Θεματα

Η προδοσία της (μικρής) μερίδας

Οι μερίδες σε εστιατόρια και έτοιμα γεύματα έχουνε γίνει πια τόσο μικρές, που αν μικρύνουν κι άλλο θα τις ψάχνουμε με το κιάλι…

Μανίνα Ζουμπουλάκη
ΤΕΥΧΟΣ 895
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Σχόλιο για τις μικρές μερίδες φαγητού στα εστιατόρια και τα έτοιμα γεύματα

Ένα βράδυ ρίξαμε μια ματιά στις τιμές σε γνωστό εστιατόριο, όχι πολυτελείας, και όταν είπα ότι είναι πολύ λογικές –8 και 9 ευρώ για ένα πιάτο– δεν είχα ιδέα πόσο ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΕΣ θα ήταν οι μερίδες: μια κουταλίτσα στη μέση του πιάτου, μοναχική, στολισμένη με τον απαραίτητο μαϊντανό, ένα φασόλι, δύο καημένοι αρακάδες, ένα δαχτυλάκι μπακαλιάρος… Για να πεις ότι έφαγες, ήθελες τουλάχιστον πέντε πιάτα. Τα πήραμε τα πέντε πιάτα, κι άλλα πέντε καπάκι, παρεξηγημένες που οι μερίδες σερβίρονται με δαχτυλήθρα, και μάλιστα με υλικά όχι ακριβά, σε εστιατόριο όχι πολυτελείας. Αν παραγγείλεις π.χ. εκλεκτό φιλέτο από σπάνιο, εκλεκτό ζώο-ψωνέττα που τρώει μόνο χαβιάρι μπελούγκα, περιμένεις ότι θα το πληρώσεις χρυσό – και ότι δεν θα φας ολόκληρο το ζώο επειδή είναι Μπούλγκαρι, παρά ένα μικρό κομματάκι ίσως από την ουρά του, ίσα για τη γεύση. Αλλά αν παραγγείλεις π.χ. τζατζίκι, φάβα, χταπόδι, μπακαλιάρο, σαλάτα, αν έχεις διαλέξει πιάτα που δεν καμαρώνουνε κάτι το σπέσιαλ ως προς την προέλευση ή τα συστατικά τους, λίγο κόβεσαι όταν σου έρχονται τσουρούτικα, όταν λες «πού ’ν’ το, πού ’ν’ το, το δαχτυλίδι», και αναρωτιέσαι μήπως τα τσιμπολόγησε ο σερβιτόρος στον δρόμο προς το τραπέζι σου. 

Οι μερίδες σε εστιατόρια και έτοιμα γεύματα έχουνε γίνει μικρές

Το κακό είναι ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, ΟΛΕΣ οι μερίδες, στα εστιατόρια και στα έτοιμα φαγητά των σούπερ μάρκετ, έχουνε ζαρώσει, σαφρακιάσει και μικρύνει ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Οι συσκευασμένες σαλάτες εκτός από τα «επιπλέον» τους (ψητό κοτόπουλο, παρμεζάνα, μοτζαρέλα κ.λπ.) που είναι πια σε αστεία μικρές ποσότητες, έχουνε χάσει τη μισή πρασινάδα, με αποτέλεσμα να φαίνεται άδεια η συσκευασία, κι αν είχανε πριν δυο τρία ντοματάκια, τώρα έχουνε ένα. ΕΝΑ μοναδικό ντοματάκι σε μια σαλάτα με λιγοστό μαρούλι, λιγοστότατο κοτόπουλο ή/και τυρί, αλλά με ανεβασμένη τιμή! Δεν της φτάνει που ακρίβυνε, η μαντάμ, μάζεψε κιόλας στο πλύσιμο.

Αν παίρνατε πότε πότε έτοιμα γεύματα σε μερίδες από σούπερ μάρκετ, θα έχετε παρατηρήσει ότι τα κόψατε και αυτά επειδή δεν είναι πια μερίδες: είναι δείγματα, και καθόλου δωρεάν. Ένα πιάτο με σολομό και λαχανικά (λίγο κάτω από 10 ευρώ) έχει ένα μικρό κομματάκι σολομό, που θυμίζει αυτό που λέγανε παλιά στα παιδιά «φάε την μπουκίτσα σου, είναι η δύναμή σου!». Τα λαχανικά είναι κι αυτά λιγοστά, γιατί δεν έχει ανέβει μόνον ο ρημάδης ο σολομός, έχουν ανέβει και τα ζαρζαβατικά… απλώς όχι τόσο ώστε να δικαιολογείται η τσίπικη «μερίδα». Τη βάζω σε εισαγωγικά γιατί παρ’ όλο που δεν είμαι πολύ φαγανό άτομο, παρ’ όλο που δεν χρειάζομαι οκάδες για να χορτάσω, καμιά «μερίδα» πια δεν μου φαίνεται κανονική σε μέγεθος.

Γενικά μαγειρεύω σχεδόν κάθε μέρα, καταφεύγω στα έτοιμα γεύματα μόνο για τις ημέρες που πρόκειται να λείπω από το σπίτι την ώρα που γυρνάνε τα παιδιά από το σχολείο λιμασμένα και θέλουν να φάνε κάτι άμεσα αλλιώς τρώνε το παρκέ. Αγοράζω επίσης ψαρόσουπα του σούπερ μάρκετ επειδή δεν την τρώνε τα παιδιά μου και βαριέμαι να τη φτιάχνω μόνο για εμένα. Η σημερινή ψαρόσουπα είχε μέσα καρότα, ρύζι, πατάτες και δύο κομματάκια μπακαλιάρο μεγέθους κοντοκομμένου νυχιού μικρού δαχτύλου, κοντού ανθρώπου. Τα έψαξα κάμποση ώρα μέχρι να τα βρω τα μπακαλιαρο-κομματάκια, έξυπνα μεταμφιεσμένα σε πατατίδια. Φίλη κατήγγειλε ότι ο μπακαλιάρος που της σερβίρανε σε εστιατόριο (17 ευρώ) ήτανε επίσης νυχάκι, ίσως βέβαια μεγαλύτερου δαχτύλου. Κι άλλη φίλη παράγγειλε «ένα ολόκληρο κοτόπουλο» με δική της φίλη, με κακό σκοπό (=να το φάνε για να συνοδεύσουν ένα μπουκάλι κρασί) και το κοτόπουλο, όταν έφτασε, ήταν το νινί, πουλέν, μεζές σε μέγεθος ψητής καρδερίνας.

Εκτός που δεν τρώω μεγάλες ποσότητες, γενικά δεν γκρινιάζω – αλλά σόρι, εδώ έχουν μαζευτεί γκρίνιες πολλών φιλενάδων και φίλων μου, οι οποίες/οποίοι τρώνε ή δεν τρώνε μεγάλες ποσότητες, που όμως όλες και όλοι σαστίζουν με το παράλογο της κατάστασης: όχι απλά τσιμπημένες παρά τρελά ανεβασμένες τιμές στα φαγητά, σε συνδυασμό με τη σοκαριστική μείωση της ποσότητας (σίγουρα και της έρμης της ποιότητας, αν και αυτό είναι άλλο θέμα). Όπως συνήθως, δεν έχω να προτείνω κάποια μαγική λύση – όσο ανεβαίνουν οι τιμές των τροφίμων, τόσο θα μειώνεται η ποσότητα της μερίδας. Που ίσως πρέπει να τη συνηθίσουμε πια ως «μερίδα», σε εισαγωγικά, και να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε…