Προβλήματα όρασης μαστίζουν τον δημοσιογραφικό κόσμο
Στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ ακούσαμε δεκάδες φορές για το χαστούκι που έφαγε ο Γάλλος πρόεδρος. Δεν ξέρω αν υπάρχει λέξη που να περιγράφει τη συγκεκριμένη χειρονομία αλλά σίγουρα δεν είναι η λέξη «χαστούκι»
Τελικά η Μπριζίτ χαστούκισε τον Εμανουέλ Μακρόν ή μήπως υπερβάλλουν οι δημοσιογράφοι στην τηλεόραση;
Το να γράφεις σε μια εφημερίδα και να υπερβάλεις στις περιγραφές σου το καταλαβαίνω. Δεν μου αρέσει, δεν το δικαιολογώ, αλλά καταλαβαίνω πως αν δεν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις ενδιαφέρουσα την πραγματικότητα και δεν έχεις και ηθικούς περιορισμούς μπορεί να προσπαθήσεις να ξεγελάσεις τους αναγνώστες σου. Το ίδιο (και για τους ίδιους λόγους) καταλαβαίνω και κάποιον που μπορεί να κάνει το ίδιο στο ραδιόφωνο. Η απουσία εικόνας κάνει την εξαπάτηση του κοινού μέσω υπερβολών μάλλον εύκολη υπόθεση. Το να το κάνεις όμως στην τηλεόραση, την ώρα που περιγράφεις κινούμενη εικόνα την οποία βλέπουν οι πάντες μού φαίνεται εντελώς παλαβό.
Όπως φαίνεται όμως για πολλούς δημοσιογράφους είναι εντελώς νορμάλ κι έτσι στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ που αφορούσαν το περιστατικό ανάμεσα στον Εμανουέλ τον Μακρόν και τη σύζυγό του ακούσαμε δεκάδες φορές για το χαστούκι που έφαγε ο Γάλλος πρόεδρος. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι τα ρεπορτάζ συνοδεύονταν από κινούμενη εικόνα. Και στην κινούμενη εικόνα ήταν ολοφάνερο πως ό,τι κι αν έκανε η Μπριζίτ στον Εμανουέλ, χαστούκι δεν του έριξε. Όπως οποιοσδήποτε που δεν έχει σοβαρό πρόβλημα όρασης μπορεί να δει, τον πιάνει από το πρόσωπο και τον σπρώχνει. Ομολογώ ότι δεν ξέρω αν υπάρχει λέξη που να περιγράφει τη συγκεκριμένη χειρονομία αλλά η λέξη «χαστούκι» σίγουρα δεν είναι αυτή.
Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που περιγραφή και πραγματικότητα ζουν ζωές παράλληλες οι οποίες δεν τέμνονται πουθενά. Και δεν μιλάω για κατασκευασμένα ρεπορτάζ στα οποία η εικόνα είναι επεξεργασμένη έτσι ώστε να επιβεβαιώνει τα δημοσιογραφικά παραμύθια. Μιλάω για περιγραφή η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα την οποία υποτίθεται ότι περιγράφει. Θυμάμαι (και νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ) ρεπόρτερ που είχε πάει σε ένα εκλογικό τμήμα στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ να περιγράφει την προσέλευση του κόσμου που δεν έχει σταματήσει και πίσω να βρίσκεται μόνη κι έρημη η κάλπη στο κέντρο μιας άδειας αίθουσας.
Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι κάνει τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης να αυτοϋπονομεύονται έτσι (όσους τέλος πάντων το κάνουν). Είναι η αδυναμία τους να περιγράψουν την πραγματικότητα με τρόπο που να γίνει ενδιαφέρουσα και οι ό,τι να ‘ναι περιγραφές είναι η απέλπιδα προσπάθειά τους να κινήσουν το ενδιαφέρον; Είναι ο εθισμός τους στην υπερβολή που τους οδηγεί στο να κάνουν το τόσο τοοοοοοοοσο; Είναι κάποιο πρόβλημα όρασης που οφείλεται στις πολλές ώρες μοντάζ; Ό,τι κι αν είναι ίσως να πρέπει να το προσέξουν. Ή να περιοριστούν στις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα. Και μπράβο τους.
15°
