Το βίντεο της ασφαλιστικής εταιρείας Generali μαζί με την επιθυμία για διακοπές, έφερε και την ανάγκη να φυλάξουμε όσα αγαπάμε.
Μικροί, στη θάλασσα. Με κύμα ή χωρίς. Με αεράκι ή απανεμιά. Με τους γονείς. Ή με τους φίλους και τους πρώτους πιο πίσω, να προσπαθούν να αντισταθούν στη γλυκιά ηρεμία της στιγμής και να στέκουν άγρυπνοι φρουροί και προστάτες μας. Μία μέρα κάτω από τον ήλιο. Με καπέλο. Και δύο ή τέσσερα μάτια να μας ψάχνουν στον μπλε ορίζοντα.
Αυτή η εικόνα. Αυτή η εικόνα μπορεί να περιγράψει σχεδόν όλα τα παιδικά και εφηβικά μας καλοκαίρια. Τότε, που δεν μας ένοιαζε τίποτα πέρα από τον αριθμό των γκελ που θα κάνει η πέτρα μας πριν βρεθεί μια για πάντα στον πάτο της θάλασσας. Τότε που το μόνο που μας απασχολούσε ήταν το πόσες βουτιές με ανοιχτή τη μύτη θα κάνουμε καταπίνοντας τη μισή θάλασσα, την ώρα που μία φωνή επιτακτική αλλά και γλυκιά θα μας φώναζε «έλα και λίγο στη σκιά». Πόσο ωραίο και πόσο ανέμελο ήταν εκείνο το «τότε».
Δεν ξέρω πώς αλλά η Generali, η ασφαλιστική εταιρεία που έφτιαξε το παραπάνω βίντεο (το οποίο μέχρι στιγμής έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 3 εκατομμύρια άνθρωποι), κατάφερε στα πρώτα κιόλας πέντε δευτερόλεπτα μετά το play να μας ταξιδέψει πίσω αλλά ταυτόχρονα και μπροστά σε εκείνα τα χρόνια που έφυγαν αλλά και που έρχονται ή ήρθαν με εμάς στο ρόλο του φύλακα. Πόσο σημαντική αλήθεια είναι αυτή η «τράμπα». Πόσο συγκινητικό είναι το μεγαλείο της. Πόσο γρήγορα μοιάζουν να έχουν γίνει όλα. Είμαστε εμείς εκείνοι που κρατούσαμε την πέτρα. Είμαστε εμείς που τώρα την ψαχουλεύουμε στην άμμο για να τη δώσουμε στον πιτσιρίκο ή την πιτσιρίκα ή και τους δύο που περιμένουμε ανυπόμονα να τη ρίξουν στη θάλασσα.
Στο ερώτημα «πού πήγε αυτό που ήσουνα» για λίγα λεπτά ο κόσμος παγώνει. Μία απάντηση ξεφεύγει από το στόμα μετά από λίγο: «Το έχω ακριβώς εδώ μπροστά μου αυτό που ήμουνα. Παίζει, βουτάει στη θάλασσα, χαζεύει με τον ήλιο». Η μεγάλη εκείνη στιγμή αυτής της συνειδητοποίησης πρέπει να γιορταστεί. Με ένα μεγάλο παγωτό και πολλά φιλιά στα μάγουλα. Έπειτα, πρέπει να προστατευτεί. Να διαφυλαχτεί. Όχι εμμονικά και σίγουρα, μόνο με τους κατάλληλους συμμάχους. Γιατί μόνοι μας, δεν βγαίνει. Και δεν θα βγει ποτέ. Αφού αυτά που αγαπάμε μπορούν να τα φυλάξουν εκείνοι που έχουν την εμπειρία και τα μέσα να το κάνουν. Και το καθαρό μυαλό και τον επαγγελματισμό.
Με αυτόν τον τρόπο πέρα από την ηρεμία ότι όλα θα πάνε καλά στο κομμάτι της προστασίας, κερδίζουμε σε χρόνο. Ποιοτικό. Καθώς οι ώρες που περνάμε ανέμελοι με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας θα γίνουν περισσότερες. Και πιο ευχάριστες και πιο ουσιαστικές. Και εκείνη η βουτιά στη θάλασσα με το κεφάλι θα γίνει αργά, δίχως να σέρνει μαζί της το άγχος του να βγεις από το νερό και να κοιτάξεις τον ανθρωπάκο που τσαλαβουτάει πίσω σου. Εντάξει, αυτό το τελευταίο δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Υπάρχουν και κάποιες ανησυχίες που δεν θα σταματήσουν ποτέ. Και δεν πειράζει κιόλας. Δεν τα παμε; Είναι ωραίο να φυλάς αυτά που αγαπάς. Όσο ωραίο είναι και το να βλέπεις ότι μεγαλώνεις αυτό που ήσουν κάποτε.
