Στο πνεύμα των ημερών -αυτής της εποχής που κάθε χρόνο ευαγγελίζεται αλλαγές και υπόσχεται πως όλα θα γίνουν καλύτερα- τέτοιες μέρες πάντα αρέσκομαι στα ξεκαθαρίσματα. Υπέρμαχος κι εγώ της άποψης πως πρέπει να τελειώσεις με το παλιό για να κανεις χώρο στο καινούργιο, αρχίζω από τα απλά. Ανοίγω συρτάρια, ταξινομώ χαρτιά και αποδείξεις, χωρίζω ό,τι αξίζει να κρατηθεί από τα άχρηστα και τα περιττά. Σκίζω, κρατάω και πετάω, με τη χαρά που κάποτε δίνει ένα "ξεκαθάρισμα λογαριασμών" με το χρόνο που πέρασε. Ελέγχω κι αποφασίζω για κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, σε μια προσπάθεια συμφιλίωσης με τις μέρες που έφυγαν. Κι όταν τελειώσω με τα χαρτιά, πιάνω τα πράγματα του σπιτιού. Χαρίζω, ανακυκλώνω και κάποτε χαίρομαι με τις μικρές μου ανακαλύψεις, όταν ανασύρω μικροπράγματα που είχαν χαθεί ή ξεφύγει από το βλέμμα από καιρό.
Με δυο μετακομίσεις στη διετία και την αναπόφευκτη αναστάτωση που τις συνόδεψε, φέτος δεν είχα να κάνω πολλά πέρα απ'τα χαρτιά. Μόνη εκκρεμότητα ήταν τα παιχνίδια και τα βιβλία του Οδυσσέα, που ήθελαν τη δική του παρουσία και γνωμοδότηση πριν δοθούν.
Όταν έγινε κι αυτό, κι ενώ πίστευα πως ήταν ώρα να απολαύσω τους καρπούς της ευταξίας, το βλέμμα μου ασυναίσθητα έπεσε στη δική μου, πάντα τακτοποιημένη ντουλάπα. Για την ακρίβεια, στο κάτω δεξί τμήμα της, εκεί που ζουν τα ρούχα του τρεξίματος, στο μεγάλο ψάθινο κουτί τους. Και μπήκα στον πειρασμό να δω "τι έχει μέσα" αυτό το μαγικό κουτί που, παρά τις μετακομίσεις, ουδέποτε τακτοποιήθηκε όπως "έπρεπε", με όρους τάξεως. Κι όχι τυχαία.
Αν κάθε ρούχο έχει κάτι από την ιστορία μας -την ανάμνηση μιας ξεχωριστής φοράς που φορέθηκε, την αίσθησή του στο δέρμα, το γούστο μιας εποχής- το ψάθινο κουτί μου κρύβει δρομικές αναμνήσεις μιας εικοσαετίας. Κολλάν μιας άλλης εποχής, όταν τα ρούχα του τρεξίματος ήταν απλούστερα, βαρύτερα και λιγότερο χρωματιστα. Σορτσάκια που μου θυμίζουν πως -παραδόξως- κάποτε τα φορούσα, χωρίς άλλο άγχος πέρα απ' την επίδοση. Φανελάκια που με κάνουν να απορώ που κάποτε χωρούσα σ'αυτά, πριν μπω στη δεκαετία της μητρότητας. T-shirt από αγώνες, όσα για κάποιο λόγο κράτησα. Εκείνο του Μαραθωνίου της Νέας Υόρκης το 92, σε δεύτερη χρήση, κι εκείνο του San Francisco το '09. Το πρώτο κατακόκκινο διαφημιστικό του Runner και το απλό λευκό μπλουζάκι του Α.Σ.Σ.ΤΥ., δώρο από τα χρόνια που έτρεχα με σκοινάκι στον καρπό. Το T-shirt των 10Κ της Μεσσήνης του '07, που έτρεξα με τον Οδυσσέα μόλις δύο μηνών στο καρότσι, κι εκείνο το περσινό, από τον πρώτο αγώνα που έτρεξα μαζί του. Και πολλά αφόρετα, ολοκαίνουργια, αγορασμένα σε ταξίδια ή δώρα, που δεν βρήκαν ως τώρα θέση στη δρομική ζωή μου.
Φτάνοντας στον πάτο του κουτιού, τα ξαναδίπλωσα όλα για να τα επιστρέψω στη θέση τους: στην ιστορία μου. Συνειδητά, δεν πέταξα τίποτα. Τα πιο πολλά δεν θα τα ξαναφορέσω, καθώς έκλεισαν πια τον κύκλο της ζωής τους. Μα κι από τα καινούργια, τα αφόρετα, ξέρω πως λίγα θα μου κάνουν παρέα στους δρόμους. Τρέχοντας, δεν αναζητώ παρά τα βασικά: άνεση και στοιχειώδη καλαισθησία. Δεν συμπαθώ τα περιττά. Ένα ζευγάρι παπούτσια και δυο-τρία ρούχα αρκούν για να χωρέσουν το δρομικό μου σήμερα. Τα χρονόμετρα και τα παραφερνάλια τα έχω αφήσει από άποψη, από χρόνια. Κι όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν στο κουτί, υφαίνοντας την ιστορία μου. Πρακτική καθώς είμαι κι ολιγαρκής όπως γίνομαι, δε θέλω πολλά. Μόνο να είναι ανοιχτοί οι δρόμοι, κι εγώ στα πόδια μου.
13°
