Η Κοβέσι στη χώρα των Κομανέτσι

Η έλευση της Ευρωπαίας εισαγγελέως Λάουρα Κοβέσι στην Αθήνα σηματοδοτεί μια νέα σελίδα στη σύγχρονη ιστορία μας. Την προηγούμενη δεκαετία κάθε επίσκεψη της τρόικας (κατοπινά «θεσμών», όπως μετονομάστηκε από την Π.Φ.Α. η τρόικα για να χρυσώσει το χάπι της κωλοτούμπας 360 μοιρών) και οι τριμηνιαίες «αξιολογήσεις» της προόδου των «μεταρρυθμίσεων» που (παρίσταναν πως) έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις κυριάρχησαν στην ειδησεογραφία για σχεδόν το σύνολο της δεκαετούς κρίσης (σε αντίθεση με Ιρλανδία, Κύπρο και Πορτογαλία, που εξήλθαν Κρίσης και μνημονίων πολύ γρηγορότερα ημών).

Συνεπώς, δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα τίθεται υπό κάποιας μορφής διεθνή εποπτεία. Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, που ακολούθησε τη χρεοκοπία του «ατυχούς πολέμου» του 1897 –άλλη μια μετονομασία-προπομπός του «τρόικα/θεσμοί», ευφημισμοί που χρησιμοποιούνται πάγια για να καλύψουμε δικής μας υπαιτιότητας καταστροφές– εμμέσως η επιτροπή αποκατάστασης προσφύγων της δεκαετίας του 1920, αλλά ακόμα και το σχέδιο Μάρσαλ υπήρξαν μορφές οικονομικού ελέγχου των του οίκου μας.

Η Λάουρα Κοβέσι…

Η ειδοποιός διαφορά της Κοβέσι και της ευρωπαϊκής εισαγγελίας με τους άνωθεν ελέγχους είναι το ότι για πρώτη φορά στη χώρα μας αμφισβητείται θεσμικά –όχι στα καφενεία, αλλά από την Ε.Ε– ένας από τους τρεις πυλώνες οποιασδήποτε Δημοκρατίας: η εγχώρια δικαστική εξουσία (οι άλλες δυο, νομοθετική και εκτελεστική, αμφισβητούνται εντόνως σε κάθε ευκαιρία, σε γκάλοπ, με την ευρεία αποχή από τις εκλογές και στους δρόμους και την κοινωνία, με την απαξίωση και την ανυποληψία στην οποία έχουν περιέλθει με τα ,ενίοτε μη, πεπραγμένα τους).

Σε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου δικαστικός λειτουργός παραθέτει συνέντευξη Τύπου, η Ρουμάνα εισαγγελέας ούτε λίγο ούτε πολύ κατακεραύνωσε συνολικά το εγχώριο πολιτικό σύστημα και προσωπικό, αφού είπε πως:

• Τα Τέμπη θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν είχε υλοποιηθεί εμπρόθεσμα (ή έστω εντός εύλογου διαστήματος) η σύμβαση 717, που προέβλεπε την τηλεδιοίκηση των σιδηροδρόμων μας
• Πρέπει άμεσα ν’ αλλάξει ο νόμος περί της (μη-) ευθύνης υπουργών (στη δίκη για τα Τέμπη κατηγορούμενοι είναι 56 πολίτες, εκ των οποίων ουδείς είναι πολιτικός, λες και οι σιδηρόδρομοι ήταν αυτοδιοικούμενοι μέχρι τη μοιραία νύχτα!)
• Η υπόθεση λαθρεμπορίας στον Πειραιά είναι η μεγαλύτερη στα ευρωπαϊκά χρονικά (στον έβδομο ουρανό, αδέρφια!)
• Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι συνώνυμο της διακομματικής διαφθοράς

Μ’ άλλα λόγια, η Κοβέσι ξεμπρόστιασε συνολικά το πολιτικό μας προσωπικό, κατηγορώντας το για διακομματική ομερτά εις βάρος της κοινωνίας, η οποία πληρώνει με αίμα (κυριολεκτικά, βλ. Τέμπη) την αδράνεια, τις ανομίες και τις παρανομίες των ήδη αδρά αμειβόμενων από τον κρατικό κορβανά θεσμικών της αντιπροσώπων.

…Και οι Κομανέτσι

Σχοινοβατώντας μεταξύ λογικής και παράνοιας η ελληνική κυβέρνηση, σαν άλλη (συμπατριώτισσα της εισαγγελέως) Κομανέτσι, επιχείρησε να μας παρουσιάσει το άσπρο μαύρο, απομονώνοντας την –από αστική ευγένεια και στοιχειώδεις κανόνες φιλοξενίας– διατύπωση της Κοβέσι ότι «παντού υπάρχει διαφθορά» και ότι έχει «άριστη συνεργασία με τις ελληνικές αρχές», λες και θα μπορούσε ποτέ να δηλώσει ότι η διαφθορά διατέμνει εγκάρσια τη χώρα μας, το επίπεδό της είναι πρωτόγνωρο και πως οι αρχές αποπειρώνται να συγκαλύψουν τις παρατυπίες και τις παρανομίες τους.

Βέβαια, σε μια δεύτερη ανάγνωση –ή και πρώτη, για όποιον στερείται κομματικών παρωπίδων–, αυτά ακριβώς είναι όσα άφησε να εννοηθούν ή και διατύπωσε με σαφήνεια η Ευρωπαία εισαγγελέας: όταν ρητά αναφέρει ότι η επταετής (αφού η αρχικά διετής σύμβαση 717 δεν είχε ολοκληρωθεί 9 χρόνια μετά την υπογραφή της, ως τη μοιραία νύχτα) καθυστέρηση στη υλοποίηση της τηλεδιοίκησης των τρένων αφενός οφείλεται σε ολιγωρίες πολιτικών, αφετέρου ευθύνεται για τον θάνατο δεκάδων συμπολιτών μας, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, ουσιαστικά δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών. Το νόημα είναι πως (στην καλύτερη, γι’ αυτούς περίπτωση) αβλεψίες πολιτικών οδήγησαν στον θάνατο πολιτών, για τους οποίους οι πρώτοι μετέρχονται αθέμιτους τρόπους υπεκφυγής των ευθυνών τους, όπως τη βουλευτική/υπουργική/πολιτική τους ασυλία.

Πόσο πιο άμεση και ευθεία θα μπορούσε να είναι η επίπληξη και η κατηγορία ενός φαύλου πολιτικού συστήματος που μεταπολιτευτικά, εδώ και μισό αιώνα, αναπαράγει ένα στρεβλό, ιδιοτελή και αντικοινωνικό τρόπο διακυβέρνησης με αποκλειστικό γνώμονα την ψηφοθηρία και τον προσπορισμό ίδιου οφέλους;

Πόσα σκάνδαλα μπορεί να παραγάγει μια πολιτική κάστα και να καταναλώσει μια κοινωνία και για πόσο ακόμα διάστημα μπορούμε σύσσωμοι να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας προσποιούμενοι πως όλα βαίνουν ομαλώς στη χώρα όπου Κρητικοί έπαιρναν επιδοτήσεις για βοσκοτόπια στη Θεσπρωτία και αετονύχηδες δηλώνουν καλλιεργητές βιολογικής φακής στου… Ζωγράφου, ελάχιστα χιλιόμετρα από τη Βουλή των Ελλήνων, κάτω από τη μύτη των βουλευτών μας;

Εντέλει, σε τι μέλλον μπορεί να προσβλέπει ένα έθνος που σ’ ό,τι αφορά την ηθική, την ευνομία και την ευσυνειδησία αποδεικνύεται ευέλικτο ωσάν Κομανέτσι;