Μία μεγάλη νίκη

*Γράφει ο Άκης Δ. Μακρίδης

«Οποτεδήποτε θελήσεις να κριτικάρεις κάποιον, απλά θυμήσου πως όλοι οι άνθρωποι δεν είχαν τα ίδια πλεονεκτήματα με εσένα» Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ.

Μετά από καιρό συζητάς όχι ποιο ματς θα δεις αλλά σε κάποιο που θα πας. Το Σάββατο το βράδυ σε βρίσκει να συζητάς για θύρες, εισιτήρια και ποια θα είναι η πιθανή βαθμολογία με το κάθε αποτέλεσμα. Και ενώ έχεις το μαγικό χαρτάκι στην τσέπη για το Παναχαϊκή-Άρης, το τηλέφωνο χτυπάει και ενημερώνεσαι πως βρέθηκε εισιτήριο για κάπου αλλού.

Είχες πει πως θα πας σε μία στιγμή από αυτές που υπόσχεσαι πολλά. Λες διστακτικά πως θα απαντήσεις σε λίγο. Είναι κουραστικό να ακούς για έξυπνες συσκευές και για ταχύτητα μία μέρα που απλώς θέλεις να αράξεις και να χαζολογήσεις. Αποφασίζεις να μην ξυπνήσει μέσα σου ο μικρός μαλάκας που ασκεί κριτική στα πάντα, αλλά το μικρό παιδί που η ψυχή του είναι εντελώς ανοιχτή, έτοιμη να μάθει και να ρίξει επιδοκιμαστικές ματιές παντού. Έτσι παίρνεις την απόφαση πως αύριο οι ιεραπόστολοι του TEDx θα σε κατηχήσουν στις αξίες του 21ου αιώνα.

Και η Κυριακή σε βρίσκει σε μία περιπέτεια εντός της πόλης που διοργανώνει το TEDx Πάτρας ανακαλύπτοντας τα μυστικά της. Η μέρα ξεκινάει βροχερή, μουντή, όπως και η διάθεσή σου. Πρώτος σταθμός το Επιστημονικό Πάρκο στην περιοχή του Ρίου. Μία πρώτη γνωριμία με τη λειτουργία του, μία αναφορά στις επιχειρήσεις που βρίσκονται εκεί και κάποιες από αυτές μεγαλουργούν διεθνώς. «Να είστε περίεργοι» μας προτρέπει ο καθηγητής Ιωάννης Ματσούκας ενώ μας αραδιάζει τα Νόμπελ που έχουν περάσει από το εργαστήριό του. Έπειτα προσπαθούμε να προγραμματίσουμε ένα μηχάνημα για να φτιάξει καφέ. Μαθαίνεις κάτι που δεν ήξερες. Όχι πώς να προγραμματίσεις σε αυτά − είσαι ανεπίδεκτος. Αλλά ότι λέγεται οθωμανικός βαρύς ο ελληνικός μέτριος που πίνεις καθημερινά. Συνειδητοποιείς πως έχεις πολλά να μάθεις και αποφασίζεις για τη συνέχεια απλά να ακούς.

Έπειτα βρίσκεσαι όχι στο γήπεδο που θα ήθελες αλλά σε κάποιο άλλο. Ο διεθνής προπονητής του αθλήματος της τοξοβολίας μάς μιλάει για το άγνωστο σε πολλούς ολυμπιακό άθλημα και μας τονίζει να βάζουμε στόχους στη ζωή μας. Μας επιτρέπει να ρίξουμε το πρώτο μας βέλος.

Ακολουθεί ξενάγηση στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας. Η περιγραφή γλαφυρή από ανθρώπους καταρτισμένους γεμάτους με όρεξη για αυτό που κάνουν. Από τα πρώτα λόγια τα γέρικα δέντρα έσμιξαν ευθύς με τα μνημεία. Ακούγοντας την αρχαία ιστορία της πόλης, η σύγχρονη ερχόταν με τις ιαχές των φιλάθλων που έφταναν μέχρι το προαύλιο του Μουσείου. Απαιτούσαν από τη θεά Νίκη να εμφανιστεί ξανά και να κατατροπώσει τον Άρη.

Οι πρώτες σύντομες κουβέντες στο μεσημεριανό τραπέζι σταδιακά πλαταίνουν. Κάτι η πρώτη μπύρα, κάτι που η Παναχαϊκή προηγείται, η διάθεση ανεβαίνει. Τα αστεία δειλά-δειλά ξεκινάνε και οι παρέες πιάνουν ρυθμό. Σταδιακά ανακαλύπτουμε ότι κάπου γνωριζόμαστε και, αν όχι, συμφωνούμε πως σίγουρα θα θυμόμαστε την πρώτη γνωριμία.

Η περιπέτεια είναι κυριακάτικη και δεν γίνεται να λείπει η καθιερωμένη εφημερίδα. Φτάνουμε στη «Γηραιά» και ένας ψηλός κύριος με παιχνιδιάρικη ομιλία μας καλωσορίζει. Προσπαθεί να χωρέσει τους τρεις αιώνες παρουσίας της εφημερίδας μέσα σε λίγα λεπτά. Εκεί που ο αθλητικογράφος −και μάχιμος ιστοριοδίφης− της «Πελοποννήσου» τον συμπληρώνει, μας ισοφαρίζουν. Είναι 18 Μαρτίου του ’18 και μας ισοφαρίζουν στο ’88! Τα 4 οχτάρια συμπληρώνονται στην αόρατη τράπουλα και ξεπροβάλλουν σαν κάποιος να μας κάνει άγρια πλάκα. Θέλεις να το προτείνεις να μπει ως θέμα όταν συζητάτε σαν υποτιθέμενοι συντάκτες για το εξώφυλλο της Δευτέρας. Με παράλληλη αναφορά στα 5 εννιάρια του Αντωνιάδη στο ματς με την Έβερτον. Αποφασίζεις να μη μιλήσεις και να αράξεις στην επόμενη στάση. Στα φιλόξενα και αναπαυτικά κρεβάτια της ξανθιώτικης εταιρείας Coco-mat από όπου κατάγεται και ο ψηλός του Παναθηναϊκού.

Ο καιρός φτιάχνει και περπατάμε προς το κέντρο. Διάδραση με τους περαστικούς που κοιτάνε περίεργα τα μαξιλάρια που μόλις κατασκευάσαμε και κρατάμε στα χέρια μας. Οι πρώτοι κοκκινόμαυροι φίλαθλοι έχουν καταφτάσει στο κέντρο, τους ρωτάς για τα παραλειπόμενα από την αναμέτρηση.

Τρεις γενιές φτιάχνουν τα κεριά στο κηροπλαστείο «Αβράμης», ένα από τα παλαιότερα της Δυτικής Ευρώπης. Ο εκπρόσωπος της τρίτης, ο Δημήτρης, μας μιλάει για την οικογενειακή επιχείρηση, για την ιστορία του κεριού και την υπομονή του τεχνίτη στους αγχωμένους καιρούς μας. Όταν του ζητάμε κάποια tips του επαγγέλματος, μας το κόβει εξ’ αρχής. Δεν αφήνει περιθώριο διείσδυσης στη βίγλα του. Μέσα στο μισοσκότεινο εργαστήριό του βρίσκεται μόνος παλεύοντας με τους δαίμονές του. Σε μία γωνιά διακρίνεις το ημερολόγιο της Παναχαϊκής και χαμογελάς.

Η μέρα φεύγει και εκεί κατά το σούρουπο, χωρίς να το καταλάβεις, μπαίνεις στην Αγγλικανική εκκλησία. Η χορωδία της Cantelena μας υποδέχεται τραγουδώντας. Η μουσική, η αιώνια άνοιξη, πλημμυρίζει το χώρο. Τραγουδάμε μαζί τους δυο τραγούδια και ακολουθεί μία μικρή συναυλία προς τιμή μας. Κάτι η μελαγχολία κυριακάτικου απογεύματος, κάτι η μυσταγωγία του χώρου, φεύγουμε μαγεμένοι.

Προχωρούμε κάποια μέτρα και βρισκόμαστε στο 2ο Σύστημα των Προσκόπων. Δεν γίνεται να λείπει η αλληλεγγύη σε ένα κτίριο που για σχεδόν ένα αιώνα νεαρές ηλικίες μαθαίνουν να δρουν συλλογικά. Γράφουμε τις πρώτες μας λέξεις στο σύστημα Μπράιγ και προσπαθούμε να περπατήσουμε με το λευκό μπαστούνι των τυφλών. Μερικά μέτρα στο πεζοδρόμιο και κάποια χτυπήματα στη μηχανή Perkins μας κάνουν να κατανοήσουμε στην πράξη τη δυσκολία κάποιων συμπολιτών μας για τις βασικές, καθημερινές τους ανάγκες.

Στη συνέχεια μας περιμένει ένας γρίφος σε έναν υπολογιστή του ’88. Αφήνεις τα οχτάρια στην ησυχία τους και προσπαθείς να τον λύσεις. Μένεις άφωνος από την τρομερή δουλειά που έχει γίνει για μία ολιγόλεπτη δράση. Όχι μόνο εδώ, αλλά και στις 18 στάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Πως χώρεσε η κοινωνία και η καινοτομία σε μία θαυμαστή ισορροπία μεταξύ των. Πως γίνεται η χωροθεσία να συνδεθεί με την επιστήμη σε ένα ευφυή προγραμματισμό. Πως φτιάχτηκαν όλα με τόσο κέφι, με ένα μείγμα παιδικότητας και μεταφυσικής εχέγγυο εναντίον του κενού και της μικροψυχίας.

Η μέρα τελειώνει και σε βρίσκει με μία γλυκιά κούραση προσπαθώντας να βάλεις σε μία σειρά τις τόσες πολλές εικόνες που γέμισες από το πρωί. Τους ανθρώπους που διασταυρώθηκες έστω για μερικά δεύτερα και κάτι κράτησες από αυτούς. Ακόμα και κάποιους που χαϊδευτήκατε μόνο με τα βλέμματα σας χωρίς να ανταλλάξατε κουβέντα. Μπορεί αύριο να μη μιλάς για τον αγώνα αλλά θα αναφέρεις μία εμπειρία που αισθάνθηκες, γεύτηκες, άκουσες, ψηλάφισες και τραγούδησες. Για τη συμμετοχή σου στο TEDx Αdventure XVIII του TEDx Patras. Που δεν ήταν μία πικρή ισοπαλία αλλά μία μεγάλη νίκη για όσους συμμετείχαμε!