Ο Γιώργος Πίττας πήγε στον «καφενέ του Τούρκου», στο Τσινάρι, στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης.
Μια από τις πιο όμορφες γειτονιές της Άνω Πόλης στη Θεσσαλονίκη είναι το Τσινάρι. Την ονομασία του την οφείλει στον τεράστιο πλάτανο (στα τούρκικα τσινάρ σημαίνει πλάτανος) που σκίαζε μία από τις παλιές Τούρκικες κρήνες που βρίσκονταν εκεί.
Εκεί, τριάντα μέτρα από την κρήνη, βρισκόταν από τα τέλη του 19 αιώνα και πιο συγκεκριμένα το 1885 ένας καφενές με το ομώνυμο όνομα, με ιδιοκτήτη έναν Τούρκο εν ονόματι Κιοσσέ. Σύμφωνα με την παράδοση, Τούρκοι και Έλληνες σύχναζαν και ρουφούσαν τον καφέ με τους ναργιλέδες τους, υπήρχε μάλιστα ένας Τούρκος κουρέας ο Ισμαήλ ο οποίος είχε την έδρα σε μία γωνιά του καφενέ και κούρευε όσους θαμώνες το επιθυμούσαν. Μετά τον ξεριζωμό της Σμύρνης, την εγκατάσταση των ελλήνων προσφύγων στην Άνω Πόλη και την αντίστοιχη αποχώρηση των Τούρκικων πληθυσμών, το μαγαζί, περνάει στα χέρια των Ελλήνων και μετατρέπεται σε καφενείο-ουζερί όπου σερβίρονταν ούζο με μικρασιάτικους μεζέδες.
Από τότε το «Τσινάρι» παρέμεινε αναλλοίωτο. Ο χρόνος δεν γέρασε το παλιό καφενείο-ουζερί, καθώς με τα ίδια χαρακτηριστικά γαλάζια τζαμλίκια στους δυο τοίχους, τα κεραμίδια, τα παραδοσιακά μαυρόασπρα πλακάκια στο πάτωμα, την γαλάζια ξύλινη οροφή, την ξυλόσομπα για τα κρύα και το μπαλκονάκι το σκεπασμένο απο μια ακακία για τις ζέστες υποδέχεται επί ένα αιώνα περίπου τους πιστούς της ουζοκατάνυξης.
Το καφενείο-ουζερί στις αρχές της δεκαετίας 1990 μετατράπηκε από την οικογένεια Παπαδοπούλου σε ταβέρνα-ουζερί. Μικρασιάτικοι ουζομεζέδες, σουτζουκάκια σμυρνέικα, χειροποίητα ντολμαδάκια, τζιγεροσαρμάδες, ανοιχτή σαρδέλα στην σχάρα, γαύρο σαγανάκι, μπουγιουρντί με αυθεντική φέτα και ντομάτα από μεζέδες και κυδώνι ψητό, χαλβά παραδοσιακό σιροπιαστό είναι από τις σπεσιαλιτέ του καταστήματος. Περισσότερα.
