Είπα να το αφήσω για το τέλος αλλά η μικρή λεπτομέρεια ότι ο ξιφίας ζει και βασιλεύει στους ωκεανούς (Ινδικό, Ατλαντικό, Ειρηνικό), η λεπτομέρεια αυτή ενώ θα έκανε καλό φινάλε, είναι σημαντική και το σωστό είναι να αναφερθεί εξ αρχής: πολύ σπάνια ξεπέφτει κανένας ξιφίας στο Αιγαίο, κι αυτός είναι ή μικρός ή ηλίθιος. Δεν μας πειράζει, εννοείται, αν ο ξιφίας που ψαρέψαμε είναι μπασμένος ή βλάκας, απλώς αποκλείεται να τον πιάσουμε εμείς που δεν έχουμε ούτε σκάφη για να βγούμε στα ανοιχτά – και δεν έχει ψαρευτεί ποτέ στα χρονικά ο ξιφίας με πετονιά. Ούτε από το σπίτι μας παίζει να χτυπήσουμε ξιφία, άρα πρέπει να ανοιχτούμε στην ανοιχτή θάλασσα −όσο ανοιχτότερη γίνεται μια και δεν είναι κοντά ο ωκεανός−, να είμαστε πάνω σε σκάφος, να έχουμε εξοπλισμό για μεγάλα ψάρια και να είμαστε ο Γέρος (από το «και η θάλασσα»).
Έστω ότι πιάνουμε έναν ξιφία, ο Θεός ξέρει πώς. Μπορεί να μας στείλει έναν ξιφία, πιασμένο ήδη, ο μπατζανάκης μας ο παραμυθάς που τον ψάρεψε με ψαροντούφεκο στο Λιβυκό Πέλαγος μια μέρα, πάντως εμείς έχουμε έναν ξιφία στη μπανιέρα μας. Λέω «στην μπανιέρα» γιατί ο μέσος ξιφίας είναι από 1 μέτρο ως 4,55 μέτρα μακρύς και μπορεί να ζυγίζει μέχρι 650 κιλά, αλλά έστω ότι μας έφεραν μικρό ξιφία που χωράει στην μπανιέρα μας και, αν δεν έχουμε μπανιέρα, σόρι αλλά κακώς βρεθήκαμε με ξιφία ο οποίος αποκλείεται να χωρέσει στο μπιντέ όσο και αν είναι μισοριξιά.
Το πρώτο που κάνουμε είναι:
Κόβουμε το «σπαθί», το ρύγχος, με ηλεκτρικό πριόνι, γιατί είναι πολύ σκληρό και δεν κόβεται αλλιώς.
Σιγά μην έχουμε ηλεκτρικό πριόνι, εδώ με δυσκολία έχουμε μπιντέ.
Η σαρδέλα έχει 2% λίπος τον Μάρτιο και 23% λίπος τον Σεπτέμβριο. Αν την αφήσουμε να παχύνει είναι πολύ πιο θρεπτική. Άσχετο, αλλά ήδη ευχόμαστε να είχαμε ένα κιλό σαρδέλες.
Κάποιο από τα παιδιά μου υπόσχεται να μου βάλει ad block για να μη σκάνε διαφημίσεις συνέχεια όσο διαβάζω στο λάπτοπ αλλά κωλυσιεργεί, οπότε βρίσκω τρόπο να ΚΕΡΔΙΣΩ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΕΥΡΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΜΟΥ!!!
Σηκώνομαι όμως, να ψάξω για πριόνι οπότε τον χάνω τον παρά.
Με κοινό πριόνι είναι πολύ δύσκολο να κόψεις το σπαθί που είναι σκληρό. Ευτυχώς όμως ο ξιφίας δεν έχει δόντια, τα καταπίνει όλα αμάσητα, οπότε δεν χρειάζεται να του βγάλουμε τα δόντια (ίου).
Επειδή τα καταπίνει όλα αμάσητα το στομάχι του έχει τα πάντα μέσα, κάποιος κάποτε βρήκε ένα πολύτιμο σουβέρ σε στομάχι ξιφία, αλλά συνήθως βρίσκουν μόνο μανταλάκια παραλίας και κάρτες από κινητά, οπότε ας μην κρατάμε την ανάσα μας για το πολύτιμο.
Τα παρατάμε εδώ γιατί για να κοπεί σε φέτες ο ξιφίας χρειάζεται απαραίτητα ηλεκτρικό πριόνι, ηλεκτρικό μαχαίρι ή πάρα πολύ κοφτερό μαχαίρι του σίριαλ κίλερ, με μεγάλη λάμα. Τίποτε από αυτά δεν έχουμε στο σπίτι μας.
Έχουμε όμως έναν ξιφία στη μπανιέρα/στον μπιντέ, που δυσκολεύει τα πράγματα, και ειλικρινά ευχόμαστε να μας χάριζαν ένα κιλό γαύρο που είναι μεν αηδία στο καθάρισμα, είναι δε πις-οφ-κέηκ.
Η πιθανότητα να βρεθούμε με ξιφία στο σπίτι γίνεται όλο και πιο απίθανη, δόξα ο Χριστός και η Παναγία, τηλεφωνούμε στον συγγενή μας με το ψαροντούφεκο και του λέμε να το βάλει εκεί που ξέρει και σε καμία περίπτωση να μην μας στείλει ξιφία, ούτε καν κοκωβιό, που θα τον κάναμε σούπα.
Κατά τα άλλα, ο ξιφίας κολυμπάει με 97 χιλιόμετρα την ώρα, έχει βρεθεί θηλυκός 16 ετών και αρσενικός 12 ετών, που θεωρούνται οι γηραιότεροι (ο μέσος ξιφίας ζει 9-10 χρόνια) και αποκλείεται να ψαρέψει ξιφία σε ελληνική θάλασσα ο μπατζανάκης σας, ο οποίος ούτε τον κοκωβιό τον ψάρευε μόνος του, εδώ που τα λέμε. Πόσο μάλλον τον ξιφία.
10°
