούν την αθλητική μας υπόσταση και μεταφέρονται έξω απ’αυτήν, στην κανονική ζωή. Τρέχοντας έχουμε την ευκαιρία να μετράμε τη ζωή εντός κι εκτός, με βήματα. Να ονειρευόμαστε στους ανοιχτούς δρόμους και να μηδενίζουμε όταν χρειάζεται, για να ξαναρχίσουμε λίγο αργότερα. Έχουμε στις αποσκευές μας προσπάθεια και χαρά, κούραση και ικανοποίηση, απογοητεύσεις και την αίσθηση μιας δύναμης που έρχεται από μέσα, ποτέ απ΄έξω. Αυτές είναι οι συντεταγμένες των δρόμων μας, αυτές μας οδηγούν στο επόμενο βήμα, στο επόμενο χιλιόμετρο, στον επόμενο αγώνα. Κι αυτό δεν περιγράφεται ούτε χωρά σ΄ένα Δελτίο Τύπου. Ευτυχώς.
11°
