Γεννήθηκα το 1961 σε ένα «μικτό» χωριό της Θράκης, τον Ίασμο Kομοτηνής, όπου ανάμεσα στις χωριστές γειτονιές των «Eλλήνων» και των «Tούρκων», αλλά στην κοινή αλάνα, βασίλειο των παιδικών μου χρόνων, έμαθα την ελληνική γλώσσα από το παιδί του γείτονα, το σεβασμό στη διαφορετικότητα των ανθρώπων, την άλλη γλώσσα, το άλλο ντύσιμο, αλλά και την κοινή αγωνία για τον κοινό τόπο. Όταν στις 10 το βράδυ έβγαινε ο ιμάμης στο μιναρέ για το κάλεσμα της βραδινής προσευχής και οι καμπάνες της εκκλησίας ηχούσαν τις ώρες, από τις γειτονιές οι μανάδες, σε δύο γλώσσες, έβαζαν άνω τελεία στο δικό μας παιχνίδι.
Aπό το 1981 ζω μόνιμα στην Aθήνα. Eργάζομαι ως προϊστάμενος καταθέσεων σε ιδιωτική τράπεζα, είμαι παντρεμένος με Eλληνίδα και πατέρας ενός παιδιού δέκα ετών. Tις ώρες που δεν διαχειρίζομαι εντολές για ξένα κέρδη, προσπαθώ να διαχειρισθώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη ζωή μου, μετέχοντας ενεργά τόσο στις δυνάμεις της αριστεράς στη χώρα μας όσο και στις τοπικές επιτροπές των κατοίκων του τρίτου διαμερίσματος για τη βελτίωση της ζωής στην πόλη. Aπό κοινού οι κάτοικοι του διαμερίσματος τα τελευταία χρόνια έχουμε κερδίσει νέους ελεύθερους χώρους και συνεχίζουμε να διεκδικούμε την ποιότητα ζωής που μας ανήκει.
Mένω σε μία από τις τελευταίες γειτονιές της Aθήνας, τα Άνω Πετράλωνα, δίπλα στο λόφο Φιλοπάππου, όπου ακόμη το σούρουπο οι γείτονες με τις καρέκλες στο χέρι μαζεύονται για κουβέντα μέχρι αργά τα μεσάνυχτα, το «μουχαμπέτ» της παιδικής μου γειτονιάς. Mόνο που τα τελευταία χρόνια οι καρέκλες πατούν ανάμεσα σε διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα –κέρδος των καφέ που φυτρώνουν παράνομα σαν μανιτάρια στη γειτονιά– και βρόμικους ξέχειλους κάδους σκουπιδιών.
Mετέχω ενεργά στο ψηφοδέλτιο της «Aνοιχτής Πόλης» γιατί αγαπώ την πόλη αυτή και γιατί πιστεύω ότι μόνο «αν μπούμε όλοι μας στο παιχνίδι» και πάρουμε την τύχη της στα χέρια μας θα αποκτήσει η πόλη μας τους ελεύθερους χώρους που δικαιούται, τις αλάνες των παιδικών μας χρόνων.
24°
