Σκέψεις με αφορμή τη συνάντηση του δασκάλου με τον μαθητή μετά από πολλά χρόνια.
Συναντήθηκα με τον Γιάννη σε ένα συνέδριο, πραγματικό συνέδριο διά ζώσης, όχι διαδικτυακό. Με χαιρέτησε πολύ εγκάρδια, ενώ εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν. Το πρόσωπό του δεν μου ήταν ούτε κατ'ελάχιστο γνωστό. Αυτός με θυμήθηκε, γιατί του έκανα μάθημα πριν από ακριβώς 35 χρόνια.
Εγώ ήμουν τότε δευτεροετής φοιτητής και αυτός οκτώ χρόνια μικρότερός μου, στην έκτη δημοτικού. 20 χρόνων εγώ, 12 αυτός όταν γνωριστήκαμε. Έκανα ιδιαίτερα μαθήματα σε αυτόν και στα αδέλφια του επί τρία πολύ ενδιαφέροντα χρόνια.
Ο Γιάννης ήταν πανέξυπνος, αλλά κυριολεκτικά αρνιόταν να ανοίξει το βιβλίο. Η προσπάθεια να τον βάλει κανείς να διαβάσει ήταν εξαρχής καταδικασμένη. Αυτό που προσπάθησα τότε, ήταν να του κινήσω το ενδιαφέρον για τα μαθηματικά και τη φυσική, κάτι που πέτυχα μέχρι ενός σημείου. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, εγώ πήγα φαντάρος οπότε δεν συνεχίσαμε τα ιδιαίτερα μαθήματα.
Κατά μία ουράνια σύμπτωση, σκεφτόμουν πριν από 10 μέρες τι έχει άραγε πετύχει στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Σε ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον ένας μέτριος μαθητής που δεν ήξερα αν τελικά είχε μπει στο πανεπιστήμιο, δεν έμοιαζε να έχει ιδιαίτερες πιθανότητες επαγγελματικής εξέλιξης.
Κι όμως! Στο λύκειο στρώθηκε, διάβασε, πέτυχε σε ανώτατη σχολή και σήμερα είναι διευθυντής πωλήσεων μιας πολύ μεγάλης εταιρείας αυτοκινήτων. Πρότεινε μάλιστα κάποιος από το τμήμα του να με πάρει τηλέφωνο για να δοκιμάσω τα νέα τους ηλεκτροκίνητα μοντέλα.
Πραγματικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και τιμή για έναν δάσκαλο, έστω και αν συνταξιοδοτήθηκε στα 22 του, από το να βλέπει τους μαθητές του να προκόβουν.
Γιάννη μου, ειλικρινά συγκινήθηκα που σε ξαναείδα μετά από 35 χρόνια και ψήλωσα 10 πόντους. Χαιρετισμούς στους γονείς σου, που με χαρά έμαθα ότι ακόμα ζουν και είναι μία χαρά!
