Όλοι τρώνε στην οδό Σαλαμίνος στον Κεραμεικό. Και εμείς.

Λιγότερο από μια δεκαετία πριν, το να συχνάσεις στη οδό Σαλαμίνος δεν ήταν και η πρώτη επιλογή – για την ακρίβεια δεν υπήρχε καν στις επιλογές. Ήταν μια γειτονιά με αφρόντιστα κτίρια του ’50, ανεπαρκή φωτισμό, ξεχασμένη από τον χρόνο και κάπως παραμελημένη. Αλλά να που το πράγμα γύρισε. Η Σαλαμίνος πλέον δεν είναι ο κρυφός πεζόδρομος του Κεραμεικού, είναι ο δρόμος με τα φώτα, τα τραπέζια με τις πολύχρωμες γιρλάντες και τις παρέες που το γλεντάνε μέχρι αργά. Ένας μικρός «διάδρομος» για foodies, που συνδέει την ιταλική κουζίνα με τo mixology και το industrial στιλ. Εδώ πίνεις Spritz, διαλέγεις ανάμεσα σε pizza Napolitana ή Chicago deep dish και χαζεύεις τους περαστικούς σαν να είσαι σε πεζόδρομο της Ρώμης (αν η Ρώμη είχε street art και grunge vibes).

Εδώ για τη διάσημη πίτσα από το Σικάγο

Το Steve’s έκανε τη Σαλαμίνος συνώνυμη με την πίτσα Σικάγου. Στεγάζεται σε ένα παλιό συνεργείο φορτηγών από τα 60s – κάτω από την κουζίνα υπάρχει ακόμη η τάφρος όπου έμπαιναν οι μάστορες για να φτιάξουν τα οχήματα. Το προσωπικό κυκλοφορεί με στολές μηχανικών, η τεράστια γκαραζόπορτα γράφει «Κατασκευαί και συναρμολογήσεις χάμπουργκερ» και η βιομηχανική, ρετρό αισθητική παραπέμπει σε σκηνικό αμερικάνικης ταινίας.

«Αυτό το σοκάκι, που σήμερα παραπέμπει σε ρομαντική περατζάδα σε νησί, δεν ήταν πάντα έτσι», λέει ο Γιάννης από το Steve’s. «Όταν ανοίξαμε το 2019, η Σαλαμίνος ήταν το dark side του Κεραμεικού, τη διασχίζαμε βιαστικά με τα κλειδιά στο χέρι. Όλα όμως άλλαξαν με τα burgers μας και την deep dish πίτσα του Σικάγου, μια πίτσα που μοιάζει με τάρτα, με πλούσια σάλτσα και πολύ τυρί. Ήμασταν οι πρώτοι που τη φέραμε στην Ελλάδα και κάναμε το σημείο προορισμό, με τον κόσμο να έρχεται αποκλειστικά γι’ αυτό», συμπληρώνει.

Ναπολιτάνικο street food

Οι επισκέπτες της Σαλαμίνος χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα: σε εκείνους που ψηφίζουν αμερικάνικο comfort και κάνουν ουρά στο Steve’s, και στους πιο «πιστούς της παράδοσης», οι οποίοι ζητούν το λεπτό, αυθεντικό ιταλικό ζυμάρι. Αυτοί έχουν σταθερό στέκι τα τραπεζάκια του Armando, λίγα μόλις βήματα παρακάτω.

Το Armando σερβίρει αποκλειστικά ναπολιτάνικη πίτσα και γεμίζει κάθε βράδυ τον πεζόδρομο, όχι μόνο με πεινασμένες παρέες που κυνηγούν θέση στα πολύχρωμα τραπεζάκια, αλλά και με ινσταγκράμερς που έρχονται για να φωτογραφίσουν το πιο φωτογενές κουτί πίτσας της Αθήνας, με τη μορφή του «αγίου» Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (εξού και το όνομα της πιτσαρίας). Ο dj Rodolfo παίζει μουσικές στο τέρμα, τα ποτήρια γεμίζουν Aperol και στο τραπέζι προσγειώνονται πίτσες κάθε γούστου, από την κλασική Μαργαρίτα μέχρι τη Spinata, με πίκλα κολοκυθιού και kimchi, σαν αυτές που παρήγγειλαν η Βάσω κι η Βιβή, δυο κοπέλες που συναντήσαμε τυχαία στο Armando και λατρεύουν όχι μόνο την πίτσα, αλλά και τα νέα στέκια που γεννιούνται. Όπως λένε: «Η περιοχή αυτή για εμάς είναι το κέντρο της κουλτούρας. Δεν είναι ούτε το Γκάζι ούτε το Κολωνάκι και τα Εξάρχεια, που πλέον είναι πατημένα. Η Σαλαμίνος φέρνει κάτι πιο φρέσκο στο nightlife και στην εστίαση κι αλλάζει τα δεδομένα του παλιού Μεταξουργείου και Κεραμεικού, που φόβιζαν μέχρι τώρα τους Αθηναίους».

Συστήνοντας τα gnocci fritti στην Αθήνα

Το Osteria Mamma από την άλλη, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, σερβίρει οτιδήποτε ιταλικό, εκτός από πίτσα. «Η Σαλαμίνος είναι φαινόμενο», λέει ο επιχειρηματίας Βασίλης Στεφανάκης, που μαζί με τη σεφ Ελένη Σαράντη υπογράφουν την ιδέα πίσω από την Osteria. Ταξίδεψαν σε όλη σχεδόν την Ιταλία, προκειμένου να πάρουν ιδέες και να δημιουργήσουν πιάτα που δεν υπάρχουν στην υπόλοιπη Αθήνα, όπως gnocci fritti και gnudi.

Το αποτέλεσμα είναι μια ρουστίκ osteria, με τις χαρακτηριστικές ροτόντες, τα λευκά τραπεζομάντιλα, ρομαντικά κεριά και πορσελάνες διακοσμημένες με λεμόνια πάνω στα τραπέζια, που δίνει στη Σαλαμίνος κάτι από Μπολόνια.

Τελικά, γιατί μας αρέσει η Σαλαμίνος;

Γιατί είναι το στενό που πήρε ζωή από ανθρώπους οι οποίοι δεν φοβήθηκαν να τολμήσουν, φωτίστηκε από τους ίδιους κι έγινε προορισμός.