Ήταν η δεύτερη μέρα του χρόνου και το πρώτο τρέξιμο για φέτος. Μέρα ηλιόλουστη με ουρανό πεντακάθαρο, ιδανική για το δρόμο.
Βγήκα μόνη στο χωμάτινο μονοπάτι του Λυκαβηττού κι έτρεξα ως το τέρμα και πίσω μερικές φορές, μέχρι να συναντήσω την παρέα μου –τα αγόρια του σπιτιού και το κουτάβι μας– που διαλέγει την ίδια διαδρομή για να είμαστε μαζί στα σημεία που τέμνονται για λίγο οι πορείες μας. Συνεχίσαμε έτσι λίγο ακόμα μέχρι που πλησιάζοντας ένα μικρό ξέφωτο στο δασάκι ακούσαμε φωνές.
Φτάνοντας κοντά, είδαμε έναν άντρα μέσης ηλικίας, με σορτσάκι και ένα απλό κοντομάνικο, να κάνει λακτίσματα στον αέρα.
Κοντοσταθήκαμε για να τον δούμε. Με τα πόδια σταθερά στο έδαφος, έστρεφε γρήγορα τη λεκάνη κι εκτίνασσε τα πόδια του, μια το ένα, μια το άλλο, δοκιμάζοντας χτυπήματα.
Τελείωνε και άρχιζε ξανά και ξανά, σε μια κίνηση που φαινόταν πως είχε κάνει εκατοντάδες φορές, εξασκώντας την ταχύτητα και την ακρίβεια. Τον καλημερίσαμε χωρίς να θέλουμε να τον διακόψουμε, μα σταμάτησε ο ίδιος για ευχές κι έτσι πιάσαμε κουβέντα. Λάτρης των πολεμικών τεχνών με περγαμηνές, όπως γρήγορα μάθαμε, είχε διαλέξει να προπονηθεί εκτός, στο δασάκι, συνδυάζοντας την προπόνηση με την ωραία μέρα.
Λίγο-λίγο, μάθαμε πως ο Γιώργος είναι πενηνταπεντάρης, με δουλειά καθιστική αλλά με σταθερό προσανατολισμό στην άσκηση, από δεκαετίες. «Κάνω πολεμικές τέχνες από 9 χρονών, 46 χρόνια», είπε στον Οδυσσέα που τον κοιτούσε εντυπωσιασμένος. Συνέχισε απευθυνόμενος σ’ εμάς, τους μεγάλους: «Δεν άφησα την προπόνηση ποτέ. Έμαθα καινούργια πράγματα και νέες τεχνικές, πήρα νταν και διδάσκω για χρόνια, μα δεν αφήνω την καθημερινή άσκηση. Αυτή κρατάει ελαστικό το σώμα και εστιασμένο το μυαλό».
Συντονισμένοι καθώς ήμασταν, είπαμε διάφορα για τις επιμέρους πολεμικές τέχνες και τα οφέλη της κάθε μιας. Κι όταν ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε –ο Γιώργος τα λακτίσματα, τα αγόρια τον περίπατο κι εγώ το τρέξιμο της μέρας- είπε: «Αυτό που δουλεύω στην προπόνηση και στη συμπλοκή με τον αντίπαλο, είναι το ίδιο με αυτό που κάνω στις δυσκολίες της δουλειάς μου.
Στο δάπεδο της προπόνησης, όπως και στο ρινγκ (καθότι και κικ-μπόξερ), όταν στριμώχνομαι πρέπει να βρω στα γρήγορα τον τρόπο να ξεφύγω και να κερδίσω. Στη δουλειά μου, όταν κολλάω σ’ ένα πρόβλημα, πρέπει κι εκεί να αναζητήσω λύση με ταχύτητα. Και τότε βοηθάει απίστευτα αυτό που γνωρίζω από την προπόνηση».
Απ' τη συνομιλία μας κράτησα πρώτα τη μοιρασμένη χαρά που πηγάζει από μια όμορφη στιγμή: μια τυχαία αλλά εμπνευστική συζήτηση με έναν άγνωστο άνθρωπο στο ξέφωτο, αρχές του χρόνου, με αίσθηση κοινή για πράγματα που θεωρούμε σημαντικά. Έπειτα, την επιβεβαίωση της αξίας ενός τρόπου ζωής γνωστού στους αθλητές, επαγγελματίες και συνειδητοποιημένους ερασιτέχνες, με συστατικά διαχρονικά: προσπάθεια, επιμονή, επανάληψη, υπομονή, άσκηση.
Τη βεβαιότητα πως οι νίκες μας χτίζονται στην κάθε μέρα –στην πράξη και στην επανάληψη, όχι στις προθέσεις και στη θεωρία. Γιατί τη ζωή μας την ορίζουν περισσότερο το άθροισμα και η ακολουθία των επιλογών που κάνουμε σταθερά και λιγότερο οι εξαιρέσεις, όσο φωτεινές κι αν είναι.
Γινόμαστε αυτό που κάνουμε συχνότερα, όπως επηρεαζόμαστε κυρίως από το πιο άμεσο περιβάλλον μας και τους τακτικότερους συνομιλητές μας.
Τέλος, την υπόμνηση μιας αλήθειας που την ξέρω, δοκιμασμένα, από το τρέξιμο, μα ήταν χρήσιμο να φτάσει ως εμένα κι από άλλη αθλητική πρακτική: πως δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στην άθληση, ανάμεσα στη ζωή και στο τρέξιμο. Αυτό που τρέχοντας μαθαίνεις για τη ζωή και για τον εαυτό σου, σού είναι εξίσου χρήσιμο στην προπόνηση όσο και στην κάθε μέρα. Η εμπειρία μεταφέρεται, αν θέλεις να βρεις τις αντιστοιχίες της.
Κατ’ αναλογίαν, αυτό που μαθαίνεις στην καθημερινότητα, στον βασικό «όγκο» της ζωής, έχει αξία στον αθλητισμό. Σου δείχνει τι μπορείς και τι σε δυσκολεύει, τι φοβάσαι και τι είσαι έτοιμος να προσπαθήσεις, από τι υλικό είσαι εντέλει φτιαγμένος.
Ξαναβγήκα στο μονοπάτι με τη σκέψη σ' ένα χωρίο του Αριστοτέλη από τα «Ηθικά Νικομάχεια», που το αναφέρω συχνά: «Κατέχουμε τις αρετές επειδή τις έχουμε ήδη ασκήσει, όπως συμβαίνει και με τις άλλες τέχνες. Γιατί τα πράγματα που πρέπει να μάθεις για να τα κάνεις, τα μαθαίνεις κάνοντάς τα, όπως γίνεσαι οικοδόμος χτίζοντας σπίτια και κιθαριστής παίζοντας κιθάρα. Με τον ίδιο τρόπο, γινόμαστε δίκαιοι κάνοντας δίκαια πράγματα και σώφρονες κάνοντας σώφρονα, και γενναίοι κάνοντας γενναία».
Βγαίνουμε στο δρόμο κάνοντας αυτά που ορίζουν τον αθλητή: συνεχή προσπάθεια και άσκηση του σώματος και του νου, επανάληψη με πειθαρχία και επιμονή, με ταπεινότητα και πίστη στον εαυτό μας. Έτσι γινόμαστε αθλητές, έτσι γινόμαστε «εμείς».
8°
