Τον Moor (προφέρεται περίπου σαν το door, σημαίνει Μαυριτανός) τον έχετε δει όλοι, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σας. Μια κοινή μαύρη μουσούδα που παραμονεύει σχεδόν σε κάθε γειτονιά της πόλης.
Είναι το σκυλί με τις στατιστικά λιγότερες πιθανότητες να υιοθετηθεί: δεν είναι ακριβώς «γλυκούλι», ούτε μπασταρδάκι κάποιας εντυπωσιακής ράτσας. Και να σας πω ένα μυστικό; Τα μαύρα σκυλιά (και γατιά) βρίσκουν πιο δύσκολα σπίτι από τα υπόλοιπα, έτσι τουλάχιστον λένε οι έρευνες. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τα μαύρα ζώα, τα συνδέουν με προλήψεις, τα θεωρούν (εντελώς άδικα) πιο επιθετικά από τα υπόλοιπα – τα καστανά «λούτρινα» και τις ολόλευκες «λουλούδες» του καναπέ. (Σε αυτό το σημείο, όποιος τον έχει δαγκώσει νευρικό κανισάκι/ τσιουάουα/ γιορκσάιρ/ πομεράνιαν να σηκώσει το χέρι).
Ο Moor λοιπόν, που πήρε το όνομά του από το χρώμα του, το γυαλιστερό μαύρο μιας έναστρης νύχτας, βρέθηκε τo 2009 μαζί με το αδερφάκι του στη λεωφόρο που περνά έξω από το πάρκο Τρίτση. Τα κουτάβια, που ήταν –μοιραία– υποψήφια για να γίνουν χαλκομανία στην άσφαλτο, επέζησαν όταν οι άνθρωποι του sτray.gr τα περιμάζεψαν και άρχισαν να τα φροντίζουν. Τα δύο μαυροκούταβα μεγάλωναν μαζί σε λίγα τετραγωνικά μέτρα γης, ώσπου το ένα έφυγε από τη ζωή από ασθένεια. Κι έτσι ο Moor έμεινε μόνος πίσω από το σύρμα που ορίζει τα λίγα τετραγωνικά μέτρα που έχει στη διάθεσή του.
Τον Νοέμβριο ο Moor θα γίνει 4 χρόνων: 4 χρόνια πίσω από ένα συρματόπλεγμα. Σίγουρα δεν κινδυνεύει από τις ρόδες των αυτοκινήτων. Όμως πλάσματα σαν τον Moor ζουν μισή ζωή χωρίς την αγάπη ενός ανθρώπου. Τα «δανεικά» χάδια από όσους που φροντίζουν να έχει και φαγητό και νερό και να μην κινδυνεύει από τσιμπούρια και μολυσματικές ασθένειες, δεν φτάνουν. Είναι κρίμα σκυλιά σαν τον Moor, που γλιτώνουν από βέβαιο θάνατο στο δρόμο, να μην έχουν την ευκαιρία μιας αληθινής ζωής πλάι σε ανθρώπους, ειδικά όταν έχουν τόσο φιλικό και χαρούμενο χαρακτήρα σαν αυτό το μαυρόσκυλο που δεν έχει πτοηθεί από τη ζωή σε περιορισμό στο καταφύγιο.
Ξέρεις πως είναι τα ζώα σε καταφύγια; Ειδικά τα σκυλιά; Αναλογίσου απλώς πως άνθρωποι και σκύλοι εκφράζουμε συναισθήματα με τον ίδιο τρόπο. Ο φόβος, ο θυμός, η έκπληξη, η λύπη καθρεφτίζονται σε μουσούδες που κατεβαίνουν, ουρές που κινούνται σαν έλικας από ελικοπτεράκι και πατουσάκια που απλώνονται προς το μέρος μας για να χαιρετήσουν, να χαϊδέψουν και να συμπαρασταθούν. Κι όλα αυτά σε συνδυασμό, για να δείξουν αγάπη. Ο Moor χοροπηδάει από χαρά κάθε φορά που βγαίνει μία μικρή βόλτα. Όσοι τον φροντίζουν μιλάνε για έναν εξαιρετικό χαρακτήρα, που τα πάει το ίδιο καλά με ανθρώπους και άλλα ζώα. Φαντάζομαι τη χαρά του τη μέρα που κάποιος θα έρθει να τον βγάλει από το κλουβί, χωρίς γυρισμό. Και την αγάπη που έχει σε αποθέματα να του δώσει.
Στην Αδέσποτη συγκεντρώνουμε ιστορίες με καλό τέλος για τα πλάσματα με τα οποία μοιραζόμαστε τις ζωές μας κι ας μην μιλάμε την ίδια γλώσσα, για σκυλιά και γατιά και ποιος ξέρει τι άλλο θα βρεθεί στο δρόμο μας. Αλλά ο πραγματικός στόχος αυτής της web στήλης είναι να βοηθήσει ένα ακόμη ζώο να υιοθετηθεί, ένα ακόμη τετράποδο να ροβολήσει έξω από το κλουβί που τα κρατά ασφαλές, αλλά φυλακισμένο.
Ο Μoor είναι στο stray.grκαι περιμένει να τον βγάλεις από το κλουβί και να πάρετε τους δρόμους. Κάντο για σένα. Γιατί όπως θα σου πει όποιος έχει ζήσει έστω και λίγο με ένα ζώο, εσύ τον έχεις μεγαλύτερη ανάγκη από ότι αυτός εσένα.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
12°
