Η Εύη, φύλακας άγγελος των αδέσποτων που βρίσκονται στο δρόμο της και ραδιοφωνική παραγωγός μιας συχνότητας που βουβάθηκε άδικα, μας γράφει για τη γάτα της, την Tracey: Λένε ότι τα ζώα σε διαλέγουν. Δεν είναι ψέμα.
Την Tracey τη συνάντησα πρώτη φορά στην πυλωτή μίας φίλης μου στα Πετράλωνα. Ήταν δεν ήταν 40 ημερών. Πανέμορφη, ένα μικρό τιγράκι. Την είχαν μαζέψει κάτι πιτσιρίκια του δημοτικού και τη φρόντιζαν. Από την πρώτη φορά που με είδε (και την χάιδεψα) με ακολούθησε, με αποτέλεσμα τα πιτσιρίκια να λένε «πάρτε την καλέ κυρία, φαίνεστε καλός άνθρωπος». Την είδα άλλη μία φορά στην ίδια πυλωτή και πάλι αυτή εκεί, τα δικά της, να μ’ ακολουθεί και να νιαουρίζει κιόλας!
Έτρεφα από μικρή μια συμπάθεια για τα τετράποδα, αλλά δεν είχα ποτέ στενές σχέσεις μαζί τους. Μέχρι τότε. Δεκέμβριο του 2007.
Στις 11, λοιπόν, εκείνου του Δεκέμβρη γύρισα αργά στο σπίτι σιχτιρίζοντας από μέσα μου τη διαχειρίστρια της πολυκατοικίας που έμενα για τις λίγες ώρες που άναβαν τα καλοριφέρ. Δεν τολμούσα να βγάλω το μπουφάν μέσα στο σπίτι από το κρύο εκείνο το βράδυ (μάλιστα έπειτα από μερικές εβδομάδες είχε χιονίσει πολύ-ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας). Πέρασε από το μυαλό μου η εικόνα του γατιού να παγώνει στην πυλωτή –ένα στενό πίσω από το σπίτι μου– και χωρίς δεύτερη σκέψη έφυγα τρέχοντας για να το βρω. Στην αρχή απογοητεύτηκα. Η γάτα δεν ήταν εκεί.
Σκέφτηκα, «καλά, άργησα, κρίμα». Έκανα να φύγω και μετά σκέφτηκα «οι γάτες δεν είναι χαζές, ξέρουν να προστατεύονται, κάπου έχει κάνει φωλιά». Πράγματι, την βρήκα κουλουριασμένη στο πίσω μέρος της πυλωτής μέσα σε κάτι παλιόρουχα. Την πήρα αγκαλιά, της είπα φωναχτά «από σήμερα θα ‘μαστε μαζί» και έπειτα από 5' λεπτά η «άγρια» φύση έκοβε βόλτες στον πορτοκαλί καναπέ μου. Την ονόμασα Tracey, από την αγαπημένη μου τραγουδίστρια, Tracey Thorn. Δεν ήξερα πολλά από γάτες, αλλά ένιωθα ότι με κοιτούσε μ’ ευγνωμοσύνη. Κάλεσα μία φίλη κτηνίατρο το επόμενο κιόλας πρωί, για να την εξετάσει και να κάνουμε εμβόλια. Μου είπε «να τα κάνουμε τα εμβόλια, αν ζήσει ... είναι άρρωστο το γατί και έχει γρίπη…».
Η Tracey είναι σήμερα 6 ετών, αγαπάει το φιλέτο κοτόπουλο, τον τόνο, την κρέμα καραμελέ και το τσουρέκι του Τερκενλή (τα 2 τελευταία εννοείται πως δεν τα τρώει, τρελαίνεται με τη μυρωδιά όμως). Όταν λείπω από το σπίτι, αφήνω πάντα το ραδιόφωνο ανοιχτό, ήταν φανατική του best και νομίζω ότι έτσι εξηγείται πλέον η απορία στο βλέμμα της, όταν της βάζω ν’ ακούσει άλλους σταθμούς. Πού να της εξηγώ όμως...
Η Tracey είναι η καλύτερη παρέα, πιάνω τον εαυτό μου να της λέει ιστορίες και αυτή να με κοιτάει μ’ αυτά τα τεράστια γατίσια μάτια, σαν να εννοεί «μην ανησυχείς, σε καταλαβαίνω».
Άραγε θα καταλάβει ποτέ ότι και εγώ της είμαι ευγνώμων; Γιατί βάζοντάς την στη ζωή μου, άλλαξε ο τρόπος που βλέπω όλα τα τετράποδα.
8°
