Gilles Pécout, Η φιλελληνική στιγμή των Γάλλων συγγραφέων και διανοούμενων: Η Σορβόννη και ο πόλεμος του 1897

Στην έννοια «της φιλελληνικής στιγμής στο τέλος του αιώνα» στη Γαλλία βρίσκεται η διαπίστωση ότι ο φιλελληνισμός αποτελεί ένα διεθνικό κίνημα που ξεπερνά το ιστορικό πεδίο της εμφάνισης του στα λαϊκά στρώματα – δεκαετία του 1820 - και διαρκεί το λιγότερο έως τα τέλη του 19ου αιώνα.

Τη δεκαετία του 1890 το «Κρητικό ζήτημα» και ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 αναζωογονούν την φιλελληνική έξαρση στη Γαλλία και στη μεσογειακή Ευρώπη.

Οι διανοούμενοι, οι εκδότες και οι καλλιτέχνες διαδραματίζουν έναν εξέχοντα ρόλο σε αυτή την πολιτική κινητοποίηση που γεννά ένα νέο κύμα διεθνούς εθελοντικής ένοπλης υποστήριξης, λιγότερο γνωστό αλλά με σημαντικές συνέπειες.

Στοχεύουμε στην ανασυγκρότηση της δέσμευσης των πανεπιστημιακών του Παρισίου και του ζητήματος μιας φιλελληνικής κινητοποίησης όπου συνυπάρχουν τα ιδεώδη «της διπλωματίας των λαών», στην αντι-οθωμανική κινητοποίηση μετά τις πρώτες σφαγές των Αρμενίων και στα πολιτισμικά και λογοτεχνικά επιχειρήματα υπεράσπισης ενός κοινού πολιτισμού γύρω από το πεπρωμένο των Ελλήνων.