Όψη

Έχει ακουμπήσει την πλάτη της στον τοίχο.

Παγωμένο σήμερα το πρωινό, εκείνη −ασυνήθιστο για την εικαζόμενη ηλικία της− σταυροπόδι στο μαρμάρινο περβάζι.

Κάπου στην Κηφισίας.

Μάτια μεγάλα, σε κίνηση αναρχική.

Μακριά μαλλιά στην πλάτη.

Το κόκκινο φουλάρι τονίζει τη λεπτή ομορφιά.

Στάθηκα για λίγο παρατηρητής της μικρής εκείνης όψης, προσώπου και πόλης.

Ήταν καθισμένη εκεί, σαν να μην επρόκειτο ποτέ να φύγει.

Είχε και αυτή η ίδια, μάλλον, απομακρυνθεί από το ενδεχόμενο της αναμονής και είχε εγκατασταθεί δια παντός σε εκείνο το μαρμάρινο περβάζι.

Ακολουθούσε την κίνηση των ανθρώπων. Σαν να βάδιζε πίσω από τη βουή των αυτοκινήτων. Ήταν εκεί και ήταν αλλού.

Δεμένη με την αυθόρμητη σκηνοθεσία της στιγμής, ήταν στο μικρό - μεγάλο χώρο της πόλης η μόνη επί σκηνής.

Οι απορίες μου δεν τολμούσαν να φτάσουν στη σκέψη, ούτε μπόρεσαν να βρουν δρόμο απάντησης.

Εκεί που απολαμβάνουμε τις στιγμές που γοητεύουν, εκεί μας διαφεύγουν όπως κάθε περαστική όψη. Εκεί που νομίζουμε ότι το σκηνικό υπάρχει για μας, σύντομα αισθανόμαστε ότι στήθηκε πέραν της δικής μας ύπαρξης.

Εκεί, καθισμένη σταυροπόδι, υπενθύμιζε τη φιλοσοφική αρχή της απόλυτης ατομικής αυτονομίας. Του ακραίου αν-αρχικού προσδιορισμού. Της συνείδησης που ως υποκείμενο «καταναγκάζει» το αντικείμενο και τα αντικείμενα σε υποταγή.

Η μικρή εκείνη λεπτή εικόνα είχε κάτι μέσα της από το νικηφόρο πόλεμο, που μπορεί κάθε ατομική ύπαρξη να διεκπεραιώνει καθημερινά απέναντι στην απειλή της μεγάλης πόλης.

Σε λίγο θα αναχωρήσει. Το τέλος της αναμονής θα την πάει αλλού.

Χαμογέλασε αδιόρατα. Ήταν ένα μειδίαμα - νεύμα αποχωρισμού.

Πτώση της αυλαίας.

Αυτός ο αποχωρισμός των αγνώστων, που συντελείται καθημερινά στη διασταύρωση των βλεμμάτων στη μεγάλη πόλη, μου φέρνει στο νου ένα από τα καλύτερα ποιήματα του Κώστα Ουράνη:

«Γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἕνα τραῖνο

τὴ στιγμὴ ποὺ κινοῦσε γι᾿ ἄλλα μέρη·

γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἄλλου χέρι

μὲ γέλιο νὰ περνᾶτε εὐτυχισμένο·

γυναῖκες, σὲ μπαλκόνια νὰ κοιτᾶτε

στὸ κενὸ μ᾿ ἕνα βλέμμα ξεχασμένο,

ἢ ἀπὸ ἕνα πλοῖο σαλπαρισμένο

μ᾿ ἕνα μαντήλι ἀργὰ νὰ χαιρετᾶτε…»