Η πλέον εύκολη συνταγή, και η πιο διαδεδομένη στον κόσμο της λογιστικής αντιμετώπισης της Οικονομίας, υιοθετήθηκε και από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Το μείγμα, αν μπορεί κανείς να μιλήσει για μείγμα, είναι ετεροβαρές. Τα βάρη μιας οικονομικής αναδιάρθρωσης πέφτουν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε μισθωτούς και συνταξιούχους αλλά και στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Τα ελάχιστα των βαρών τα επωμίζονται οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα ακόμη λιγότερα οι τράπεζες. Η συνταγή είναι παμπάλαια. Τόσο παλιά όσο και οι κύκλοι αναπαραγωγής του Κεφαλαίου.
Οι κολασμένοι αριθμοί
Το εξωτερικό χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά το β΄ τρίμηνο του 2010 κατά 187% σε σύγκριση με πέρσι κι έφτασε τα 437 δις ευρώ. Πρόκειται για το Ακαθάριστο Εξωτερικό Χρέος και τα στοιχεία δημοσιοποιήθηκαν τη Δευτέρα από την Τράπεζα Ελλάδος. Ο πληθωρισμός τρέχει με 5,5% σε ετήσια βάση και η χώρα δεν εισήλθε σε φάση αποπληθωρισμού όπως επεδίωκαν οι δανειστές της. Η ανεργία τρέχει με ρυθμό 11,5% επισήμως και το Ινστιτούτο της ΓΣΕΕ υπολογίζει πως η πραγματική ανεργία θα τρέχει το 2011 με ποσοστιαίο ρυθμό 20%.
Οι τράπεζες εισπράττουν 25 δις ευρώ εν είδει επιχορηγήσεως από τα οποία, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μόνον τα 10 δις θα επιστρέψουν στην αγορά προκειμένου να ενισχυθεί η ρευστότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι τράπεζες εισπράττουν ζεστό χρήμα. Το ίδιο συνέβη και κατά την τελευταία κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Είναι προφανές πως στην Ελλάδα δεν ευημερούν οι πολίτες της, εκτός συγκεκριμένων εξαιρέσεων, ούτε όμως και οι αριθμοί. Οι αλήστου μνήμης εποχές της δημιουργικής λογιστικής επί εποχής Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Η Goldman Sachs δεν είναι πλέον σε θέση να αναλάβει το θεάρεστο έργο του καμουφλαρίσματος των λογιστικών στοιχείων.
Την ίδια ακριβώς στιγμή η Γερμανία και οι απαράδεκτοι σφουγγοκωλάριοί της στις Βρυξέλλες καταλήγουν σε συμφωνία περί αμέσου και αυτομάτου επιβολής τιμωρίας σε όσες χώρες παρεκκλίνουν από την αποκαλούμενη δημοσιονομική πειθαρχία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δηλαδή εξελίσσεται σε μία λογιστική υπερδομή, όπου οι θεσμοί της θα αντιδρούν με ανακλαστικά λογιστή σε κάθε παραβίαση της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Ωσάν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να μην έχουν προβλήματα που απαιτούν λύσεις ούτε προσανατολισμούς που απαιτούν παρεμβάσεις ούτε κοινωνικές δομές που απαιτούν κόστος. Για την καγκελάριο Μέρκελ, οι κοινωνικές ανάγκες, οι αναπροσανατολισμοί και οι διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις, οι οποίες εξαρτώνται από τα πολιτικά σχήματα που αναδεικνύονται από εκλογές και άρα απηχούν εντολές πολιτών, όλα τα παραπάνω για το Βερολίνο αποτελούν απλές λεπτομέρειες.
Ερώτημα λοιπόν. Οι πολίτες ψηφοφόροι της ΕΕ και άρα και της Ελλάδας επιθυμούν ένα σύστημα διακυβέρνησης όπου την πολιτική ισχύ διαθέτει ένα συμβούλιο λογιστών; Αν ναι, τότε καλώς πράττει και η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου, η οποία έσπευσε να συμφωνήσει με την κυρία Μέρκελ για προφανείς λόγους, αφού από αυτήν εξαρτάται κατά κύριο λόγο η δανειοδότηση της χώρας. Αν ωστόσο οι πολίτες δεν προκρίνουν ένα τέτοιο σύστημα πολιτικών επιλογών, τότε διερωτάται κανείς τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια εντός αυτής της παρέας λογιστών. Πώς δηλαδή θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα κοινωνικής πρόνοιας, το κόστος της Δημόσιας Υγείας και της Εκπαίδευσης σε κάθε μέλος της ΕΕ ξεχωριστά. Πώς θα εξελιχθούν τα προγράμματα έρευνας και τεχνολογίας. Πού θα καταλήξει η πολιτισμική παραγωγή. Πώς θα χρηματοδοτηθούν τα προγράμματα για τους ανέργους και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Το ερώτημα αφορά βεβαίως το θεμελιώδες πρόβλημα. Ποια Ευρώπη επιθυμούμε και άρα ποια λογική διακυβέρνησης προκρίνουμε.
Ανήκουμε στην Ανατολή αλλά χρωστάμε στη Δύση
Στην Ελλάδα των δανειστών, η προσοχή έχει στραφεί στο σύνθημα «Κατάρ, Κίνα, Ρωσία - Συμμαχία». Πρόκειται για ένα εύρημα που καταπλήσσει με την αποτελεσματικότητά του. Ένα Holding από τον Περσικό Κόλπο, μία κολοσσιαία κρατική εταιρεία από την Κίνα και το Φυσικό Αέριο από τη Ρωσία συγκροτούν τον «πυρήνα ελπίδας» για την ελληνική οικονομία. Προσφέρεται δημόσια γη στους Άραβες για επενδύσεις, δημόσιες υποδομές στους Κινέζους και διευκολύνσεις στους Ρώσους προκειμένου η χώρα να εξέλθει της ύφεσης. Σωστά. Μόλις τη Δευτέρα το πρωί στις Βρυξέλλες, και λίγο πριν την έναρξη της Συνόδου Κορυφής Ευρώπης - Ασίας, οι δανειστές της Ελλάδας κατέληγαν στο συμπέρασμα πως μόνο η Κίνα είναι σε θέση να εγγυηθεί την οικονομική ανάπτυξή μας. Τότε, γιατί οι ίδιοι ακριβώς κοινοτικοί παράγοντες προ έτους απαγόρευαν στην ελληνική οικονομία να δανειστεί από το Πεκίνο μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια προκειμένου να ανταπεξέλθει στις δανειακές της ανάγκες; Τι άλλαξε από τότε; Πολλά, όπως το γεγονός ότι οι δανειστές είναι ακριβώς οι ίδιοι με εκείνους που κατείχαν την πλειοψηφία των ελληνικών κρατικών ομολόγων με επικεφαλής τη Γερμανία.
Στο μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης που επελέγη συνειδητά εντός της ΕΕ δεν υπάρχει πλέον έλεος. Ακόμη και η καπιταλιστική υπερδύναμη κατέληξε να υιοθετήσει μηχανισμούς και θεσμούς που επιτρέπουν στο κράτος να ελέγχει με διαφορετικό και πάντως αποτελεσματικότερο τρόπο την ασυδοσία των χρηματοπιστωτικών εταιρειών, των τραπεζών, της Wall Street, των μηχανισμών των καρτέλ κ.λπ.Ακόμη και ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναγκάστηκε να στηρίξει πολιτικές που παλαιότερα θα έκαναν τους Αμερικανούς πολιτικούς να θυμηθούν τον παθογενή αντικομμουνισμό τους.
Στην Ευρώπη της κρίσης και της αναπτυξιακής ανημποριάς έχουν υιοθετηθεί μοντέλα που οδηγούν αναπόφευκτα στην κατεδάφιση του συστήματος κοινωνικής συνοχής που κυριάρχησε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αυτή την Ευρώπη, χώρες όπως η Ελλάδα θα ονειρεύονται τους Άραβες, Κινέζους και Ρώσους ολιγάρχες ως κομιστές πλούτου και θα κληθούν αργότερα να αποπληρώσουν το επενδυτικό κόστος. Διότι κανένα πετροδολάριο, γιουάν ή ρούβλι δεν θα επενδυθεί δίχως ένα πολύ μεγάλο αντάλλαγμα σε πολύ χαμηλή τιμή. Κάτι σαν τις ηλικιωμένες ιέρειες του έρωτα δηλαδή.
