Η προβολή της τέλειας ζωής μέσα από τα social media, το σύνδρομο FOMO και πώς να ξεφύγεις από το άγχος των Χριστουγέννων.
Βρισκόμαστε λίγα 24ωρα πριν από τα Χριστούγεννα. Οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από το τι θα κάνεις τις γιορτές. Κανονίζεις που θα πας, που θα φας, με ποιές παρέες θα πιείς ποτά. Συζητάς τις λεπτομέρειες αλλά κάτι σε πνίγει. Για κάποιον λόγο πιάνεις τον εαυτό σου να μην είναι και τόσο χαρούμενος με τα πλάνα του και νιώθεις, ναι μεν καλά που έχεις κάτι να κάνεις, αλλά και ένα περίεργο «κενό» που βρίσκεσαι μέσα σε αυτά.
Δεν είναι κακό να μην έχεις όρεξη ή κουράγιο να βγεις. Δεν είναι απαραίτητο επειδή πέρυσι είχαμε lockdown, φέτος να πρέπει να παρτάρουμε σαν να μην υπάρχει αύριο για να πάρουμε τη ρεβάνς (μάλλον σε οικογενειακή συσκευασία με Όμικρον). Αν βασανίζεσαι κι εσύ με τις ίδιες σκέψεις και φοβίες, let me put it this way: Τα Χριστούγεννα, γενικά οι γιορτές και οι αργίες μπορούν να είναι και χαλαρές, μοναχικές ή απλώς μέρες σαν όλες τις άλλες. Μπορούν να είναι και ρουτίνα. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν θες απλώς να κάτσεις στον καναπέ σου και να δεις ταινίες. Είναι εντάξει να βαριέσαι να ρυμουλκήσεις το κορμί σου ακόμα και για να πιάσεις το τηλεκοντρόλ. Είναι εντάξει να φας τσουρέκι για μεσημεριανό ανήμερα και είναι επίσης ok να κοιμηθείς από τις 11 την παραμονή γιατί απλώς αυτό χρειάζεσαι.
Μετά από χρόνια στη γυμναστική και στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, αν έμαθα κάτι, αυτό είναι να ακούω το σώμα μου. Μετά από ένα ζόρικο περιστατικό που μου συνέβη πρόσφατα, αν μια συμβουλή μου έμεινε, αυτή είναι, να μου κάνω τα χατίρια. Μετά από χρόνια υπηρεσίας στη φήμη «η ψυχή της παρέας», αν άλλαξα κάτι, αυτό είναι να μην μένω σε μέρη (και καταστάσεις) που δεν θέλω να είμαι. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς ψέματα, μπορείς απλά να πεις «Δεν μου αρέσει εδώ που είμαι, φεύγω».
Γιατί όμως, ειδικά τις γιορτές, καταπιέζουμε τους εαυτούς μας να είναι έξω ενώ δε θέλουν; Να συνυπάρχουν με ανθρώπους που βαριούνται σε μέρη που δεν τους αρέσουν ή που στην προκειμένη περίπτωση δεν τους κάνουν; Θα σας πω γιατί. Γιατί έχουμε βαλτώσει στη λούμπα της ψηφιακής μας ευτυχίας, ενός toxic happiness και ενός συνδρόμου FOMO (Fear Of Missing out).
Ζούμε με το φόβο ότι θα χάσουμε κάτι, ότι μια ευκαιρία για διασκέδαση θα πάει χαμένη, ότι θα αισθανθούμε ζήλια και μειονεκτικά βλέποντας στα stories τις «καλές» στιγμές των άλλων και το πόσο «τέλεια» πέρασαν στα μπουζούκια και τα πάρτι, το πόσο «ευτυχισμένα» ζευγάρια είναι, το πόσο «υπέροχες» οικογένειες έχουν και πόσο «πλούσια» τραπέζια κάνουν. Σε κάθε φωτογραφία και βίντεο που εμφανίζεται στα social media, το άγχος μεγαλώνει και έτσι καταλήγουμε να καταπιέζουμε τις ανάγκες μας μέσα σ’ ένα καλά αμπαλαρισμένο ψεύτικο χαμόγελο και μια επιτηδευμένη selfie με αόρατη λεζάντα «δες με τι ωραία που δείχνω κι εγώ ότι περνάω».
Αναρωτηθήκατε ποτέ αν θα κάνατε τις ίδιες επιλογές και αν θα είχατε τα ίδια πλάνα για τις φετινές γιορτές , αν δεν είχατε social media ή αν δεν τσεκάρατε τα social media των άλλων ανά πέντε λεπτά; Η απάντηση είναι μέσα σας και σας προσκαλώ να την αναζητήσετε και να την κάνετε πράξη.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
9°
