Το καινούργιο, ανακαινισμένο Green Park, ανοιχτό από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ έβαλε φως σε ένα παραμυθένιο κομμάτι της Αθήνας που βούλιαζε στη σκοτεινιά
Έτυχε να μεγαλώσω στη γειτονιά, τη δεκαετία του '70. Τότε που το Άλσος δεν ήταν μόνο ένας καταπράσινος «πνεύμονας» σύμφωνα με τη φρασεολογία της εποχής αλλά κυριολεκτικά, το επίκεντρο της ζωής του τότε κέντρου, στην ακμή που συναντιούνται τα Εξάρχεια, του Γκύζη, οι Αμπελόκηποι, η Κυψέλη και η Πατησίων. Το Άλσος ήταν η παιδική μας χαρά, ήταν οι μαμάδες με τα μεσάτα ταγιέρ, τον κομμωτηριακό κότσο και τη γόβα, ήταν οι μπαμπάδες με τα καμηλό παλτό και τα παπιγιόν, γιατί τότε στο Άλσος δεν πήγαινες με αθλητικά και φόρμα, που δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη. Το βράδυ, ήταν οι παραστάσεις του Γιώργου Οικονομίδη, τα «ταλέντα», όπως τα έλεγαν τότε, ακόμη και αν δεν βρισκόσουν στις επάλξεις της παράστασης, από τα τριγύρω μπαλκόνια με τα φερ φορζέ και τα καρέ του κουμ-καν, άκουγες όλο το πρόγραμμα και τη στεντόρια φωνή του διάσημου κονφερανσιέ.
Το Άλσος τότε, ήταν κέφι, χορός, τραγούδι, αναψυχή, ποικιλίες μπίρας στο Green Park με τα σικ, παπιγιονάτα γκαρσόνια, ήταν οι βραδιές του καλοκαιριού, αίσθηση δροσιάς με Μπυράλ, μυρωδιές από αγιόκλημα και γιασεμί. Ήταν το Θέατρο Αλίκη και το Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Αργότερα, κάτω από το ψιλόλιγνο άγαλμα της Αθηνάς δώσαμε μαζί με την υπόλοιπη μισή Αθήνα τα πρώτα μας ραντεβού, στην πλατεία Αιγύπτου μας περίμεναν τα πούλμαν για τις πλαζ του Σουνίου και τις βουτιές με σωσίβιο-αλογάκι. Στην παραμυθένια σπηλιά, έργο του γλύπτη Βασσάλου, όπως και το άγαλμα της Αθηνάς (που λένε πως χτίστηκε με τις πέτρες με τις οποίες πήρε ο λαός τον Ε. Βενιζέλο στην εναντίον του πορεία το 1916), μάθαμε να παίζουμε κρυφτό, η «μάννα» πάντα τα «φυλούσε» στα πόδια του έφιππου βασιλέως Κωνσταντίνου του Α’, στο κενοτάφιο του Α. Υψηλάντη επιχειρήσαμε τις πρώτες δειλές αναρριχήσεις, ενώ οι μαμάδες κουτσομπόλευαν σε κάποιο παγκάκι, κάτω από τα κιόσκια που σχημάτιζαν σκιερές ανθισμένες πικροδάφνες. Ανάμεσα στο ‘60 και το '80, το Άλσος έζησε την απόλυτη αίγλη, την πιο ειρηνική, την πιο φιλήσυχη, την πιο κοσμική, την πιο αθώα του εποχή. Προηγουμένως ήταν συνδεδεμένο με ταραχές, με αναδιοργανώσεις, κατεδαφίσεις, πολιτικούς κραδασμούς και μνήμες ταραγμένες, αφού εκεί στεγαζόταν στρατώνας αλλά και Σχολείο Ιππευτικής και το κλειστό Ιπποδρόμιο του Συνταγματάρχου Μελεάγρου. Εδώ βρήκαν καταφύγιο σε άθλια παραπήγματα οι πρόσφυγες του '22, η ιστορία επαναλαμβάνεται με το σύγχρονο προσφυγικό κύμα, με Αφγανούς και Σύριους αυτή τη φορά. Από τη δεκαετία του '80, το Άλσος αρχίζει να καταρρέει. Τελευταία νοσταλγική μνήμη, η Οπισθοδρομική Κομπανία, που ξεκίνησε από δω την καριέρα της. Άστοχες αναπλάσεις, παραβατικότητα, πορνεία, ναρκωτικά. Εκεί που κάποτε όλα άνθιζαν, η θανατερή οσμή της αποσύνθεσης περνά έξω από τα κάγκελα, εξαπλώνεται στη γειτονιά.
Τελικά, αυτό που δεν κατάφεραν τόσοι και τόσοι δήμαρχοι, το κατάφερε ο Όμιλος Σταθοκωστόπουλου, με την ανάπλαση του Green Park.
Ένας απέραντος υπαίθριος χώρος, γύρω από το ιστορικό κτίριο του παλιού Green Park, σε ένα από τα ομορφότερα, αριστοκρατικά δείγματα της αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου, ένα σχέδιο μεγαλεπήβολο, που μόλις ολοκληρώθηκε άλλαξε αμέσως το προφίλ όλης της περιοχής. Οι διαφορετικές γωνιές του εξωτερικού χώρου που αγκαλιάζονται σκιερά από τις πρασινάδες του πάρκου, μαζεύουν πλέον τους δικηγόρους των γειτονικών Δικαστηρίων και κόσμο από όλη την Αθήνα, το κοινό σιγά-σιγά ξανακατακτά το Άλσος, που επανέρχεται στο αθηναϊκό μας τοπίο πιο ασφαλές και κυρίως, φωτεινό και λουστραρισμένο. Τα φώτα έχουν ημερώσει το τοπίο, τώρα μπορείς να απολαύσεις τη μοναδική ομορφιά της Μαυροματαίων, η ασφάλεια προχωρά και λίγο νοτιότερα, αναδεικνύοντας την ευρωπαϊκή, αριστοκρατική αύρα της πλατείας Βικτωρίας. Το νέο Green Park ήρθε να μας επιστρέψει ένα από τα ιστορικότερα και ομορφότερα κομμάτια του κέντρου, εκτοπίζοντας τις σκιές και την εγκληματικότητα του παρελθόντος.
Σιντριβάνια, πριβέ γωνιές, ξύλινα ντεκ, πίστα για τους καλλιτέχνες, εξωτερικά μπαρ, το Green Park είναι o αγαπημένος μου πρωινός καφές πριν γεμίσει, παρέα με το τρελό τιτίβισμα των πουλιών. Είναι το πρωινό με όλα του τα κλασικά, το brunch με αβγά μπένεντικτ ή μια βιενέζικη μπαγκέτα με σολομό, σος ταρτάρ και αβγό, είναι μια σπιτική πίτσα για μεσημεριανό, είναι και μια πιο περίτεχνη μαγειρική για ένα δείπνο, να σας θυμίσω ενδιάμεσα τα πολύ ενδιαφέροντα κοκτέιλ, του απεριτίφ αλλά και του ξενυχτιού, όταν τα φώτα χαμηλώνουν και η μπάρα ανεβάζει ντεσιμπέλ.
Ο Σπύρος Ασήμης στην κουζίνα, καταφέρνει να φλερτάρει σοβαρά με το fine dining, κρατώντας το ταυτόχρονα γερά προσαρμοσμένο στη γη και χορταστικό. Κάνει αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να νοιώσεις μια ξεχωριστή βραδιά, σε έναν μοναδικό χώρο, τη βραδιά ακριβώς που περιμένει κανείς από ένα bar restaurant περιωπής, με τη μουσική, τα κοκτέιλ, τα ωραία αγόρια και κορίτσια ολόγυρα. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασίωση.
Φτιάχνει λοιπόν ο Σπύρος μια σαλάτα σίζαρ, η οποία όμως ξεχωρίζει, για τη φινέτσα των tuiles με σκόρδο και το crumble κρεμμυδιού, σίζαρ με όλη της τη γεύση αλλά εκλεπτυσμένη και φινετσάτη. Ο Σπύρος «το 'χει» με τις ζύμες. Η ζύμη της τάρτας του ήταν από τις αιθέριες και βουτυράτες που έχω δοκιμάσει, έτσι όπως θα τη βρεις σε ένα καλό παριζιάνικο εστιατόριο, στην τάρτα με μανιτάρια σοτέ, κρέμα αγκινάρας και γραβιέρα. Στο μοσχαρίσιο καρπάτσο δίνει τη δική του πινελιά, με πέρλες τρούφας, πίκλα σιναπόσπορο, αγριοράπανο, λίγο κασέρι με τρούφα και φρέσκα μυρωδικά. Το μοσχαρίσιο φιλέτο, που έχει εκλείψει πλέον από τα trends της εστίασης, εδώ σου θυμίζει την παλιά ζωή του Green Park, τότε που το φιλέτο το έλεγαν μπον φιλέ και η αστική Αθήνα ορκιζόταν στη γεύση του Τσελεμεντέ. Το δοκιμάσαμε σωστά ψημένο, με σπαράγγια, πουρέ πατάτας και σάλτσα πόρτο. Γλυκό τέλος με κρεμέ εσπρέσο ή αλλιώς, τραγανή βάση εσπρέσο και μους καραμέλας.
17°
