Δρόμοι, άνθρωποι, στιλ, ιδέες, τάσεις, γεύσεις, ήχοι, τέχνη και urban μητροπολιτικό πρόσημο. Μια καθημερινή ανταπόκριση με όλα τα νέα και σφραγίδα 100% Θεσσαλονίκη.
«Εγώ πάντως στο fb του τα χώνω με κάθε ευκαιρία. Ήμασταν συμμαθητές, ίδιο θρανίο, όμως στα παπάρια του με έγραψε όταν του ζήτησα να μου ικανοποιήσει ένα αίτημα…» «Τι αίτημα;» «Δεν μπορώ να σου πω».
Δέκα λεπτά πριν ο δήμαρχος Στέλιος Αγγελούδης ανεβεί στη σκηνή του Ολύμπιον για να αποτιμήσει τα πεπραγμένα του πρώτου χρόνου της θητείας του, στήνω αυτί και απολαμβάνω ωτακουστική υψηλής ευκρίνειας αναπαυτικά καθισμένος στα κόκκινα βελούδινα καθίσματα του θεάτρου. Εκτός από τον παραπονιάρη ρουσφετάκια της πίσω σειράς (τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα) που δεν του βγήκε η εξαργύρωση, δίπλα μου έρχονται και κάθονται δυο φουριόζες κυρίες. Εβδομηντάρες, αγωνίστριες, με το που τακτοποιήθηκαν, «α, κι εσείς εδώ» κάνουν όταν αντιλαμβάνονται παρακαθήμενό τους τον πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τριαντάφυλλο Μηταφίδη. «Ξέρετε εάν μετά την ομιλία Αγγελούδη θα ακολουθήσει διάλογος με τους δημότες;» Τι σας απασχολεί, νοιάζεται να μάθει ο παλαίμαχος αγωνιστής Μηταφίδης. «Εκπροσωπούμε μια συλλογικότητα που μάχεται ενάντια στα τσιμέντα και τον θέλουμε με το μέρος μας τον δήμαρχο, αλλά δεν μας τα λέει καλά με τον ποδηλατόδρομο» λέει η πιο αγωνιστική από τις δυο πασιονάριες. «Να πάτε στο Δημοτικό συμβούλιο» τις συμβουλεύει, «δεν νομίζω ότι σήμερα θα γίνει διάλογος». «Μα γιατί μας κάλεσαν τότε;», δυσθυμεί η άλλη με τσαούσικο στιλ που μαρτυρά (πιθανολογώ) στράτευση στο αλήστου μνήμης αντάρτικο των «Έγκλημα στη Βενιζέλου», αναρωτώμενος τι σχέση έχουν τσιμέντα με ποδήλατα.
Ο προβληματισμός μου παύει όταν τα φώτα πέφτουν και η δεκαοκτάλεπτη ταινία με τα πεπραγμένα της Ομάδας για τη Θεσσαλονίκη / « 365 δράσεις και όραμα» ξεκινά με το κλασικό περιεχόμενο τέτοιων φιλμ σε εικόνα και σπικάζ. Τύπου: Με σχέδιο, διεκδίκηση και αποφαστικότητα, με διαφάνεια και συνέπεια, συνεχίζουμε για την πόλη που ονειρευόμαστε και ενώνουμε δυνάμεις και σας θέλουμε όλες και όλους δίπλα μας, και υπερβαίνουμε δυσκολίες και είμαστε εδώ τιμώντας την προεκλογική δέσμευση της διαρκούς λογοδοσίας και… τέτοια.
Ωραία ταινία, καλογυρισμένη, τελειώνει και χειροκρότημα θερμό όταν ο πρωταγωνιστής της, Στέλιος Αγγελούδης, ανεβαίνει στη σκηνή. Μίλησε για πολλά (κυκλοφοριακό, καθαριότητα, αναπλάσεις, πεζοδρόμια, παραλία, τουρισμό, νέα σχολεία, λιμάνι και προβλήτα 6), μα από όλα κράτησα σαν πιο σημαντική τη δέσμευσή του για τη Θεσσαλονίκη που δεν είναι και δεν πρέπει άλλο να βολεύεται με τον τίτλο «συμπρωτεύουσα», επειδή έτσι τη βάφτισαν για να της χρυσώσουν το χάπι οι Αθηνοκεντρικοί. «Στόχος είναι να κατακτήσουμε τη μητροπολιτική μας αυτοτέλεια, αφού η Θεσσαλονίκη είναι η πρωτεύουσα του μεγάλου τόπου που λέγεται Μακεδονία».
Το άλλο που με εξίταρε ήταν όσα δήλωσε για τα καραβάκια και το τραμ (ναι σε όλα!), την οραματική πεζοδρόμηση του κέντρου, όταν με το καλό ενοποιηθούν οι αρχαιολογικοί χώροι από Αριστοτέλους έως Δημητρίου Γούναρη με τα μουσεία και κατασκευαστεί το μητροπολιτικό πάρκο της ΔΕΘ με τα 160 στρέμματα πράσινου και αναψυχής. Σλογκανάτος (Η πόλη δεν μας χρωστά αλλά της χρωστούμε, Κάναμε πολλά μπορούμε περισσότερα), ρηξικέλευθος (Ένας εργολάβος θα φτιάχνει τους δρόμους και άλλος τα πεζοδρόμια), Άγγελος – Εξολοθρευτής (τραπεζοκαθίσματα και καταχραστές του δημόσιου χώρου), ο Αγγελούδης και τα πρωτοπαλίκαρα Βούγιας, Νικηφορίδης, Γάκης, Δημαρέλος και λοιποί, στον έναν χρόνο της θητείας τους παλεύουν με τα θεριά. Σκέφτηκα να ρωτήσω με το πέρας της ομιλίας το συμμαθητάκι που δεν του έκανε το χατήρι και τις κυρίες εναντίον του τσιμέντου και υπέρ του ποδήλατου, αν είναι καλός δήμαρχος τελικά ο Αγγελούδης, αλλά δεν. Τι σε χρειάζεται με τέτοια ανωριμότητα που κυκλοφορεί εκεί έξω…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
