Σίγουρα, τα τελευταία χρόνια, πολλά από τα κάποτε αξιόπιστα, «συμβατικά» ΜΜΕ υιοθέτησαν το λεξιλόγιο της πολιτικής ορθότητας. Το πάλαι ποτέ ουδέτερο BBC έχει ευθυγραμμιστεί με τα αριστερά διακυβεύματα υιοθετώντας το αριστερό λεξιλόγιο μαζί με ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, η διατομεακότητα, η ταυτότητα φύλου και φυλής. Στη διάρκεια του Brexit, φάνηκε να στηρίζει το Remain: παρά τις αγαθές προθέσεις, αυτή η αληθινή ή αντιληπτή στάση είχε το αντίθετο αποτέλεσμα διότι πολλοί ακροατές και θεατές το εγκατέλειψαν ως μεροληπτικό και προτίμησαν την ενημέρωση μέσω των ηλεκτρονικών δικτύων
Τα τελευταία χρόνια, οι NYT έχουν μετακινηθεί τόσο προς τα αριστερά, ώστε πολλοί δημοσιογράφοι είτε απολύθηκαν είτε αποχώρησαν
Αριστερότερα έχουν μετακινηθεί πολλά δίκτυα και εφημερίδες που θεωρούνταν ήδη «αριστερά», αλλά διατηρούσαν επίφαση αντικειμενικότητας. Ο βρετανικός Guardian στηρίζει άνευ όρων όλα τα κοινωνικά κινήματα, τον ακτιβισμό για το κλίμα και την πολιτική των ταυτοτήτων, καυτηριάζοντας σε όλο και υψηλότερους τόνους ό,τι έκαναν και ό,τι δεν έκαναν οι συντηρητικές κυβερνήσεις στη Βρετανία και στον κόσμο. Οι επικριτές της βρετανικής εφημερίδας ισχυρίζονται ότι έχει γίνει κόμβος της αριστερής, ακτιβιστικής δημοσιογραφίας. Παρόμοια σχόλια δέχονται οι New York Times, ιστορικά ένα κεντροαριστερό έντυπο, που παλιότερα εμφάνιζε κάποια πολυφωνία – αν και, ομολογουμένως, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου απέφευγε την έντονη κριτική στον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Τα τελευταία χρόνια, οι NYT έχουν μετακινηθεί τόσο προς τα αριστερά –μεταξύ άλλων εξαιτίας της μετακίνησης των Ρεπουμπλικανών προς τη χριστιανική ακροδεξιά–, ώστε πολλοί δημοσιογράφοι είτε απολύθηκαν είτε αποχώρησαν. Σήμερα οι ΝΥΤ εστιάζουν στη φυλετική δικαιοσύνη, στα ζητήματα φύλου και στον αντικαπιταλισμό, απομονώνοντας τους σκεπτικιστές συντάκτες ή όσους θεωρούνται μετριοπαθείς: αν και το 2020 η αποχώρηση του James Bennett, η οποία σηματοδότησε αυτή τη μετατόπιση, είχε αποκτήσει ευρεία δημοσιότητα, ο κατάλογος των σιωπηρά δυσαρεστημένων συντακτών παραμένει μακρύς. (Ανάμεσα σε όσους έφυγαν κατηγορώντας τους ΝΥΤ για φερέφωνο των woke, είναι η Bari Weiss και ο Donald G. McNeil Jr.)
Oμοίως, η Washington Post εγκατέλειψε την παραδοσιακή liberal ουδετερότητα δίνοντας έμφαση στις πολιτικές ταυτότητας και στον συστημικό ρατσισμό με ακτιβιστικά ρεπορτάζ και επιθέσεις κατά του Ντόναλντ Τραμπ και των οπαδών του, τους οποίους φαίνεται να περιφρονεί. Ακόμα και το «κεντρώο» CNN διατηρεί έντονη αντιτραμπική και αντιρεπουμπλικανική στάση, με πρωταγωνιστές τον Don Lemon, ο οποίος απολύθηκε τον Απρίλιο του 2023, και τον Brian Stelter, που παρουσίαζε την εκπομπή Reliable Sources, η οποία κόπηκε τον Αύγουστο του 2022. Τα δίκτυα NPR και MSNBC –όπου ξεχωρίζουν η Rachel Maddow και η Joy Reid– εξελίχθηκαν με τον ίδιο τρόπο, φτάνοντας, κατά την άποψη των κεντρώων, σε ακραίες θέσεις και ξαποστέλνοντας ένα μέρος του κοινού στο Fox News, το οποίο, με τη σειρά του, έχει κινηθεί προς τον κιτρινισμό, τον χριστιανικό φονταμενταλισμό και τη συνωμοσιολογία. Γενικά, οι συντηρητικοί, που νιώθουν ότι υποεκπροσωπούνται στο τοπίο των αμερικανικών ΜΜΕ, τα κατηγορούν για αριστερή προπαγάνδα και για αλίευση θεατών και ακροατών από τους Millennials και τους Ζ, τους οποίους προσπαθούν να αποσπάσουν από τα woke ψηφιακά μέσα.
Σήμερα το ΗuffPost καταγγέλλει τον Ντόναλντ Τραμπ για ρατσισμό, σεξισμό και δημαγωγία, ενώ καλύπτει όλες τις προοδευτικές κοινωνικές πολιτικές, αποφεύγοντας οποιαδήποτε γνώμη εκτός αυτού του πλαισίου
Φαίνεται ότι πολλοί νέοι δημοσιογράφοι που εισέρχονται στον κλάδο τοποθετούνται στη ριζοσπαστική αριστερά επηρεάζοντας τις επιλογές της αρχισυνταξίας. Παραλλήλως, η επιρροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει ωθήσει πολλά τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, ιστοτόπους και εφημερίδες σε αφηγήσεις που βασίζονται στον αριστερό ακτιβισμό· και σε ψέματα φυσικά – για καλό σκοπό. To HuffPost, αν και πάντοτε έκλινε προς τα αριστερά, έχει μετακινηθεί ακόμα αριστερότερα ως αντίβαρο στο Fox News και στο Drudge Report, το οποίο απέκτησε ευρύ κοινό από την εποχή του ψευτοσκανδάλου Monica Lewinsky. Σήμερα το ΗuffPost, ως ιστότοπος φιλικός στη LGBTQ+ και woke κουλτούρα, καταγγέλλει τον Ντόναλντ Τραμπ για ρατσισμό, σεξισμό και δημαγωγία (το θέμα δεν είναι αν έχει δίκιο ή άδικο), ενώ καλύπτει όλες τις προοδευτικές κοινωνικές πολιτικές, αποφεύγοντας οποιαδήποτε γνώμη εκτός αυτού του πλαισίου. Η μονολιθικότητά του οφείλεται και ευνοείται περαιτέρω από την τακτική προσέλκυσης αναγνωστών μέσω συναισθηματικά φορτισμένου περιεχομένου. Ο συναισθηματισμός συνενώνει τα άκρα.
Οι δεξιόστροφοι επικριτές της Le Monde ισχυρίζονται ότι η εφημερίδα ασκεί επιθετικό έλεγχο στους συντηρητικούς πολιτικούς και κολακεύει τους αριστερούς
Στη Γαλλία η εφημερίδα Le Monde που κινούνταν στον κεντροαριστερό, σοσιαλδημοκρατικό χώρο, έχει μετατοπιστεί σαφώς στα αριστερά, αν και παραμένει φιλοευρωπαϊκή – μια ιδιότητα που δεν έχει, λόγου χάρη, το Mediapart ως πιο ριζοσπαστικό, άρα εναντίον της «Ευρώπης των μονοπωλίων». Οι δεξιόστροφοι επικριτές της Le Monde ισχυρίζονται ότι η εφημερίδα ασκεί επιθετικό έλεγχο στους συντηρητικούς πολιτικούς (π.χ. Νικολά Σαρκοζί, Ερίκ Ζεμούρ, Μαρίν Λεπέν) και κολακεύει τους αριστερούς, αν και στην πραγματικότητα ορισμένοι συντάκτες της εφημερίδας έχουν ασκήσει κριτική τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Από το 2010, η Le Monde ελέγχεται από την τριάδα Niel–Pigasse–Bergé (αν και ο Bergé απεβίωσε το 2017· τον αντικατέστησε ο Křetínský και το 2023-24 ο Xavier Niel αγόρασε το μερίδιο του Křetínský), δηλαδή στον αστερισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος αντιπροσωπεύοντας ακριβώς ό,τι καταγγέλλουν οι δεξιοί λαϊκιστές: την προοδευτική, εύπορη ελίτ η οποία αγωνίζεται για τον σοσιαλισμό. Στη Γερμανία η Süddeutsche Zeitung και το Der Spiegel δέχονται κριτική για την ηθικολογική τους στάση στα κοινωνικά ζητήματα, για την υπεράσπιση των ανοιχτών συνόρων και για την απόρριψη των δεξιών ψηφοφόρων, κάτι που επιδεινώνει την πόλωση και τροφοδοτεί εντέλει την ακροδεξιά. Όπως συμβαίνει παντού –στην Ισπανία με την El País, στην Αυστραλία με την ABC News (Australian Broadcasting Corporation) και με τη Sydney Morning Herald– ο Kulturkampf, ο εμφύλιος πόλεμος λέξεων και χειρονομιών, οξύνεται τόσο στον ευρύ δημόσιο χώρο όσο και στο εσωτερικό των δημοσιογραφικών ιδρυμάτων: μετριοπαθείς και συντηρητικοί συγκρούονται με τους «προοδευτικούς» –συχνά, αλλά όχι πάντοτε, νεότερους σε ηλικία– με τους δεύτερους να νικούν κατά κράτος.
