Δεν θα μας κάνετε παρίες της διεθνούς κοινότητας

Είμαστε σήμερα εδώ για να πούμε ένα μαζικό όχι στην προχειρότητα, την ιδεοληψία, το ρεβανσισμό, στην ισοπέδωση, στον αναχρονισμό και την αδιαφορία. Και είμαστε εδώ να πούμε ένα μαζικό ναι, να υπερασπιστούμε όσα καταφέραμε με πολύ κόπο στο παρελθόν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια και όσα σχεδιάζουμε για το μέλλον. Όσες σπασμωδικές κινήσεις κι αν κάνει η κυβέρνηση, όσο κι αν πρόχειρα νομοθετήσει γκρεμίζοντας τις κατακτήσεις μας, δεν μπορεί να σταματήσει τη φορά των πραγμάτων.

Είμαστε συνδεδεμένοι στενά ως άτομα και ως θεσμοί με τον ευρωπαϊκό και το διεθνή ακαδημαϊκό χώρο – οι φοιτητές μας κυκλοφορούν στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο, οι ερευνητές μας και οι καθηγητές συμμετέχουν στην παγκόσμια σκηνή και δεν θα κάτσουμε να αυτοκτονήσουμε. Όσο κι αν η κυβέρνηση επιχειρεί να μας αποκόψει από το διεθνές περιβάλλον, δεν θα μας απομονώσει στο Κούγκι της ανυποληψίας και της κακομοιριάς (για να χρησιμοποιήσω μια μεταφορά του Γ. Παγουλάτου).

Δεν θα αντιμετωπίζει η Ευρώπη και ο κόσμος τις προκλήσεις του μέλλοντος για να ασχολούμαστε εμείς με την κουρελαρία των καταλήψεων και τις ιδεολογικές εμμονές περιθωριακών τύπων. Είμαστε εδώ για να αντισταθούμε και θα αντισταθούμε στην έκπτωση των θεσμών, στην προσβολή της νοημοσύνης μας και στην αδιαφορία για το μέλλον της νέας γενιάς και της χώρας.

Όπως και στα άλλα μεγάλα θέματα η επιδρομή της κυβέρνησης του Σύριζα στην παιδεία είναι ένας συνδυασμός πείσματος, προχειρότητας, ανικανότητας, έλλειψης κάθε σχεδίου, ιδεολογικής τύφλωσης, διπλής γλώσσας και παραπληροφόρησης.

Μάς είπαν θα κάνουν εξαντλητικό διάλογο. Πότε; Σε τρία τέρμινα; Θα δείτε διαβουλεύσεις που δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας είπε ο υπουργός. Μα βλέπουμε από τώρα και δεν πιστεύουμε. Ξηλώνουν ήδη ό,τι τους ενοχλεί χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Με βιαστικές τροπολογίες και νομοσχέδια κουρελού.

Είπε ο κ. Τσίπρας προχθές στη Βουλή με κόμπο στο λαιμό του από τη συγκίνηση ότι γι’ αυτούς η γνώση είναι αυταξία. Από πότε; Από τότε που διέκοπταν με κάθε αφορμή την εκπαιδευτική διαδικασία για τις κομματικές τους σκοπιμότητες; Από τότε που περιφρονούσαν ερευνητές και το έργο τους βάζοντας λουκέτο στα κτίρια με τις καταλήψεις; Είπε με δέος ότι το να μπορούν οι εργαζόμενοι φοιτητές να επιστρέφουν στην ακαδημαϊκή διαδικασία είναι για τον Σύριζα κάτι ιερό. Πόσο ιερό; Γιατί θυμάμαι τον Σύριζα να αντιτίθεται με σθένος σε κάθε σχέδιο που αφορούσε τη διά βίου μάθηση γιατί ήταν του διαβόλου. Δηλαδή της Μπολόνια, που είναι κάτι σαν το νεοφιλελευθερισμό. Πασπαρτού και το κακό μάτι. Λόγω Μπολόνια αλλάζουν και τις πιστωτικές μονάδες και τις κάνουν διδακτικές. Μεγάλη αντίσταση, φερετζές για να κρυφτεί πίσω του η ιδεοληψία, έστω κι αν δημιουργεί τελείως εκ του μηδενός προβλήματα στους φοιτητές και στις ισοδυναμίες των ακαδημαϊκών τίτλων.

Δεν κοστίζουν τίποτε, λέει, οι αιώνιοι φοιτητές –ούτε βιβλία παίρνουν, ούτε στέγαση έχουν ούτε σίτιση–, άρα μπορούν αιωνίως να μείνουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι τους περιφρονούν, τους κάνουν δεύτερης κατηγορίας πολίτες και απαξιώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία και τη μόρφωση; Τι μόρφωση παίρνει ένας αιώνιος φοιτητής που έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα του κι έρχεται πού και πού ανά πενταετία να περάσει κάνα μάθημα κατά παραχώρηση, επειδή τον λυπάται ή βαριέται ο καθηγητής; Ο ορισμένος χρόνος σπουδών δεν είναι αυταρχισμός, όπως λέει ο Σύριζα. Είναι μέριμνα για το φοιτητή, τη μόρφωση και το ρόλο του πανεπιστημίου.

Η όψιμη αγάπη του Σύριζα για τη γνώση είναι υποκριτική. Το πανεπιστήμιο γι’ αυτούς είναι κέντρο διερχομένων, ένα σκηνικό στο οποίο εκδιπλώνονται οι ακτιβιστικές και κομματικές τους δραστηριότητες. Η ακαδημαϊκή διαδικασία είναι απλώς πρόσχημα που λαμβάνει χώρα σε ένα κουφάρι όλο και πιο άσχημο και απωθητικό, χωρίς θέρμανση – κρύο, βρώμικο από τα σκουπίδια, τα πανό, την αφισορύπανση και το graffiti. Και δεν φταίει το μνημόνιο και οι περικοπές (τα συγκεκριμένα χρήματα κάθονται). Φταίει εκείνη η κουλτούρα και η διαχείριση (και από υποστηρικτές του Σύριζα σε υψηλές διοικητικές θέσεις και σε προβεβλημένα ψηφοδέλτια) που χρησιμοποίησαν το πανεπιστήμιο για να οργανώνουν εφόδους στη Βουλή με τους αγανακτισμένους αδιαφορώντας για τα βασικά: την ακαδημαϊκή λειτουργία, την καθαριότητα, τη φύλαξη, τα επιστημονικά περιοδικά. Παρέδωσαν τα πανεπιστήμια στις ομάδες που παρασιτούν σε αυτά, τα νέμονται και τα εξευτελίζουν.

Είπε ακόμη ο κ. Τσίπρας, όπως και ο υπουργός Παιδείας παλαιότερα, πόσο νοιάζονται για τη δημοκρατία στα πανεπιστήμια και αγανακτούν που τα Συμβούλια προεπιλέγουν υποψηφίους. Φοβούνται μη γίνουμε Βόρεια Κορέα και Χονγκ Κονγκ. Αλήθεια, κόπτονται για τη δημοκρατία αυτοί που διέλυαν συστηματικά συνεδριάσεις πανεπιστημιακών οργάνων, που κρατούσαν ομήρους καθηγητές, που τους προπηλάκιζαν και τους έχτιζαν στα γραφεία τους, που παρεμπόδιζαν αυθαιρέτως την πρόσβαση εργαζομένων σε πανεπιστημιακούς χώρους, που έκλεβαν κάλπες εκλογών και παρεμπόδιζαν με τη βία εκλογικές διαδικασίες; Κάπως όψιμο δεν είναι το ενδιαφέρον τους; Αλλά ας το δεχτώ. Τι σχέση έχει η Β. Κορέα και το Χονγκ Κονγκ; Στο Χονγκ Κονγκ το Κομμουνιστικό Κόμμα ήθελε να περιορίσει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι σε βουλευτικές εκλογές. Είναι ενδιαφέρον, αφενός, ότι η κυβέρνηση φαίνεται να υπερασπίζεται τη φιλελεύθερη δημοκρατία απέναντι στις στρεβλώσεις του κομμουνιστικού κόμματος. Αφετέρου, εξισώνει το πανεπιστήμιο, έναν οργανισμό που πρέπει να διοικηθεί, με τη λειτουργία μιας δημοκρατίας. Αν πράγματι το πιστεύουν αυτό (ότι δεν διαφέρει ένας οργανισμός από τη δημοκρατία) γιατί διορίζουν στους οργανισμούς του δημοσίου συγγενείς υπουργών και στελέχη του Σύριζα και δεν βάζουν τους υπαλλήλους και τους πελάτες να ψηφίζουν όποιον θέλει να θέσει υποψηφιότητα; Είναι η διοίκηση ενός οργανισμού ο τόπος για την άσκηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι; Μήπως οι διορισμοί που αυτοί κάνουν κομματικών στελεχών είναι πιο κοντά στη Βόρεια Κορέα; Είπαν επίσης ότι οι φοιτητές είναι πολίτες με δικαίωμα ψήφου και ως εκ τούτου πρέπει να ψηφίζουν και στις πρυτανικές εκλογές. Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει. Αφού έχουν λοιπόν δικαίωμα ψήφου οι φοιτητές, να ψηφίζουν και ποιος θα τους κάνει μάθημα, ποιος θα γίνει καθηγητής. Γιατί όχι; Κι οι ασθενείς στα νοσοκομεία που επίσης έχουν δικαίωμα ψήφου να ψηφίζουν ποιος θα προσληφθεί ως γιατρός και ποιος θα είναι διοικητής του νοσοκομείου.

Δεν είναι σοβαρά επιχειρήματα αυτά. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα. Είναι, όπως είπαν υπουργός και πρωθυπουργός, ειλημμένες πολιτικές αποφάσεις και μας κάνουν τη χάρη να μας αραδιάσουν κάποιες κουβέντες ανερμάτιστες, Στάχτη στα μάτια για να παραπλανήσουν πολίτες και Βουλή. 15 ψεύδη σε 15 λεπτά μέτρησα στην προχθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή). Ένα το λεπτό και δεν έπιασα τα άλλα προβληματικά σημεία. Χτυπάμε λένε την κομματοκρατία και το φοιτητοπατερισμό γιατί ψηφίζουν όλοι οι φοιτητές και σταθμίζεται το βάρος της ψήφου τους. Ξεχνούν όμως να μας πουν ότι για το μέτρο αυτό είχαν ανέβει κυριολεκτικά στα κάγκελα όταν προτάθηκε παλαιότερα –τώρα το προτείνουν αυτοί–και ότι στις γενικές συνελεύσεις των τμημάτων, όπου επανέρχεται η φοιτητική συμμετοχή, οι εκπρόσωποί τους ορίζονται όπως τον παλαιό καλό καιρό, δηλαδή από τις παρατάξεις.

Πολιτικές, μας λένε επίσης, είναι οι θέσεις των περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευσης – γι’ αυτό είναι όλοι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Και γιατί τότε παραπλανούν 450 ανθρώπους που υποβάλλουν αίτηση αναμένοντας μία αμερόληπτη κρίση; Γιατί τους κοροϊδεύουν; Δημοκρατία και αμεροληψία «α λα καρτ».

H πολιτική του Υπουργείου Παιδείας συνοψίζεται στο εξής: Κατεδαφίζουμε και μετά σκεφτόμαστε. Διότι, όπως είπε ο υπουργός, τώρα ξεκινούν να σκεφτούν τι πρέπει να μελετήσουν. Πρώτα γκρεμίζουν, μετά σκέφτονται. Πρώτα καταργούν τα πρότυπα, μετά είπε θα τα ξαναμελετήσουν. Πρώτα καταργούν τα Συμβούλια, μετά θα δουν αναλυτικά πού θα λογοδοτούν οι πρυτάνεις και ποιος μπορεί να είναι ο τρόπος να τα επαναφέρουν ως γνωμοδοτικά. Θα δώσουν τις αρμοδιότητές τους λέει στη Σύγκλητο ώστε να εγκρίνει η Σύγκλητος τον Κανονισμό ή τον προϋπολογισμό που εκείνη θα υποβάλλει. Μάλλον θα πρέπει να το σκεφτούν κι αυτό. Τώρα η Σύγκλητος συνεδριάζει κυριολεκτικά με πάνω από 120 θέματα στην ημερήσια διάταξη. Μετά μπορεί να τα διπλασιάσει. Αλλά μην νομίσετε ότι γίνονται όλα έτσι χωρίς πρόγραμμα. Ο πρωθυπουργός είπε στη Βουλή ότι δεν προσέρχονται «τάμπουλα ράσα, χωρίς προτάσεις». «Τάμπουλα ράζα» ήθελε να πει. «Ερχόμαστε, είπε, με τις αποσκευές μας από τους αγώνες μας και τις διεκδικήσεις μας». Τι έχουν μέσα, αναρωτιέμαι, αυτές οι αποσκευές; Έχουν τις κάλπες που εξαφανίζονταν, έχουν τα σπασμένα λουκέτα από τους χώρους όπου κατέβαζαν τους διακόπτες των ηλεκτρονικών δικτύων, έχουν τα στειλιάρια με τα οποία έσπαζαν πόρτες και απειλούσαν τα μέλη των Συμβουλίων, τα μπουκάλια από τα υπόγεια του ΕΜΠ και του Οικονομικού Πανεπιστημίου;

Με τέτοια υλικά δεν φτιάχνεται σοβαρό πανεπιστήμιο. Δεν απαντιούνται οι αγωνίες των νέων και των γονιών τους. Δεν είναι υλικά για να δημιουργείς, είναι υλικά για να γκρεμίζεις. Εμείς στα Πανεπιστήμια χρειαζόμαστε αυτές τις δύσκολες ώρες πρώτα απ’ όλα ηρεμία και σίγουρα όχι κοροϊδία. Ένα περιβάλλον στοιχειωδώς καθαρό για να μπορούμε να κάνουμε μάθημα. Χρειαζόμαστε την υποστήριξη των ανθρώπων που ήρθαν από κορυφαία πανεπιστήμια του εξωτερικού με διάθεση να βοηθήσουν αφιλοκερδώς, την πατρίδα τους οι περισσότεροι, και τους νέους. Χρειαζόμαστε από την πολιτική ηγεσία υπευθυνότητα και όχι αμέριμνους ερασιτεχνισμούς. Εμείς είπε ο πρωθυπουργός θέλουμε την ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια αλλά να δούμε αν αυτή η ιδέα μπορεί να υλοποιηθεί. Δηλαδή πρώτα σκέφτονται αφηρημένα ιδέες και μετά αναρωτιούνται εάν μπορούν αυτές να βρουν εφαρμογή; Έτσι γίνεται; Σκεφτόμαστε ιδέες για να γίνουμε αρεστοί και μετά βλέπουμε αν εφαρμόζονται;

Τα πανεπιστήμια είναι πολύ παλαιοί θεσμοί – από τους παλαιότερους στην ιστορία. Και θα επιβιώσουν παρά τις ασυναρτησίες του Σύριζα. Αλλά θα τραυματιστούν βαριά απ’ αυτές τις σπασμωδικές επεμβάσεις που γίνονται στο γόνατο κυρίως για να ικανοποιηθούν –όσο προλάβουν– πολιτικά ή πρακτικά ημέτεροι. Εμείς κάνουμε αυτή τη στιγμή έναν αγώνα αμυντικό. Αμυνόμαστε για τις κατακτήσεις μας αλλά το βλέμμα μας είναι στο μέλλον. Τα πανεπιστήμια αλλάζουν, μετασχηματίζονται. Θέλουμε να είμαστε εκεί με τους συναδέλφους μας και τους φοιτητές μας να αντιμετωπίσουμε δυναμικά και όχι φοβικά τις προκλήσεις της νέας εποχής. Δεν θα μας γυρίσετε πίσω, δεν θα μας κάνετε παρίες της διεθνούς κοινότητας. Θα αντισταθούμε. Όχι με τις παρανομίες και καταλήψεις που εσείς συνηθίζατε. Αλλά με τη φωνή μας και το λόγο μας. Γιατί τιμάμε και σεβόμαστε το πανεπιστήμιο ως χώρο διαλόγου όπου πείθουν τα επιχειρήματα και όχι ο τσαμπουκάς ή οι μαγκιές. Θέλουμε την κοινωνία μαζί μας. Γιατί το πανεπιστήμιο δεν είναι των πανεπιστημιακών, δεν είναι των φοιτητών. Είναι όλων μας. Και είναι μεγάλη επένδυση για τη χώρα. Προστατέψτε το.