Οδός Μαιάνδρου: Πώς ένα ταπεινό στενό στα Ιλίσια εξελίχτηκε σε «place to be»

H οδός Μαιάνδρου μέχρι πρότινος ήταν ένας ήσυχος, σχεδόν αδιάφορος δρόμος -χαρακτηριστικός των Ιλισίων- πλάι σε ένα πολύ μικρό πάρκο. Με πολυκατοικίες των 70s-80s, φοιτητές, εργαζόμενους και γιαγιάδες στα μπαλκόνια. Δεν ήταν σε καμιά περίπτωση προορισμός, αλλά πέρασμα για να φτάσεις στο μετρό, στη Μιχαλακοπούλου ή στο σπίτι σου. Αυτή η «ανωνυμία» είναι και το μυστικό τής σημερινής της γοητείας: αν και δεν προοριζόταν για εστιατοριο-γειτονιά, σήμερα καταφέρνει να επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει «βγαίνω στο συνοικιακό μαγαζί».

Στην αρχή με ένα wine bar με χαμηλό φωτισμό, που πρώτα το ανακάλυψαν οι φοιτητές της Πανεπιστημιούπολης του Ζωγράφου, κοντά σε ένα καλά κρυμμένο αστικό εστιατόριο. Αργότερα με ένα κουτούκι με κρητική κουζίνα και ύστερα με δύο μπαρ από αυτά που οι παρέες βγαίνουν «για ένα ποτό μετά το γραφείο» και τελικά μένουν ως τα μεσάνυχτα «γιατί δεν θέλουν να τελειώσει η βραδιά». Κάπως έτσι, η Μαιάνδρου στα Ιλίσια μεταμορφώθηκε σε μια αυθεντική, σχεδόν μυστική πιάτσα, για όσους προτιμούν να τους βρει το βράδυ πίνοντας και τρώγοντας με καλή μουσική.

Μartini ή μπίρα;

Τον περασμένο Απρίλιο, στη θέση ενός παλιού φωτοτυπάδικου στη μέση της Μαιάνδρου, άνοιξε το Τσιμπούρι, στη λογική του street bar με dj. Μέσα ο Γκερτ ετοιμάζει Παλόμα για τις παρέες που έχουν πιάσει τραπέζι ήδη από τις 7:30 – παρά τη ζέστη. «Η πιάτσα έχει ανέβει πολύ και θεωρώ ότι έχει ακόμα πολλά να δώσει. Εδώ θα δεις φοιτητόκοσμο αλλά και υπαλλήλους από τα γύρω γραφεία, που έρχονται για after work ποτά. Οι περισσότεροι επιλέγουν Αperol και Μαργαρίτες. Συχνά μάλιστα μας λένε ότι έρχονται μετά το φαγητό από τις διπλανές ταβέρνες, για ένα τελευταίο ποτό πριν γυρίσουν σπίτι τους», μου λέει ο Γκερτ, καθώς μια παρέα γύρω στα τριάντα παραγγέλνει μια ακόμα γύρα ποτά. 

«Μένουμε Παγκράτι αλλά η γειτονιά εδώ είναι πιο value for money. Για την ακρίβεια, ήμασταν θαμώνες στο wine bar δίπλα, ώσπου είδαμε ότι άνοιξε κι αυτό, το επισκεφτήκαμε και κολλήσαμε. Ερχόμαστε από νωρίς για μπίρες και μπορεί να το γυρίσουμε σε τζιν και να το πάμε μέχρι το κλείσιμο», εξηγούν και τσουγκρίζουν τα ποτήρια.

Στις αρχές του ίδιου μήνα, σε ένα χώρο που παρέμενε κλειστός για 14 χρόνια, προσγειώθηκε ένα μπαρ με τη δική του προσέγγιση στη cocktail culture, το Quinn’s. Τα περιβόητα Μartini του είναι ο λόγος που οι παρέες μαζεύονται στα έξω τραπεζάκια του ή στη μεγάλη μπάρα μέσα, όπου δίνουν τις δικές τους ερμηνείες για τον «Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων» του Ιερώνυμου Μπος – το πιο πολυφωτογραφημένο (και αναρτημένο στο Instagram) σημείο στον χώρο.

Φαγητό σε κουτούκι και σε ψηλοτάβανη σάλα

Το φαγητό που θα βρεις στη Μαιάνδρου έχει κάτι από κρητική παράδοση και νοσταλγία της παλιάς Αθήνας. Η ταβέρνα του Αορίτη, ξεκίνησε ως κρητικός καφενές και εξελίχθηκε σε προορισμό για όλες τις παρέες του γλεντιού, που αγαπούν να στριμώχνονται λιγάκι στα ξύλινα τραπέζια του, να τσουγκρίζουν ρακές και να μοιράζονται πιάτα που έχουν ουσία. Ανάμεσά τους, λαχανοντολμάδες με γιαούρτι, τσιγεροσαρμάδες, συκώτι και αντικριστό αρνί. Κι όλα αυτά με τους ήχους του Ξυλούρη στο βάθος – soundtrack σε μια σκηνή που παίζει ξανά και ξανά, κάθε βράδυ.

Τελικά, γιατί μας αρέσει η Μαιάνδρου;

Γιατί είναι η απόδειξη ότι μια γειτονιά μπορεί να δημιουργήσει τάσεις, αρκεί να της δώσεις τον χώρο να το κάνει με τον δικό της ρυθμό. Σε μια πόλη που όλα γίνονται viral πριν καν υπάρξουν, η Μαιάνδρου έχει αυτό το παλιό, σχεδόν ξεχασμένο προνόμιο: να ανακαλύπτεται εκ νέου, από στόμα σε στόμα.