Το πρώτο πράγμα που βλέπεις μπαίνοντας στη σάλα είναι ένα ποδήλατο που ίπταται. Παλιό, αλλά φροντισμένο στην εντέλεια με γυαλισμένη τη δερμάτινη σέλα του και το κουδουνάκι στο τιμόνι να λάμπει. Κάποτε, αυτό το ίδιο ποδήλατο ανήκε στον Βασιλάκη, έναν ταχυδρόμο στην Ήπειρο. Κάθε πρωί, αχάραγα, το καβάλαγε και ροβολούσε σε όλα τα Ζαγοροχώρια να παραδώσει τα γράμματα. Με αυτό έβγαζε το μεροκάματό του, το λάτρευε. Έτσι, ο εγγονός του σκέφτηκε να ονομάσει το νέο του εστιατόριο στη Γλυφάδα Vélo («ποδήλατο» στα γαλλικά) προς τιμήν του παππού του.
Το Vélo έχει-δεν έχει δύο εβδομάδες που άνοιξε στη Δούσμανη, έναν κεντρικό, αλλά ήσυχο δρόμο της Γλυφάδας. Εκ πρώτης όψεως είναι ένα προσεγμένο all day εστιατόριο, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτά που κατά καιρούς ανοίγουν στην περιοχή. Η κρυφή, πολύτιμη πληροφορία, όμως, είναι ότι το μενού έχει την υπογραφή ενός σεφ που προσωπικά εκτιμώ πολύ. Στα πιάτα του Κώστα Νασιόπουλου, που στην Αθήνα πρωτογνωρίσαμε στο Lost Athens, έχω συναντήσει κάποιες από τις νοστιμότερες μαγειρικές ιδέες. Αυτό αρκεί για να με κινητοποιήσει να μπω στο αυτοκίνητο και με λαχτάρα να πάρω τον δρόμο προς τα νότια. Εδώ να πω ότι στο Véloτο μενού εμπνέεται και υπογράφει ο Κώστας Νασιόπουλος και εκτελεί ο επίσης πολύ καλός σεφ Στάθης Αμαξόπουλος.
«Όταν έφτιαχνα το μενού», λέει ο Κώστας, «σκέφτηκα τι θα ήθελα εγώ να τρώω όταν βγαίνω έξω. Το αποτέλεσμα είναι ένα comfort μεσογειακό μενού με επιρροές και τεχνικές από το fine dining, χωρίς όμως τον απόμακρο χαρακτήρα που έχουν συχνά τα fine dining εστιατόρια. Εδώ, ο σκοπός είναι να νιώσεις άνετα, όχι να έχεις ένα σερβιτόρο-κλαρίνο πάνω από το κεφάλι σου».
Για αρχή η σερβιτόρα ακούμπησε στο τραπέζι ένα υπέροχο καρβέλι ψωμί παρέα με φίνο ελαιόλαδο, ελιές, ανθό αλατιού και ένα απαλό τζατζίκι, το οποίο δέχτηκε απανωτές «βούτες». Ακολούθησε η σαλάτα «Ψητή λαχανίδα» με kale, φιλέτο πορτοκάλι, φασόλια, κρέμα λεμονιού και κουκουνάρι, υπέροχα δροσερή. Αλλά το πιάτο που με έκανε να κοιτάξω τον Κώστα κατάματα ήταν τα κεφτεδάκια. Αντί για τη συνήθη συνταγή, τούτα εδώ γίνονται με μοσχαρίσια ουρά (!), πανάρονται σε panko, τηγανίζονται στην εντέλεια, και σερβίρονται με μαγιονέζα, σχοινόπρασο, baby κόλιανδρο και μία πίκλα κρεμμύδι στην κορυφή που τους ταιριάζει πολύ. Ρωτάω τον Κώστα αν αυτή η πίκλα κρεμμυδιού είναι μία παραπομπή, ένα κλείσιμο του ματιού, ας πούμε, στο μπόλικο κρεμμύδι της κλασικής συνταγής. Εκείνος γνέφει καταφατικά, ύστερα λέει: «Γιατί τα κεφτεδάκια πρέπει να μου θυμίζουν τη γιαγιά μου; Μην παρεξηγηθώ, η επιρροή της γιαγιάς στη γεύση δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί, η εμφάνιση όμως πρέπει να αλλάξει». Αυτό συνέβη και στο ριζότο με κεφτεδάκια κοτόπουλου, αυγολέμονο και chips ρυζιού, που έχει πάνω-κάτω τα ίδια υλικά με μία μερακλίδικη κοτόσουπα, στην όψη όμως είναι ένα ριζότο high end εστιατορίου.
Τα λαζάνια με ραγού μοσχάρι ήταν από τα πιο νόστιμα πιάτα της βραδιάς, με τίποτα μην το παραλείψετε. Ούτε, όμως, και το μαγικό κοντοσούβλι iberico με πουρέ, τσιπς topinambur και ψητό kale. Και για το τέλος, ένα γλυκό που με… αποτελείωσε: καραμελωμένο τσουρέκι με ναμελάκα σοκολάτας, butterscotch και καραμελωμένο φουντούκι, με μία λέξη κι ένα επιφώνημα: «Ωω, θεοί!». Για χάρη του, κατεβαίνω Γλυφάδα ό,τι ώρα μου πείτε.
Στο Vélo θα συνοδέψεις το γεύμα σου με ελληνικά κρασιά, αλλά επίσης θα βρεις μία πλούσια λίστα με ρούμια, βότκες και ουίσκι. Επίσης, προβλέπω ότι θα γίνει αγαπημένο στέκι για brunch(σερβίρεται καθημερινά 09.00-13.00) γιατί και σε αυτή την κάρτα οι προτάσεις δεν είναι καθόλου συνηθισμένες. Για παράδειγμα, τι θα έλεγες για ένα αφράτο κουλούρι με αυγά μάτια, γραβιέρα Αμφιλοχίας, χοιρινή ωμοπλάτη και σχοινόπρασο ή για αυγόφετες με μετσοβόνε, ψητό μπέικον, προσούτο Ευρυτανίας και σαλάτα; «Ναι» θα πεις και θα βάλεις στο GPS τη Δούσμανη.
13°
