Το παλιό κτίριο του Χυτήρογλου στη Μητροπόλεως μεταμορφώθηκε σε Dolli Athens, ξενοδοχείο και εστιατόριο, μέσα από μια ανακαίνιση-κόσμημα
Το κλείσιμο του Χυτήρογλου ήταν μεγάλο πλήγμα για τη ζωή μου. Δεν αποχωρίστηκα μόνον το αγαπημένο μου υφασματάδικο, τους ψηλοτάβανους ορόφους που έκρυβαν από τσίτια μέχρι ταπετσαρίες της παγκόσμιας πρωτοπορίας. Έχασα, μαζί του και ένα κτίριο-αναφορά του κέντρου, όταν μια γκρίζα λινάτσα ήρθε για χρόνια να καλύψει τα περίτεχνα γύψινα, την ανάλαφρη, ολοσκάλιστη χάρη του μόνου μαγαζιού σ' αυτή την πόλη που έκρυβε κάτι από την ευρωπαϊκή φινέτσα της Gallerie Lafayette, του Beau Marche και της Samaritaine. Τέλος εποχής και ένας ενδόμυχος φόβος για το τί θα προκύψει σαν πέσουν οι λινάτσες και γίνουν τα αποκαλυπτήρια. Πολλές φορές περνώντας, μέσα από τις χαραμάδες του εργοταξίου, σταματούσα να μυρίσω αυτή τη νοσταλγική ευωδιά από παλιό χρόνο, υγρασία και μπαούλο της γιαγιάς που αναδυόταν από τα έγκατα του κτιρίου που το άκουγες να βογγά, παραδίδοντας τον παλιό του εαυτό σε κομπρεσέρ, βαριοπούλες και οξυγονοκολλήσεις.
Και αίφνης, η αυλαία άνοιξε, από τα τεράστια παράθυρα είδα νωχελικά πρόσωπα να απολαμβάνουν ένα απογευματινό τσάι, έσπρωξα δειλά την πόρτα, θαύμασα, δίστασα να προχωρήσω, κεράστηκα μια καραμέλα του welcome και σχεδόν μου ανέβηκε ένας κόμπος στο λαιμό, μια συγκίνηση ευγνωμοσύνης, γιατί αυτή εδώ η ανακαίνιση δεν είναι σαν τις άλλες. Το ιστορικό κτίριο της εποχής του εκλεκτικισμού, που σχεδίασε στα μέσα της δεκαετίας του '20 ο αρχιτέκτονας Ανδρέας Κριεζής, εμπνευσμένος ειδήμων της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής σχολής, ο ίδιος που υπογράφει και τη μετατροπή των παλιών Ανακτόρων στη σημερινή Βουλή, δεν θυσιάστηκε άδικα. Το τέως Μέγαρο Καλλιμασιώτη ήταν ανέκαθεν ο τοπικός μας «Παράδεισος των κυριών», όπως είπε και ο Εμίλ Ζολά αλλά και δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές με θέμα τη γέννηση των σύγχρονων παραδείσων της ματαιοδοξίας και της κομψότητας. Στην αρχή, είναι το "Bazar d' Orient" που φέρνει τα πιο φίνα μεταξωτά και μπροκάρ του πλανήτη για τις κοκέτες αθηναίες μεγαλοαστές, στη συνέχεια περνά στα χέρια του Οίκου Τσαντίλη, μετά γίνεται Χυτήρογλου.
Το The Dolli σεβάστηκε το παρελθόν, ο ιστορικός ανάγλυφος «Ήλιος της Βεργίνας» συγκινητικά σε υποδέχεται από ψηλά, όπως παλιά, στο ισόγειο, ό,τι πολύτιμο κρατά τη θέση και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο, το ντιζάιν κάνει την καλύτερη παρέα με τις αντίκες του 18ου αιώνα, φρέσκος, πολύτιμος χρόνος, καμωμένος από καλά υλικά, πιασμένος χέρι-χέρι με την παλιά, γοητευτική φινέτσα.
Και αν νομίζεις πως όλο αυτό αφορά μόνον κάποιους ευτυχείς τουρίστες που μπορούν να αντιμετωπίσουν το αντίτιμο τού να κοιμούνται αγκαλιά με την Ακρόπολη, κάνεις λάθος. Για μας υπάρχει και το ισόγειο, κυρίως, όμως, υπάρχει το κρυφό μυστικό του roof garden. Στην παλιά ταράτσα του κτιρίου, έχει στηθεί ένας γυάλινος, διάφανος χώρος, που αβίαστα αφήνει τη θέα να μπει στο εσωτερικό. Έξω ακριβώς, η πισίνα, τα σαλόνια του καφέ και ολόγυρα σε κυκλική σχεδόν επισκόπηση, η πιο μαγική θέα στην Ακρόπολη, το Αστεροσκοπείο, την Πλάκα, το Ναό του Ηφαίστου, τον Άρειο Πάγο, την Αρχαία Αγορά, τη Σαλαμίνα, τον Πειραιά και τον Λυκαβηττό. Θέα ζηλευτή, χωρίς παρεμβολές, καμωμένη μόνο από ομορφιά, χωρίς θερμοσίφωνες, κεραίες και τη γκρίζα θλίψη της ταράτσας της αθηναϊκής πολυκατοικίας.
Δυο μενού, ένα μεσημεριανό και ένα βραδινό με την υπογραφή του Σάκη Τζανέτου, τον οποίο είχαμε λατρέψει παλιά στο Tudor Hall. Σταθερός στη Grecotel, ο Σάκης, της σχολής του Alain Ducasse, ξέρει μέσα από το κάθε υλικό, να σου μαγειρεύει τον παράδεισο. Με την ταπεινότητα που τον διακατέχει ως άνθρωπο, μαγειρεύει ένα απλό μανιτάρι ή ένα μαρουλόφυλλο, σαν να μαγειρεύτηκε για πρώτη φορά, ξετυλίγοντας όλη την αρχέγονη, μυστική ομορφιά του. Η κουζίνα του, δουλεμένη με τιμιότητα, βγαίνει πλέον αβίαστη, ζεν και σοφή, έρχεται να σε μαγέψει σαν βάλσαμο, σίγουρη για τον εαυτό της, χωρίς άσκοπους πειραματισμούς, χωρίς καμιά ανάγκη να σε εντυπωσιάσει. Μόνο να σου δώσει γαστρονομική χαρά.
Στο μενού, υπάρχουν όλα: και σούσι και σασίμι και τρούφα και φρέσκο ψάρι και φιλέτο και τραγανή πάπια και αστακός και τηγανητές πατάτες και χωριάτικη. Ό,τι οφείλει να υπάρχει στην κάρτα ενός ξενοδοχείου την εποχή της παγκοσμιοποίησης, που ο Σάκης τη μεταμορφώνει σε ποίηση. Νοιώθεις, ωστόσο, τη δουλειά πίσω από κάθε πιάτο, αυτή που αγγίζει την αισθητική τελειότητα και την απόλυτη νοστιμιά -όπως τη δίδαξαν οι μύστες της κλασικής γαλλικής γαστρονομικής παράδοσης. Μια κουζίνα όπως θα την συναντήσεις μόνο στο Παρίσι, από τους κλασικούς του είδους.
Ο Σπύρος Βαρελάς στην κουζίνα, φαίνεται να διαθέτει το ταλέντο του αρχηγού και δασκάλου, οπότε ένθερμα σου συνιστώ τη σαλάτα αβοκάντο, με τα μαγικά αβοκάντο από τη φάρμα της Grecotel στο Ρέθυμνο, και τα ολοτράγανα φύλλα από μαρούλι και φρέσκα μυρωδικά, μια σαλάτα-έπος στο πάθος των λαχανικών, όπως θα τη λάτρευε ο Alain Ducasse. Και το βελούδινο φιλέτο με τα μανιτάρια, πιάτο επικό. Και το ψητό βιολογικό κοτόπουλο από τη φάρμα Ευβιότοποι της Εύβοιας -η πρώτη ύλη κάνει τη διαφορά- με τη σάλτσα εστραγκόν, τον πουρέ γλυκοπατάτας και τα ψητά μανιτάρια. Το Paris-Brest με κρέμα φιστίκι, κόκκινα φρούτα και παγωτό βατόμουρο φέρνει μια άλλη αιθέρια φρεσκάδα στο κλασικό επιδόρπιο και για το υπόλοιπο της βραδιάς, φροντίζει ο φωτισμένος Παρθενώνας στο πιο γοητευτικό του προφίλ.
23°
