Τέλος εποχής για την «Κεντροδεξιά» παράταξη

Το «μεταναστευτικό», μαζί με τη ραγδαία επερχόμενη κλιματική αλλαγή έχουν εξελιχθεί στις κορυφαίες σύγχρονες προκλήσεις, τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει ο πλανήτης για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Κι αυτό γιατί τα διογκούμενα διαρκώς προβλήματα που προκύπτουν καθημερινά από τις πρωτοφανείς αυτές προκλήσεις, δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν αποκλειστικά με τα εργαλεία της πολιτικής, της διπλωματίας και της επιστήμης, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τους πολέμους, τις πανδημίες και τις οικονομικές κρίσεις, αλλά απαιτούν δράσεις που εντάσσονται στη λογική μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Η ανθρωπότητα είναι ακόμα πολύ μακριά από μια τέτοια λογική.

Η χώρα μας βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης όντας απροετοίμαστη, όχι μόνο για να αντιμετωπίσει τη δυσμενή πραγματικότητα αλλά ακόμα και για να συνειδητοποιήσει τις δραματικές της συνέπειες. Ειδικά τη στιγμή που τα προειδοποιητικά μηνύματα που έστειλαν τα τελευταία χρόνια οι φυσικές καταστροφές, η υποβόσκουσα λειψυδρία και η πανδημία δεν αφήνουν περιθώρια υποβάθμισης των κινδύνων. Τα λιμνάζοντα νερά του πολιτικού και κοινωνικού εφησυχασμού ταρακουνήθηκαν από το διογκούμενο το τελευταίο διάστημα κύμα των μεταναστευτικών ροών από τη Λιβύη, ως απειλή για την τουριστική σεζόν της –δοκιμαζόμενης ήδη από τον ΟΠΕΚΕΠΕ– Κρήτης.

Η κυβέρνηση έχει θέσει ως κύριο μέλημα της το πώς θα διώξει το πρόβλημα από πάνω της και πάνω από τους ψηφοφόρους της

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, με προεξάρχουσα την κυβερνητική πλειοψηφία, φαίνεται να βλέπουν το «μεταναστευτικό» φορώντας τα δημοσκοπικά τους γυαλιά. Η κυβέρνηση έχει θέσει ως κύριο μέλημα της το πώς θα διώξει το πρόβλημα από πάνω της και πάνω από τους ψηφοφόρους της, και όχι το πώς θα δοθεί μια αξιόπιστη λύση συμβατή με την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών. Η συζήτηση περιορίζεται στο αν τα κέντρα που θα στηθούν θα είναι «φιλοξενίας» –κράτησης στην πραγματικότητα– ή μόνο ταυτοποίησης, καθώς και στο διάστημα που θα παραμένουν οι μετανάστες στην Κρήτη. Τα μεγάλα και σοβαρά θέματα όπως αυτό της αναστολής της εξέτασης των αιτήσεων ασύλου πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.

Αν στην Ελλάδα τα κρίσιμα ζητήματα περνούν σε δεύτερη μοίρα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα. Η πρόσφατη παρέμβαση-έκκληση του Ευρωπαίου Επιτρόπου στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι χαρακτηριστική:
«Προτρέπουμε τα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου να απορρίψουν τη διακοπή της εξέτασης των αιτήσεων ασύλου των ανθρώπων που φτάνουν με βάρκες από τη βόρεια Αφρική…».

Πρόκειται για μια δήλωση κόλαφο, κυρίως για την κυβέρνηση που, ενώ ομνύει πίστη στις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, δεν διστάζει να τις αναστείλει, με την αυταπάτη ότι έτσι θα λύσει, έστω και πρόσκαιρα, στη χώρα μας το υπ’ αριθμόν ένα παγκόσμιο πρόβλημα.

Οι συνεχείς υπαναχωρήσεις σε ακραίες φωνές όχι μόνο δεν απέδωσαν, αλλά οδηγούν συνεχώς την κυβέρνηση σε επικίνδυνους δρόμους

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι ο πρωθυπουργός «τρόμαξε» από τις –αναμενόμενες– αντιδράσεις ενός σημαντικού μέρους τόσο του στελεχικού δυναμικού όσο και της βάσης της συντηρητικής παράταξης στο νομοσχέδιο για το δικαίωμα του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια, που αποτέλεσε τελικά την αφετηρία του τέλους του κεντροδεξιού προφίλ, το οποίο επιχείρησε συστηματικά να δώσει στη ΝΔ. Οι συνεχείς υπαναχωρήσεις σε ακραίες φωνές όχι μόνο δεν απέδωσαν (η στάση Σαμαρά είναι χαρακτηριστική), αλλά οδηγούν συνεχώς την κυβέρνηση σε επικίνδυνους δρόμους. Το αποδεικνύει και η υπερψήφιση της τροπολογίας Πλεύρη από τον Κυριάκο Βελόπουλο, παρά τη δήλωση του τελευταίου ότι θα την ήθελε «πολύ πιο σκληρή». Μήπως αργότερα τηρήσει, με τις ευλογίες της ΝΔ, την ίδια στάση και σε ένα, επίσης λιγότερο σκληρό, κυβερνητικό πρόγραμμα;

Καθοριστική για τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής και υπεύθυνης πρότασης-διεξόδου για την αντιμετώπιση των νέων μεταναστευτικών ροών, τόσο σε πολιτικό-διπλωματικό όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο, είναι η στάση της αντιπολίτευσης. Τέτοια διέξοδο δεν μπορούν να προσφέρουν δυνάμεις που, ως κυβέρνηση, επέλεξαν να προτάξουν τις ιδεοληψίες τους μέσω της πολιτικής των δήθεν «ανοιχτών συνόρων»; Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκή, με την Ευρώπη να καλείται να ξεπεράσει τις αυξανόμενες ακροδεξιές της φωνές και να στηρίζεται σε διμερείς και περιφερειακές συμφωνίες, στη βάση των αρχών του δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη λήψη τέτοιων πρωτοβουλιών, η δημοκρατική παράταξη μπορεί και οφείλει να δώσει το δικό της δυναμικό παρών!