Ο Μπούμπουλος έχει χάσει τη μία ζωή του

«Δεν θα έπαιρνα ποτέ γάτα από pet shop. Μένω σε ένα σπίτι με κήπο, δίπλα σε άλλα σπίτια με κήπο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο, τρία (τουλάχιστον) χνουδωτά αξιολάτρευτα νιαουροπλασματάκια θα κάνουν την εμφάνιση τους στα παρτέρια μας. Κανελιά, γκρίζα, μαύρα, τιγρέ, λευκά, δίχρωμα και πολύχρωμα, όλα τριγυρίζουν στον κήπο από άγνωστες μανάδες και πατεράδες. Όταν υπάρχει μια cat lady να μένει στο από κάτω σπίτι, ένας κηπουρός που λατρεύει με όλη του την ψυχή τα τετράποδα, μια μάνα πονόψυχη κι ένας αδερφός που λατρεύει ό,τι νιαουρίζει, δεν είναι δύσκολο να βρεις υποψήφιο γατί για παρέα, χωρίς να χρειάζεται να πλησιάσεις ούτε έξω από pet shop.

Το θέμα είναι βέβαια πως να διαλέξεις ανάμεσα σε τόσα υποψήφια. (Όπως και σε πολλά άλλα πράγματα), δεν ήμασταν εμείς αυτοί που διάλεξαν τον Μπούμπουλο, αλλά αυτός επέλεξε να μπει στο σπίτι μας. Ήταν τρία αδερφάκια, που είχαν γεννηθεί το 2008 στον κήπο μας. Και τα τρία από την ίδια μάνα, και τα τρία στο ίδιο παρτέρι, και τα τρία μεγαλωμένα στις ίδιες συνθήκες. Και τα τρία τσιμπολογούσαν το φαγητό που αφήναμε έξω από την πόρτα της κουζίνας. Μόνο που αυτός ήταν διαφορετικός από τα τρία. Δεν δείλιαζε, ήταν περίεργος και ατρόμητος. Όπου έβλεπε χαραμάδα, έβαζε το μουσούδι του μέσα και διεκδικούσε να μπει. Όταν τα άλλα τρέχανε μακριά με την παραμικρή ανθρώπινη παρουσία, αυτή η τιγρέ χνουδωτή μπαλίτσα, επέλεγε να τριφτεί στα πόδια μας. Έτσι λοιπόν, μας επέλεξε.

Είναι μισός σπιτόγατος, μισός αλητόγατος. Ήτοι, είναι εμβολιασμένος, κυκλοφορεί στο σπίτι, κοιμάται σε (συγκεκριμένες) καρέκλες και πολυθρόνες (και στην αγκαλιά του αδερφού μου), όμως ταυτόχρονα ζει και κυκλοφορεί έξω, στον κήπο (και, δυστυχώς για τις ευαίσθητες καρδιές μας) και στους γύρω δρόμους, αλητεύοντας. Λατρεύει να τσακώνεται με άλλα γατιά και μετά να γυρίζει με κατεβασμένα αυτιά, να τρώει τα πάντα και να χουρχουρίζει για ώρες δίπλα στη ζεστασιά του λάπτοπ.

Του αρέσει να παίζει με πόδια (κατά βάση, να τα γρατζουνάει) και να τρίβει το μουσούδι του σε πατούσες ανθρώπων.

Είναι ψωροπερήφανος και καλομαθημένος. Η πιο απτή απόδειξη είναι ότι αν του βάλεις φαγητό σε πιάτο που μπορούν να πλησιάσουν και άλλα γατιά, δεν θα καταδεχτεί να το πλησιάσει και θα αφήσει να του το φάνε όλο, μόνο και μόνο για να μην συγχρωτιστεί μαζί τους.

Του έχουν μείνει όμως μόνο έξι ζωές. Πραγματικά. Έχει ήδη πεθάνει μία φορά και του απομένουν άλλες έξι ευκαιρίες. Εξηγούμαι: ήταν καλοκαίρι και ο αδερφός μου κι εγώ λείπαμε από την Αθήνα. Οι γονείς μας, όπως μας είπαν, κάθονταν στο μπαλκόνι και απολάμβαναν τον ήλιο. Ξαφνικά η μητέρα μας τσίριξε (έτσι μας διηγήθηκε), όταν το μάτι της έπεσε σε ένα τιγρέ γατί, χτυπημένο από αυτοκίνητο, μπροστά στην καγκελόπορτα. Κατέβηκαν άρον - άρον κάτω, όπου οι φόβοι τους επιβεβαιώθηκαν. Με βαριά καρδιά, πήραν μια μαξιλαροθήκη, έβαλαν τον ψόφιο γατούλη μέσα, και τον έθαψαν στο πίσω μέρος του κήπου. Μας αποκάλυψαν, εκ των υστέρων, ότι δεν θα μας το έλεγαν, για να μην στενοχωρηθούμε. Εξάλλου ο Μπούμπουλος, αλήτης καθώς είναι, τρώει συχνά αλλού και κάποιες φορές κάνει μέρες να γυρίσει. Ίσως να πιστεύαμε, μας είπαν, ότι θα είχε βρει άλλο σπίτι (λες και ήμασταν πάλι 5 χρονών).

Όμως δεν πρόλαβαν να μας πουν τη σκηνοθετημένη τους ιστορία: την επόμενη μέρα, η μητέρα μου, γυρίζοντας από τη δουλειά, είδε τον Μπούμπουλο να εμφανίζεται καμαρωτός, να πηδάει μπροστά της από τα κάγκελα της πόρτας και να την ακολουθεί με σηκωμένη ουρά μέχρι το σπίτι. Η καημένη η μαμά, κοίταζε μια τον γάτο, μια την καγκελόπορτα, και δεν καταλάβαινε τί είχε συμβεί. Πίστεψε πραγματικά ότι είχε αναστηθεί.

Ή όντως τα γατιά έχουν εφτά ζωές, ή κάποιος τυχερός αδέσποτος τιγρέ γατούλης κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη».