Αντιπολίτευση: Όλα εδώ αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν

Δύο χρόνια μετά τις εκλογές του 2023 και η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να είναι πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις, με 15 μονάδες διαφορά από το δεύτερο. Και ο Κ. Μητσοτάκης με 28% μακράν ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ βλέπει την πλάτη της Πλεύσης Ελευθερίας, έστω και με μικρή διαφορά, και ο Ν. Ανδρουλάκης, με 5%, την πλάτη της Ζ. Κωνσταντοπούλου (8%) στην προτίμηση για το τιμόνι της χώρας. Παρά την καταιγίδα των Τεμπών και τις απώλειες που κατέγραψε, το κυβερνών κόμμα φαίνεται να ανακάμπτει και να απομακρύνεται από την κατακερματισμένη αντιπολίτευση.

Και τι σημαίνουν όλα αυτά; Απλά πράγματα. Η ΝΔ συνεχίζει να πείθει τη σχετική πλειοψηφία ότι, παρ’ όλες τις ενστάσεις, μπορεί να κουμαντάρει τη χώρα καλύτερα από τα υπόλοιπα κόμματα. Και αυτό το χρωστάει κυρίως στην ακτινοβολία του Κ. Μητσοτάκη. Αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ, παρ’ όλον το βερμπαλισμό της ηγεσίας του, δεν φαίνεται να προβάλλει ως διάδοχη κατάσταση, διότι ο Ν. Ανδρουλάκης δεν έχει, με τίποτα, προφίλ επόμενου πρωθυπουργού. Αν μας φαίνεται περίεργο που η ΝΔ, μετά από 6 χρόνια, συνεχίζει να προηγείται, είναι γιατί η πλειοψηφία εμπεδώνει ότι απλώς οι άλλοι δεν μπορούν. Και δεν θα έχει να ωφεληθεί από μια αλλαγή φρουράς. Αυτό δεν το γράφω εγώ, αλλά οι δημοσκοπήσεις. Και κυρίως η τάση που αναδύεται από αυτές.

Όταν πριν 3 μήνες άρχισε η αναθέρμανση του δυστυχήματος των Τεμπών, κατά άλλους η «Τυμβωρυχία των Τεμπών», πολλοί βιάστηκαν να μιλήσουν για το πολιτικό τέλος του Κ. Μητσοτάκη. Κάποιοι μάλιστα περίμεναν να παραιτηθεί, υπό το βάρος των αποκαλύψεων της λεγόμενης συγκάλυψης, και να δώσει το δαχτυλίδι στον διάδοχό του. Καθώς όμως η υπόθεση εξελισσόταν και τα παραμύθια αποκαλύπτονταν, το πολιτικό κλίμα άλλαζε και η ΝΔ ανέκαμπτε. Γιατί; Μα διότι η πτώση της ήταν ευκαιριακή λόγω του σοκ μιας νεφελώδους «συγκάλυψης». Όταν το πράγμα ξεκαθάρισε, οι ψηφοφόροι της άρχισαν να επιστρέφουν. Εξάλλου δεν είχαν και εναλλακτική. Ο κόσμος του κέντρου θα άλλαζε μόνιμα πλευρό αν έβλεπε στο ΠΑΣΟΚ το κόμμα που θα έκανε τις αλλαγές τις οποίες δεν κάνει η ΝΔ. Είδε όμως το ΠΑΣΟΚ να συντάσσεται με την Πλεύση Ελευθερίας και την υπόλοιπη αριστερά και σκιάχτηκε. Δεν θέλει να ζήσει ένα νέο 2015.

Στις πρόσφατες εκλογές για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ πολλοί κεντροαριστεροί ψηφοφόροι της ΝΔ ψήφισαν την Άννα Διαμαντοπούλου, με την ελπίδα της εκσυγχρονιστικής αλλαγής. «Αγόρασαν» Άννα και ήταν έτοιμοι να «αγοράσουν» και ΠΑΣΟΚ, αν την έβλεπαν στην ηγεσία του. Με την εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη, οι κεντρώοι γλίτωσαν μεν τη χειρότερη γι’ αυτούς περίπτωση του Χάρη Δούκα, αλλά δεν ικανοποιήθηκαν. Διότι δεν έχουν κανένα σοβαρό λόγο να ρίξουν τον Μητσοτάκη, ελπίζοντας ότι ο Ανδρουλάκης θα κάνει την Ελλάδα σοβαρή και ακμάζουσα ευρωπαϊκή χώρα. Θα ανατάξει την εκπαίδευση, θα εκσυγχρονίσει το Δημόσιο, θα κάνει πραγματική αξιολόγηση, θα περιορίσει την πολιτική βία και την εγκληματικότητα, θα φέρει καλύτερες επενδύσεις, θα ενδυναμώσει τη διεθνή της θέση.

Αν η κυβέρνηση του Μητσοτάκη βρήκε μη ικανοποιητική την επίδοση μόνο των 6 εκ των 22.000 εκπαιδευτικών που αξιολογήθηκαν, μια κυβέρνηση Ανδρουλάκη πόσους θα βρει; Μάλλον κανέναν.

Συμπαθέστατος ο Νικόλας, αλλά δεν τον πείθει. Ή μάλλον τον πείθει ότι δεν μπορεί, αλλά ούτε θέλει να κάνει κάτι απ’ όλα αυτά. Αν η κυβέρνηση του Μητσοτάκη βρήκε μη ικανοποιητική την επίδοση μόνο των 6 εκ των 22.000 εκπαιδευτικών που αξιολογήθηκαν, μια κυβέρνηση Ανδρουλάκη πόσους θα βρει; Μάλλον κανέναν, διότι δεν θα κάνει αξιολόγηση; Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στελέχη του ΠΑΣΟΚ θέλουν και κολεγιές με τη ριζοσπαστική αριστερά, με την οποία δεν θα δίσταζαν, κατά δήλωσή τους, να συγκυβερνήσουν. Τι άλλο να αντέξουν οι έρμοι οι κεντρώοι και οι κεντροαριστεροί; Από τον Κυριάκο έχουν παράπονα, αλλά από τον Νικόλα δεν έχουν να περιμένουν κάτι καλύτερο. Συνεπώς το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να προσελκύσει σήμερα ψήφους ενός κόσμου που σε άλλες εποχές του ανήκαν. Και αυτό το καταλαβαίνουν πια στο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή το «πιάνουν», δεν το διαβάζουν μόνο στις μετρήσεις. Και γι’ αυτό κρατήθηκαν μακριά από την κοινή δήλωση καταδίκης του Ισραήλ εκ μέρους της Αριστεράς. Και μάλιστα από την απαίτηση να διακόψει η Ελλάδα τη στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ. Και καλά έκαναν!

Από την άλλη πλευρά του φεγγαριού, αυτή της αριστερής αντιπολίτευσης, η αμηχανία είναι έκδηλη. Κατακερματισμός, έριδες και ανυπαρξία ηγετικής μορφής, που θα μπορούσε να συνενώσει τα κλάσματα του ΣΥΡΙΖΑ και να διατυπώσει μια νέα αριστερή πρόταση. Την οποία ένα 32% της κοινής γνώμης αναμένει. Η πτώση όμως της αριστεράς δεν είναι μόνο ελληνική, αλλά και ευρωπαϊκή. Και δεν είναι υπόθεση προσώπων, αλλά αφηγήματος. Σήμερα ο δυτικός άνθρωπος θέλει ηγέτες που να μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Ζει στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Δεν νοιάζεται για ιδεολογήματα. Οι κεντροαριστεροί δεν φοβούνται πλέον τη δεξιά, τον καπιταλισμό και την ΕΕ, και η αριστερά δεν τους πείθει ότι μπορεί να τους προσφέρει μια καλύτερη ζωή σε σοσιαλδημοκρατικό περιβάλλον. Εξάλλου τη δοκίμασαν πρόσφατα και είχαν άσχημη εμπειρία. Δεν θέλουν να την ξαναζήσουν, και μάλιστα σε «πράσινη συσκευασία».

Ωστόσο, ο αριστερός χώρος ποτέ δεν μένει αδρανής. Και όταν δεν ταλαιπωρείται από εσωτερικές έριδες, σχεδιάζει νέα συνεργατικά σχήματα, με την ελπίδα ότι μπορεί και πάλι να ηγεμονεύσει. Και σύμφωνα με διάφορες φήμες, περιμένει την «ομπρέλα» του Αλέξη Τσίπρα. Όχι κόμμα αλλά «ομπρέλα», που θα στεγάσει κάθε αριστερό γκρουπάκι, με στόχο, τι άλλο, την ανατροπή του Μητσοτάκη. Που θα καλέσει τα υπάρχοντα κόμματα, παρατάξεις, φράξιες και στελέχη να μπουν από κάτω. Και με ανοικτές εκλογές θα κληθεί το πανελλήνιο να επιλέξει υποψήφιο πρωθυπουργό, που θα αποτελέσει και τον επικεφαλής της ομπρέλας. Κατά πάσα πιθανότητα τον ίδιο. Λόγω και του πολιτικού αναστήματος των υπολοίπων. Μια τέτοια εξέλιξη θα μεταφέρει την πίεση στο ΠΑΣΟΚ, μια και ο «προοδευτικός κόσμος» θα αποκτήσει μια εναλλακτική για το νέο άλμα προς την εξουσία. Αναμένονται ανακατατάξεις. Και νέο κύμα «πολιτικών μεταναστών». Προσωπικά όλα αυτά μου φαίνονται βαρετά και αδιέξοδα. Αλλά περί ορέξεως…