Το Bereket της Ιουλιανού μας περιμένει πεντακάθαρο και αστραφτερό με όλες τις τούρκικες νοστιμιές που μας αρέσουν
Αν θέλεις να ξεπεράσεις το μπλουζ ή αλλιώς τη σκουντούφλα μιας Κυριακής, υπάρχουν τα Πατήσια. Για την ακρίβεια, η ευρύτερη περιοχή που ξεκινά από την πλατεία Βικτωρίας, διασχίζει την Αριστοτέλους, κατεβαίνει ως την Αχαρνών και φθάνει ως τα Πατήσια. Με πολλές στροφές, τζιριτζάντζουλες και διακλαδώσεις γιατί πολλές φορές κάτι θα σε κάνει να λοξοδρομήσεις, να ακολουθήσεις την τυχαία εικόνα, μέχρι να ξαναβγείς στον ίσιο δρόμο της Λεωφόρου. Κάποτε, όταν ήμουν μικρή, αυτή ήταν περίπου η γειτονιά μου. Φωτογραφία την έχω ακόμη στο μυαλό μου, με τα παλιά της νεοκλασικά ενεργά και κατοικημένα, με τις αρχοντικές της πολυκατοικίες ακμάζουσες, με τα φερ-φορζέ και τα λουλουδικά τους στα ρετιρέ και τα μπαλκόνια.
Περπατούσαμε με τη γιαγιά μου και κάθε τρεις και λίγο, κάποιο διαμέρισμα είχε να μου υποδείξει: «Εδώ μένει ο Κωνσταντάρας, εδώ η Σπεράντζα Βρανά, εδώ ο υπουργός κύριος τάδε, εδώ ο καθηγητής κύριος παρα-τάδε». Αγαπημένη γειτονιά πολλών σταρ του ελληνικού κινηματογράφου, γειτονιά αστική, ένα πράγμα ταμάμ με το Κολωνάκι. Εκείνα τα χρόνια, ξένος δεν είχε περάσει το κατώφλι της, αλλά τότε ξένος δεν είχε περάσει ούτε τα σύνορα της Ελλάδας. Με τα χρόνια, οι Έλληνες της γειτονιάς μετατοπιστήκαμε, λίγοι οι παλιοί πιστοί που έμειναν, ακόμη λιγότεροι όσοι επέστρεψαν στα εγκαταλειμμένα πατρικά, που νοικιάστηκαν σε άλλες φυλές του Ισραήλ.
Τώρα πια, εδώ σπάνια θα ακούσεις ελληνικά. Αυτό, έχει και το μεγάλο καλό του, νοιώθεις τουρίστας σε ένα κεντρικό κομμάτι της πόλης. Όχι, δεν είναι επικίνδυνα εδώ, ιδίως αν επιλέξεις την περιοχή για πρωινή ξενάγηση. Επικίνδυνα είναι λίγο για την ψυχολογία σου, αν σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και δεις πώς έχουν καταντήσει από το καυσαέριο και την εγκατάλειψη, οι αλλοτινές γκλαμουράτες πολυκατοικίες. Όμως, και εδώ κάτι αλλάζει. Σπίτια αγοράζονται φτηνά, ανακαινίζονται, ένα νέο κοινό ξαναπερνά τις πύλες που μέχρι πρότινος περνούσαν μόνο Αφρικανοί, Πακιστανοί και Άραβες. Χαρά Θεού, λοιπόν, αυτό το μούλτι κούλτι ταξίδι σε χώρες σκουρόχρωμες, χώρες του ήλιου, που δεν κλείνουν τα μαγαζιά τους Κυριακή, που κουρεύονται ανελέητα σχηματίζοντας ουρές στα κυριολεκτικά, χιλιάδες κουρεία, που ψωνίζουν ρούχα στα επίσης χιλιάδες outlets. Παντού γέλια, εξαμελείς οικογένειες πάνω σε ένα σαραβαλιασμένο μηχανάκι, εφηβικές τσάρκες με μαλλί γυαλιστερό από την μπριγιαντίνη, κελεμπίες, στενά τζιν, αφρικάνικα εμπριμέ σαν να έπαθε έκρηξη όλη η γκάμα του Panton.
Bereket: νόστιμα κεμπάπ κι άλλες λιχουδιές στην Ιουλιανού
Αγορά φτηνή, αγορά ζωντανή και κυρίως αγορά μπερεκέτι αν ψάχνεις έθνικ νοστιμιές. Βουλγάρικα, πολονέζικα, ρώσικα, ινδικά, αιγυπτιακά, αραβικά γενικώς και πακιστανικά σούπερ-μάρκετ, άλλοτε όλα αυτά μαζί σε ένα. Από δίπλα, δεκάδες και τα στριτφουντάδικα με τα κεμπάπ και λοιπά σουβλακοειδή, γεωργιανές λαχταριστές καυτές πίτες, ινδικά φαγάδικα, όπου τρως όλο το μαγαζί με 5 ευρώ, αφγανικά ρεστοράν και άλλες εκκεντρικότητες που σε σέρνουν με τις ευωδιές τους σε άλλες πατρίδες, σε ταξίδια μακρινά. Και έτσι στο τυχαίο, είδα μπροστά μου το Bereket. Στο οποίο χρόνια πριν είχα φάει εξαιρετικά, υπό άλλη διεύθυνση. Θα το διαλέξεις γιατί με την αστραφτερή του καθαριότητα δεν σε βάζει σε κακές υποψίες. Το ίδιο και η αισθητική του, φρέσκια και μοντέρνα, μισή να θυμίζει ταχυφαγείο, η άλλη μισή, καλό εστιατόριο, με τις δερμάτινες μπανκέτες και τα ευρύχωρα, ξύλινα τραπέζια του. Φαίνεται, μυρίζει και είναι καινούργιο.
Ρωτάω την εθνικότητα των νέων αφεντικών, μαθαίνω πως είναι τούρκικη. Το Bereket είναι το «καλό» εστιατόριο της γειτονιάς, αυτό που οι καθώς πρέπει οικογένειες επιλέγουν για το Κυριακάτικο, μεσημεριανό τραπέζι, όπως κάναμε και εμείς. Στο μενού, όλα τα φαγητά διατίθενται σε μεγάλες, ωραίες φωτογραφίες, με όλους τους τις λεπτομέρειες και τα συνοδευτικά, για να μην χαθείς στις άγνωστες λέξεις, άμα τύχει και δεν ξέρεις τί είναι μια εσμέ-την οποία κάνουν εξαιρετικά, άκρως ψιλοκομμένη, με το ξινόγλυκο σιρόπι από ρόδι, το κύμινο, τα μπαχαρικά που «ακούγονται» ευδιάκριτα χωρίς να κλέβουν τη φρεσκάδα από το αγγουράκι, την ντομάτα και την πιπεριά. Στο μαγαζί δεν σερβίρεται αλκοόλ, αλλά μόνο δροσερό αριάνι, που ταιριάζει τόσο με τα κεμπάπ. Αν εσύ θέλεις να το ταιριάξεις με μια παγωμένη μπίρα, το κατάστημα δεν έχει κανένα πρόβλημα, βγαίνεις και παίρνεις από απέναντι.
Πρώτα στο τραπέζι έρχεται ζεστό, αφράτο και τραγανό πιτοειδές ψωμάκι μαζί με ένα πιατάκι τουρσιά, όχι τα δικά μας τα αψιά, αυτά τα γλυκά, ήπια, τα ανατολίτικα. Το λαχματζούν τους, είναι εξαιρετικό. Λεπτό, αρωματικό, σερβιρισμένο με ντοματούλα, κρεμμύδι, μαρούλι και φυσικά λεμονάκι να του στύψεις, που τόσο υπέροχα δίνει μια σπιρτάδα στον κιμά. Πεϊνιρλί, αντίθετα, έχω φάει και καλύτερο. Η ζύμη του ωραία και όπως πρέπει τραγανή, αν και το τυρί του ήταν κάτι καλύτερο από μια -ίσως- γκούντα αδιάφορη, θα είχε άλλα να μας πει. Ολοτράγανα, νόστιμα φαλάφελ που σερβίρονται με μπόλικη σάλτσα ταχίνι, ωραία ανατολίτικα κεφτεδάκια που ταιριάζουν με το σπιτικό τζατζίκι.
Το σις ταούκ, ή αλλιώς κοτόπουλο, που έρχεται πάνω σε πίτα, με μια ολόκληρη ψημένη πιπεριά και ντομάτα στα κάρβουνα, είναι όνειρο. Ζουμερό, σωστά ψημένο, νόστιμο, μαζί με το πλιγούρι που μαγειρεύεται σπυρωτό με ντοματούλα και πιπεριά, αυτό που θα παραγγείλεις και σε μερίδα γιατί δεν χορταίνεται. Πολύ ωραίο και το Άδανα κεμπάπ και άμα θέλεις να πάρεις νοστιμιά από όλα, έχει και πιάτα που συνδυάζουν το Άδανα, με σις κοτόπουλο, σις αρνί και φτερούγες κοτόπουλο. Έχει και ντονέρ μοσχαρίσιο σε μερίδα ή συνδυασμένο με πίτα από τον ξυλόφουρνο, κόκκινη σάλτσα και γιαούρτι. Καθαρές γεύσεις, ευδιάκριτα υλικά, τιμές σχεδόν απίστευτες. Στο τέλος, μας πρόσφεραν το κλασικό τσάι στο γυάλινο ποτηράκι με μπακλαβαδάκια φιστικιού, ολόφρεσκα και μυρωδάτα. Με αυτή την υπέροχη ευγένεια και τη γλύκα της Ανατολής.
17°
