4 νόστιμα στέκια στις δροσιές των αθηναϊκών πεζόδρομων

Ο πεζόδρομος είναι σαν η πόλη να σου κάνει τη χάρη να παραμερίσει τα αυτοκίνητα, το καυσαέριο, το στρες και την κίνηση για να σου κάνει χώρο. Εδώ κυκλοφορεί ελεύθερη μόνο χαρά, η νοστιμιά, το χαλαρό κέφι, η ηδονή της μάζωξης. Ο πεζόδρομος είναι ένα πανηγύρι χωρίς Άγιο και χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία, μια γιορτινή στιγμή της κάθε καθημερινής, που την καταναλώνεις κατά βούληση. Είναι αυτό το «κοίτα να δεις που η Αθήνα άμα θέλει δεν είναι τελικά τόσο άσχημη». Και αυτή η κρυμμένη ομορφιά πίσω από τις λεωφόρους αξίζει περισσότερο από την αυταπόδεικτη ομορφιά των κλισέ της πρωτεύουσας. Γιατί εδώ κατοικεί η ψυχή της.

4 εστιατόρια σε όμορφους αθηναϊκούς πεζόδρομους

Vin ή Wine is Fine, για στιλ και φυσικά κρασιά

Αν περάσεις από δω ένα πρωινό, θα δεις μπροστά σου ένα εντελώς γαλλικό μπιστρουδάκι, ίδιο με κείνα που θα λατρέψεις στα πεζοδρομημένα σοκάκια του Σεν Ζερμέν, με τα λευκά τους τραπεζομάντιλα και τα άβολα, ριγέ τραπεζοκαθίσματα που όμως έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στην μπιστρο-αισθητική α λα φρανσέζ. Θα σου φανεί ήσυχο και στιλάτο, στα μετόπισθεν του χαμού που χαρακτηρίζει το κέντρο. Αν πάλι, έρθεις βράδυ, απλά, δεν θα μπορέσεις να περάσεις από τον συνωστισμό. Και οι δυο πεζόδρομοι του τυχερού αυτού-μαγαζιού-γωνία σφύζουν από ζωή, ο κόσμος το διασκεδάζει όρθιος, καθισμένος στα γύρω πεζούλια και τα πεζοδρόμια, η καθημερινή μεταμορφώνεται σε ένα πολύ stylish πάρτι, με ένα φυσικό κρασί στο χέρι.

Αν θέλεις να απολαύσεις το φαγητό σου στα τραπεζάκια του πεζόδρομου χωρίς να σου κλέβουν τη θέα οι ορδές πάνω από το κεφάλι σου, θα έρθεις νωρίς. Το ίδιο νωρίς μπορείς να ξεκινήσεις ανακαλύπτοντας μια άγνωστη ετικέτα ήπιας οινοποίησης από την Σλοβενία ή την Πορτογαλία, από τις 75 συνολικά ετικέτες του που αγκαλιάζουν την Ελλάδα και την Ευρώπη, και επίσης δεν έχω τίποτα καλύτερο να σου προτείνω για ένα τελευταίο, κεφάτο πέρασμα πριν το τέλος μιας νύχτας, με ένα γλυκό κρασί της καληνύχτας. Δυο Γάλλοι, ο Rafael Wallon Brownstone και ο Thomas Brengou μαζί με τον Σταύρο Χρυσαφίδη που έχει αναλάβει και την κουζίνα, αναβιώνουν την κλασική buvette ή αλλιώς, το χαλαρό κρασο-μπαράκι που σερβίρει μεζεδάκια με ένα ποτήρι κρασί στα γρήγορα και τη φέρνουν στα μέτρα της νέας εποχής.

Κι όλο αυτό ανάμεσα στα πομολάδικα της Βύσσης, τα ανακαινισμένα airbnb της γειτονιάς και τα μαγαζιά των νέων σχεδιαστών, στην πιο ευρωπαϊκή και πεντάμορφη γωνιά του Συντάγματος. Κρατήσεις δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως πολλά πιάτα σε μέγεθος μεζέ για να συνοδεύσεις το κρασί σου, όλα εμπνευσμένα από τον γαλλικό κλασικισμό των μπέστ-οφ του καφέ ή του μπιστρό: αβγά σφιχτά με μαγιονέζα και φρυγανισμένο ψωμάκι από το Τρομερό Παιδί του Παγκρατίου, rillettes ή αλλιώς χοιρινό ξεκοκαλισμένο που βράζει στο λίπος του μέχρι να λιώσει για να απλωθεί κρύο σαν πατέ πάνω στο ψωμάκι που έχεις αλείψει με βούτυρο, στέικ ταρτάρ, βουτυράτη μακαρονάδα με χοντρό μακαρόνι, μάγουλα μοσχαρίσια μαγειρεμένα σε μπουργκινιόν που λιώνει στο στόμα, τυριά, αλλαντικά και μους σοκολάτα με ελαιόλαδο. Βύσσης 6, Σύνταγμα, 2103230304

Λόλος, το καφενείο του χωριού Κουκάκι

Το Κουκάκι, τιμά τη ζωή του πεζόδρομου πιο πολύ από κάθε άλλη γειτονιά του κέντρου, ανέκαθεν και παραδοσιακά. Όταν ακόμη η Αθήνα ονειρευόταν να πεζοδρομηθεί, ο παλιός Κουκακιώτης είχε μεγαλώσει με ιταλικό παγωτό στη Βεϊκου, σουβλάκια στου Καλύβα και κυνηγητό τα βράδια του καλού καιρού στην Ολυμπίου. Από τότε και πριν από αυτά που σας λέω, ήταν εκεί και ο Λόλος. Κοντά έναν αιώνα μαγαζί που όμως κρύβεται στην πάνω μεριά της Ολυμπίου, εκεί που δεν συχνάζει απαραίτητα ο αλλόφερτος Αθηναίος.

Και πολύ κακώς, γιατί αυτό είναι το πιο αυθεντικό, το πιο λουλουδιαστό κομμάτι της, μέσα στις βουκαμβίλιες και τις πρασινάδες. Ο Λόλος είναι πανέμορφος σαν παλιός καφενές, με τα μωσαϊκά, τις ψάθινες καρέκλες, τα μαρμάρινα τραπεζάκια και τις φωτογραφίες στους τοίχους, καδραρισμένος όλος ο ασπρόμαυρος ελληνικός κινηματογράφος. Αυτά σου τα γράφω γιατί δεν πρόκειται να τα δεις, αφού το σίγουρο είναι ότι μαζί με μερικές χιλιάδες ακόμη πεινασμένους, θα προσπαθήσεις να βρεις μια θέση στην εξωστρέφεια του πεζόδρομου, να γίνεις ένα με τον παλμό και το κέφι του.

Ο Λόλος το πρωί σερβίρει καφέ στα παππούδια της γειτονιάς, κατά τις 11 τσίπουρα με μεζέ, που έρχεται από μόνος του, η ρουτίνα του θαμώνα που δεν θα μπει ποτέ στον κόπο να παραγγείλει. Το βράδυ, ο κόσμος αλλάζει, νεανικός στην πλειοψηφία του, σίγουρα καλοφαγάς, αφού όποιος ξέρει από καλό φαγητό ορκίζεται στο όνομα αλλά και στις τιμές του. Το μεσημέρι, την τιμητική τους έχουν τα μαγειρευτά, από τα χεράκια της κυρίας Κατερίνας, ιμάμ και φασολάδα, μακαρόνια με κιμά, αρακάς με αγκινάρες και γεμιστά. Όλα γίνονται ανάρπαστα και αν περισσέψει κάτι για το βράδυ, είσαι τυχερός.

Ο Νίκος και ο Θανάσης, όμως, οι ιδιοκτήτες, με τη θάλασσα έχουν έναν μεγάλο έρωτα και αντίστοιχη γνώση. Οπότε, αν επιλέξεις τον δρόμο της, θα περάσεις πραγματικά υπέροχα. Πλούσια, μερακλίδικη ντοματοσαλάτα που κάνει την καλύτερη παρέα στο σπαρταριστό, ελαφροτηγανισμένο γαυράκι, μια εξαίσια τσιροσαλάτα με ζουμερό, νόστιμο τσίρο, μαυρομάτικα, ντοματίνια και ρόκα, σαρδέλα μοναδική: ολόφρεσκη να μοσχοβολά ιώδιο, ψήνεται στη σχάρα και σερβίρεται πασπαλισμένη με ντομάτα ολόγλυκια σε καρεδάκι, μαϊντανό ψιλοκομμένο και μπόλικο εξαιρετικό ελαιόλαδο και ένα σφηνάκι λαδολέμονο στο πλάι. Τα προσφυγάκια τα επιλέξαμε από την ψαριά της ημέρας και ήταν λουκούμι, μπουκιά και συχώριο μαζί.

Τα κρεατικά έχουν τη δική τους θέση και θα τα βρεις σε μεγάλη ποικιλία, μπριζόλες, πανσέτα, σνίτσελ, συκώτι, μπιφτεκάκια. Ακόμη και να έχεις επιλέξει τη θαλάσσια διαδρομή, το ιώδιο δεν θα σου κρατήσει μούτρα αν το συνδυάσεις με μια μερίδα μοναδικά κεφτεδάκια, σκέτο άρωμα από μαϊντανό και δυόσμο, αφράτα και μπαμπάτσικα, τα οποία φυσικά και συνοδεύονται με τηγανητές πατάτες, τις οποίες στοιχηματίζω πως θα παραγγείλεις σε repeat, γιατί η λεπτοκομμένη στο χέρι, τραγανή πατάτα του Λόλου είναι από τις καλύτερες στην πόλη. Στην υγειά του θα τσουγκρίσεις με το δικό τους, εξαίρετης ποιότητας, χύμα τσίπουρο. Γ. Ολύμπιου 5, Κουκάκι, 2109217266

Ένας Τηνιακός Πελεκάνος

Κάποτε εδώ επικρατούσε μια θλιμμένη εγκατάλειψη. Σήμερα, θα βρεις μια καινούργια, ολοζώντανη πιάτσα που επεκτείνεται στα ολόγυρα πεζοδρομημένα σοκάκια, μια Αθήνα όπως ακριβώς τη ζωγράφισε ο Σπύρος Βασιλείου, με τα χαμηλά νεοκλασικά της, τις γλάστρες στα πεζοδρόμια και τα περβάζια, σαν σκηνικό που περιμένει να γίνει ταινία, παιδικά ποδήλατα, παντόφλες και πλαστικά, λουλουδάτα τραπεζομάντιλα μπροστά σε κατώφλια, ανάμεσα σε φουντωτά, μοσχοβολιστά γιασεμιά, βουκαμβίλιες και σκιερές κουτσουπιές.

Εδώ βρήκε να στήσει την αθηναϊκή του φωλιά ένας Τηνιακός Πελεκάνος. Μικρούλης και γαλανόλευκος, σαν ταξίδι στο νησί. Μερικά τραπεζάκια στρωμένα με το χαρτί που σου τυλίγουν τα ψάρια στο ψαράδικο, απλό εσωτερικό, με τις παλιές πλεγμένες με ψάθα καρέκλες, θαλασσινά θέματα στους τοίχους, φρέσκα λουλουδικά στα βαζάκια και τραπεζάκια του καφενέ. Καλύτερη στιγμή για να γευτείς όλη τη νοστιμιά του, νωρίς ένα βραδάκι της Πέμπτης, την ώρα και μέρα που ανοίγει μέχρι νωρίς την Κυριακή το απόγευμα που εξαντλούνται τα πάντα όλα. Τότε φτάνει η πραμάτεια από το νησί, τα ψαρικά, τα τυριά και τα λαχανικά που θα ορίσουν το μενού του τετραήμερου. Ο Νικόλας Κοκολάκης, βέρος Τηνιακός, μεγάλωσε στο οικογενειακό ψαράδικο, που ψάρευε με το δικό του καΐκι. Εκεί πλάι στα ψαράδικα μεγάλωναν και οι πελεκάνοι, που έσωζαν κάποιοι κυνηγοί όταν τα έβρισκαν μωρά να έχουν πέσει από τις φωλιές τους. Ο Νικόλας έχει ακόμη τον δικό του πελεκάνο και είναι συνομήλικοι. Ο θείος, λοιπόν κάθε εβδομάδα φορτώνει τη φρεσκαδούρα στο καράβι οπότε ο Νικόλας δεν παραλαμβάνει μόνο το καλύτερο αλλά γνωρίζει προσωπικά και τον ψαρά που ψάρεψε το καθετί.

Ευλογημένο νησί η Τήνος, στέλνει και τα τυριά της, από κει έρχονται και τα λαχανικά που καλλιεργεί ο κύριος Λουκιανός, που έχει τον δικό του πάγκο στην αγορά του νησιού. Αναθρεμμένος με θαλασσινές ιστορίες και μέσα στο νερό, ο Νικόλας συνάντησε στην Αθήνα την Βιβή Λαμπροπούλου που είναι σεφ, έγιναν κολλητοί και στη συνέχεια είπαν να ενώσουν τα ταλέντα τους στον Πελεκάνο. Μην ψάξεις εδώ μενού. Μην παραλείψεις, όμως και την ωραία ταραμοσαλάτα της Βιβής και τους ψαροκεφτέδες της, που γίνονται έξτρα τραγανοί με το καλαμποκίσιο αλεύρι που τόσο αναδεικνύει την λευκή, ολόφρεσκη σάρκα μιας σκορπίνας ή ενός μπακαλιάρου.

Με καλαμποκάλευρο αρωματισμένο με ρακή και μπίρα τηγανίζει η Βιβή και τα ζουμερά, τρυφερά καλαμαράκια της. Εδώ αξίζει αυτός ο τρισμέγιστος συνδυασμός ρακής με ολόγλυκια λακέρδα και μια ποικιλία από τα σπάνια τυριά της Τήνου-έχει και μερικά από τη Σύρο: βολάκι, καρίκι, πετρωτό, γραβιέρα και μανούρα Νάξου. Μην παραλείψεις μια μοναδική σαλάτα με λαχανικά από το νησί μαζί με φρέσκο μικρό ψαράκι, στη σχάρα ή στο τηγάνι, σερβιρισμένο με λίγη αλμύρα ή κάποιο άλλο λαχανικό της εποχής. Ευκαιρία εδώ να δοκιμάσεις ψαράκι που δεν πολυφοριέται, όπως έναν χάνο, ας πούμε. Η Βιβή κάνει και κάνα δυο μαγειρευτά, όπως γαρίδες, μύδια και κολοκυθάκι σε σάλτσα από βραστόψαρα ή ένα κρασάτο χταπόδι με πατάτες στη λαδόκολλα. Τελειώνεις με έναν διαφορετικό, νέας γενιάς, ζουμερό σιμιγδαλένιο χαλβά και φεύγοντας έχεις πιστέψει πως η Τήνος είναι μόνο ένα τσιγάρο δρόμος από το σπίτι σου. Σφακτηρίας 24, Μεταξουργείο, 2130467173

Μια Σουσουράδα, με εξαρχειώτικη ψυχή

Στα Εξάρχεια, δεν λείπουν οι «καυτές» γωνιές, αυτές που συγκεντρώνουν όχι μόνο τα βλέμματα αλλά και τον περισσότερο κόσμο στο κατώφλι τους. Η γωνία Μαυρομιχάλη και Βαλτετσίου, είναι από κείνες που δεν αδειάζουν ποτέ, από κείνες που ξυπνούν νωρίς και δεν παίρνω όρκο αν κοιμούνται ποτέ. Το πιο πιθανό είναι ότι στη Σουσουράδα θα καταλήξεις αν δεν βρεις τραπέζι στο κολλητό Warehouse αλλά μην την υποτιμάς καθόλου αυτή τη Σουσουράδα, γιατί έχει το δικό της πιστό κοινό.

Αντίθετα με πολλά μαγαζιά της γειτονιάς που πλέον χαρακτηρίζονται από μια μούλτι κούλτι κοσμοπόλιταν διάθεση, η Σουσουράδα είναι βέρα Εξαρχειώτισσα και μέσα από τα μάτια των ιδιοκτητών της, του Γιάννη και της Μαρίας, που ήρθαν εδώ φοιτητές για να στεριώσουν μια για πάντα, είδε τη γειτονιά να αλλάζει και την ξέρει με το μικρό της όνομα. Ο Γιάννης, όμως, είχε την τύχη να μεγαλώσει στους οικογενειακούς αμπελώνες στις Πλαταιές. Η σουσουράδα είναι το πουλί του τρύγου και κλείνει το μάτι στα φυσικά κρασιά που καλλιεργούν πλέον οι οικογενειακοί αμπελώνες, σχεδόν με μηδαμινή παρέμβαση αλλά και στο δικό τους, πολύ καλό τσίπουρο από τις Πλαταιές.

Η Σουσουράδα, πρωτίστως είναι κουκλίτσα. Με τα παλιά μωσαϊκά της, τις ξύλινες νοσταλγικές καρέκλες και τις μεγάλες ροτόντες της. Στον χώρο που άλλοτε στεγαζόταν ένας εκδοτικός οίκος, μυρίζεις ακόμη το βιβλίο, τη γαλήνη του παλιού χώρου, τα παλιά και αγαπημένα Εξάρχεια. Εδώ θα δεις πολύ κόσμο της γειτονιάς να έρχεται μόνος του για έναν καφέ ή ένα τσίπουρο, αφού η Σουσουράδα είναι στέκι και όλο και κάποιον γνωστό θα συναντήσεις αλλά και να μην συμβεί αυτό, πάλι υπέροχα θα περάσεις με την περαντζάδα που μοιάζει με ταινία.

100 διαφορετικές ετικέτες με κρασιά από όλο τον πλανήτη, μπίρες από μικρές, ελληνικές ζυθοποιίες, οργανικός, μονοποικιλιακός εσπρέσο και ελληνικός στο μπρίκι, για το πρωινό καφεδάκι. Ο Γιάννης Δεληβάνης, έχει σχεδιάσει ένα μενού βασισμένο στην ελληνική πρώτη ύλη, που τη μαγειρεύει σε απρόσμενους συνδυασμούς, πιάτα καινούργια πλην οικεία, χορταστικά, που σε γυρίζουν πίσω σε αγαπημένες παλιές νοστιμιές.

Ο μαρινάτος γαύρος μαρινάρεται με λάιμ και ροζ πιπέρι και φρέσκια ρόκα, η φάβα έρχεται από τον Φενεό, οι κεφτέδες από προβατίνα είναι σκέτο λουκούμι, αφράτοι και με τη βαθιά νοστιμιά της προβατίνας. Το κριθαράκι με λαχανικά και βολάκι Άνδρου έχει τη γεύση των γεμιστών, υπέροχα χυλωμένο και χορταστικό, γεμάτο αρώματα. Η ταλιάτα από angus flat steak, έρχεται άψογα ψημένη, τρυφερή, με ψητή γλυκοπατάτα αρωματισμένη με βούτυρο. Το προφιτερόλ με τόνγκα έρχεται να ολοκληρώσει αυτή τη soul food αίσθηση που βγάζουν όλα τα πιάτα. Η λίστα των κοκτέιλ εξίσου ευμεγέθης και πολλά μικρά πιατάκια και τυριά μικρών ελλήνων παραγωγών, σε περίπτωση που έχεις έρθει μόνο για χάζι και τσιμπολόγημα. Μαυρομιχάλη 44, Εξάρχεια, 2103647936