Είναι ιστορικό το στέκι. Και δεδομένου του σημείου που βρίσκεται-κεντρική αρτηρία της πόλης, Πανεπιστημίου- είναι στους περισσότερους Αθηναίους πασίγνωστο, το περνάνε καθημερινά έστω και απ’ έξω, έστω και στα χρόνια της παρακμής του, όλοι. Δεν θα κρατηθώ και θα πω πως-ναι-, έχω κάτσει στα τραπέζια του για πάστα, και, ναι, ήμουν τόσο μικρή που τα ποδαράκια μου, από την καρέκλα δεν έφταναν στο πάτωμα. Θα θυμηθώ επίσης που τότε, μικρή, βαριόμουνα αφάνταστα τη γερουσία δίπλα μου, μεγαλύτερη όμως, στην εφηβεία και στα φοιτητικά χρόνια, όταν πέρναγα τις έριχνα τις κλεφτές ματιές μου μέσα απ’ την τζαμαρία, κάποιες φορές, σ’ αυτά τα πρόσωπα της «γερουσίας» είχα μάθει πια να αναγνωρίζω μεγάλες προσωπικότητες της διανόησης και των τεχνών.
Μικρή ιστορική αναδρομή
Πρωτάνοιξε τον Αύγουστο του ’40 και για πάνω από 25 χρόνια πρωταγωνίστησε στις εξόδους του αθηναϊκού κοινού. Εκεί συνήθιζαν να συναντιούνται για καφέ ή φαγητό ή και για πάρτι που έχουν αφήσει εποχή, ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Μάνος και η Μελίνα, ο Χατζηκυριάκος –Γκίκας που έμενε δίπλα στην Κριεζώτου, ο Τσαρούχης που εκεί καθόταν με τις ώρες και σκιτσάριζε τα έργα του, ο Καμπανέλλης, ο Ζολώτας και οι υπόλοιποι διάσημοι κοσμηματοπώλες της διπλανής Βουκουρεστίου, οι πολιτικοί, τα μεγάλα επιχειρηματικά ονόματα της εποχής. Αλλά και όλοι οι σταρ που έρχονταν στην Ελλάδα από εκεί θα πέρναγαν οπωσδήποτε…Σοφία Λόρεν, Άντονι Κουίν και τόσοι άλλοι. Με τον θάνατο του ιδιοκτήτη του Κάρολου Ζωναρά, -δαιμόνιος επιχειρηματίας που έκανε μεγάλη στο εξωτερικό-, το 1968 το Zonars μπαίνει σιγά-σιγά σε μια μεγάλη περίοδο παρακμής που ενώ ήταν ανοιχτό και πολλοί συνέχιζαν να το επισκέπτονται, δεν θύμιζε σχεδόν καθόλου τις παλιές του εποχές. Ένα μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμεινε κλειστό.
Όλο το τετράγωνο και το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού ανήκει στην Τράπεζα Πειραιώς η οποία τα τελευταία χρόνια θέλει να ξαναδώσει τη χαμένη αίγλη στην περιοχή αλλά και στο ίδιο το τεράστιο οικοδόμημα. Και η είδηση που πρωτακούστηκε πέρσι γύρω στο Φλεβάρη έκανε ντόρο μεγάλο. Είναι τα αδέρφια Χρύσανθος και Σπύρος Πανάς με τις μεγάλες επιτυχίες στη βραδινή ζωή της πόλης (δικά τους το Island, το Salon de Bricolage, το Central της πλατείας Κολωνακίου μέχρι πρόσφατα) που ανέλαβαν να ζωντανέψουν την ιστορικότητα, να αναβιώσουν τις παλιές δόξες, με γνώμονα πως η διασκέδαση και η εστίαση είναι κομμάτια του πολιτισμού μας. Την ανακατασκευή και το πέρασμα στη σύγχρονη εποχή ανέλαβε το αρχιτεκτονικό γραφείο K-studio (Δημήτρης, Κωνσταντίνος Καραμπατάκης και συνεργάτες), τη γενική επιμέλεια της σκηνογραφίας ο σπουδαίος Διονύσης Φωτόπουλος, τα φωτιστικά έφτιαξε ο εξαιρετικός Μιχάλης Αναστασιάδης, designer που ζει στο Λονδίνο και συνεργάζεται με την παγκόσμιας φήμης εταιρεία φωτισμού Floss.
Στα μέσα της περασμένης εβδομάδας το Zonars ανοίγει ξανά τις πόρτες του στο κοινό και προχτές περίεργη κι άλλο τόσο ανυπόμονη περνάω για μια πρώτη, γρήγορη, αναγνωριστική επίσκεψη. Είναι πρωί, μπαίνω στην εσωτερική σάλα, έχει υπέροχη αίσθηση, μεγάλα ανοίγματα και πιο χαλαρές γωνιές, φωτίζεται από τις μεγάλες τζαμαρίες, μια μπάρα τεράστια από κασσίτερο και πλαισιωμένη από stools-πολυθρονάκια διατρέχει τον χώρο και είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακή, πίσω και αριστερά έχει ένα τζάκι με πολυθρόνες γύρω του. Παίζει πολύ με το ξύλο (ωραίες μπουαζερί) στο χρώμα της σοκολάτας, δέρμα, βελούδο και μάρμαρο συμπληρώνουν τα ακριβά υλικά. Τα τραπέζια πλαισιώνουν αλλού πολυθρόνες κι αλλού μικρά καναπεδάκια, όλα τους είναι ντυμένα με πετρόλ, σκούρα γαλάζια, μπλε, πράσινα και κόκκινα βελούδα, λάμπες σε vintage design προσθέτουν γερές δόσεις αισθητικής.
Μαθαίνω πως ο εσωτερικός χώρος λειτουργεί σαν εστιατόριο οπότε έξω πίνοντας τον καφέ μου ρίχνω μια ματιά στους πολλούς και διαφορετικούς καταλόγους. Το Zonars θα είναι ανοιχτό από το πρωί σερβίροντας καφέ, πρωινό, brunch , συνεχίζει με lunch, το απόγευμα επαναφέρει το γνωστό και διάσημο afternoon tea του παλιού Zonars όπου μικρά μουσικά σύνολα θα παίζουν ζωντανά κλασική μουσική, όσο η νύχτα προχωράει θα κλείνει τις βαριές κουρτίνες για να δίνει μια πιο πριβέ αίσθηση και θα σερβίρει μέχρι αργά στοχεύοντας και στους επισκέπτες από τα πολλά γύρω θέατρα και σινεμά. Η κουζίνα θα προσφέρει πιάτα μεσογειακά και διεθνή, δεν θα λείπουν και κάποια κλασικά ελληνικά (όπως τα κολοκυθάκια αυγολέμονο της παλιάς εποχής) ενώ υπάρχει και μεγάλο κομμάτι με σούσι και άλλες εξωτικές προτάσεις, επιμελείται ο σεφ Νίκος Σκλήρας, βασικός συνεργάτης της Panas Group για χρόνια. Στον κατάλογο διαβάζω διάφορα χαριτωμένα, όπως ότι στο τσάι τα γλυκά που έρχονται με το τρόλει «είναι τα αγαπημένα του Τσαρούχη», τα σοκολατάκια μέντας που προσφέρονται με τον καφέ ήταν αυτά που προτιμούσε η βασίλισσα της Ισπανίας Σοφία, το παγωτό Σικάγο -κι αυτό προερχόμενο από τα παλιά- «είναι της κυρίας Εριέττας», οι γευστικές επιλογές σημαντικών προσωπικοτήτων-παλιών πελατών επανατοποθετούνται στο μενού.
Είναι πανέμορφο το καινούργιο, έχει μια ηρεμία και μια αρχοντιά, θυμίζει λόμπι πολυτελούς ξενοδοχείου, είναι έξοχα κοσμοπολίτικο, δημιουργεί μια καινούργια «γειτονιά» με ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα, και, ναι, είναι ένας ισχυρός λόγος για να ξαναδώσει στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας τη ζωντάνια και την αίγλη που τόσο έχουν αλλοιωθεί τα τελευταία χρόνια. Φεύγω χαιρετώντας το ευγενέστατο γκαρσόνι-οι στολές όλου του προσωπικού είναι ραμμένες από την εταιρεία Στρογγυλός, από τα πιο παλιά και ιστορικά καταστήματα ρούχων στην Αθήνα-, και θυμάμαι την τελευταία φράση που διάβασα στην μπροστινή σελίδα του βαρύτιμου καταλόγου. «Ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας πίσω και μπροστά στο χρόνο». Ακριβώς…
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
10°
