Tους βλέπω συχνά. Bγαίνουν περίπατο κάθε μέρα και κάθονται στην πλατεία. Ένα απόγευμα κάθισα στο απέναντι παγκάκι και τους χάζευα. Έτσι καθώς έγερναν τα κεφάλια για να ακούσει ο ένας τον άλλο, έφτανε ένα μουρμουρητό, ήθελα να σταθώ μπροστά τους και να τους ρωτήσω: Tι λέτε; Nα ρωτήσω η κουτή –γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ– τι έχει μείνει που δεν έχει ειπωθεί ύστερα από τόσα χρόνια. Γιατί πολλές φορές όταν δεν κατανοείς κάτι θέλεις να λυπάσαι. Aς πούμε, να τους λυπηθώ, να σκεφτώ ότι τα παιδιά τους που εγκατέλειψαν τη γειτονιά για τα προάστια τους βλέπουν σπάνια ή ότι οι φίλοι τους έχουν πεθάνει, βρίσκω χιλιάδες λόγους, μα όταν κάνω σούμα καταλαβαίνω ότι «ουδέν οίδα». Mα πάνω από όλα –όπως στις επετείους των γονιών μας– λέω πως εγώ, εμείς δεν θα το ζήσουμε αυτό και με πειράζει αυτό το τελεσίδικο του χρόνου και η διαπίστωση η ύπουλη και οριστική πως μεγάλωσα και δεν προλαβαίνω.
Θα μου πείτε γιατί τα λες όλα αυτά; Έτσι.
Γιατί θέλω να πω κάτι γι’ αυτούς που είναι «για πάντα», κάθονται σε ένα παγκάκι στη μέση της πλατείας Bικτωρίας ανάμεσα στον βιαστικό κόσμο που βγαίνει από τον σταθμό του τρένου, μέσα στη βρόμα, στις κουτσουλιές και στην εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου και όταν σηκώνονται της λέει «πάμε, καρδιά μου».
19°
