Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την εκμετάλλευση των νεκρών από το δυστύχημα στα Τέμπη
Δεν θα μπω στον κόπο να εξηγήσω τον τρόπο με τον οποίο η αντιπολίτευση εκμεταλλεύεται τους νεκρούς των Τεμπών. Είμαι σίγουρος πως δεν χρειάζεται και πως όλοι όσοι διαβάζετε ξέρετε πολύ καλά το πολιτικό πάρτι που έχει στηθεί πάνω στους 57 τάφους του σιδηροδρομικού δυστυχήματος. Αυτό που μου φαίνεται πως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι οι συνεχείς επικριτικές αναφορές των κυβερνητικών στελεχών γι’ αυτή την εκμετάλλευση την οποία προσπαθούν να αντιπαραβάλουν με τη δική τους στάση στην τραγωδία του Ματιού ή την τραγωδία της Μάνδρας. Κι αυτό είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω καθόλου.
Επειδή δεν ζούσα στο εξωτερικό, θυμάμαι πάρα πολύ καλά τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που από την επομένη της τραγωδίας επικαλούνται τους νεκρούς του Ματιού και τους νεκρούς της Μάνδρας σε κάθε σχετική ευκαιρία. Θυμάμαι τις επιθέσεις στην κυβέρνηση του Αλέκση, οι οποίες συνεχίστηκαν ακόμα κι όταν ο Αλέκσης επέστρεψε στην αντιπολίτευση. Θυμάμαι επίσης πως οι νεκροί του Ματιού και της Μάνδρας χρησιμοποιούνταν και ως απόδειξη της κυβερνητικής υπεροχής της ΝΔ. Ένα «κοίτα ποιος μιλάει» που εμφανιζόταν σε κάθε ευκαιρία.
Δεν είναι λοιπόν αλήθεια ότι η σημερινή αντιπολίτευση προσπαθεί να εκμεταλλευθεί νεκρούς, σε αντίθεση με τη σημερινή κυβέρνηση που ως αντιπολίτευση δεν το έκανε ποτέ. Αυτό που ισχύει είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει το know how της εκμετάλλευσης νεκρών. Προσπαθεί αλλά ποτέ δεν θα τα καταφέρει όπως οι σύντροφοι που έχουν την εκμετάλλευση νεκρών στο πολιτικό και ιδεολογικό τους dna.
Η επιθυμία για εκμετάλλευση νεκρών δεν είναι προνόμιο της «προοδευτικής» παράταξης
Η ελληνική κεντροδεξιά δεν μπορεί να οργανώσει μεγάλες συγκεντρώσεις, ακόμα κι όταν είναι κυρίαρχη στην κοινωνία. Οι ψηφοφόροι της είναι πιο ήσυχοι και συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας, πράγμα πολύ καλό για την ωριμότητά τους αλλά όχι για τη διάθεσή τους να βγουν στον δρόμο και να παπαγαλίζουν συνθήματα σηκώνοντας απειλητικά τις γροθιές τους. Δεν μπορεί επίσης να παίξει με το συναίσθημα και τα σύμβολα. Το συναίσθημα και τα σύμβολα ταιριάζουν σε ιδεολογίες που μοιάζουν με θρησκείες, δηλαδή με ιδεολογίες που αναπτύσσονται περισσότερο μακριά από τη λογική και την πραγματικότητα. Στην κεντροδεξιά δεν παραμυθιάζονται ότι παλεύουν για έναν ανώτερο σκοπό που αγιάζει τα μέσα, κι έτσι τους είναι κάπως πιο δύσκολο να επινοήσουν παραμύθια σαν αυτό της Μαρίας του Έβρου ή να εκμεταλλευτούν τραγικές πραγματικότητες. Δεν έχουν στη διάθεσή τους επαγγελματίες ευαίσθητους που πασχίζουν να συγκινήσουν τα ευσυγκίνητα πλήθη. Δεν έχουν στη διάθεσή τους φωνακλάδες που εξοργίζονται για μια συγκάλυψη που κανείς δεν μπορεί να αποδείξει, ενώ έκαναν γαργάρες τις αποδεδειγμένες απειλές εναντίον του ανακριτή της πυροσβεστικής για το Μάτι από ανωτέρους του. Δεν έχουν τους μετρ της προπαγάνδας που μπορούν να δημιουργούν σταρ, αγνοώντας όσους δεν έχουν βολική για τον «αγώνα» στάση και άποψη.
Η επιθυμία για εκμετάλλευση νεκρών δεν είναι προνόμιο της «προοδευτικής» παράταξης. Απλώς η «προοδευτική» παράταξη (απαλλαγμένη, χάρη στην ιεραποστολική της φύση, από ηθικούς φραγμούς ή την ανάγκη να περιγράψει την πραγματικότητα) το κάνει πιο αποτελεσματικά. Και μπράβο της.
Υ.Γ.: Μόνο προσοχή γιατί υπάρχει κίνδυνος, μιλώντας για «εκμετάλλευση νεκρών», να ευνουχίσουμε κάθε αντίδραση σε κυβερνητικές ανεπάρκειες. Κάθε κυβέρνηση που πολιτικά ευθύνεται για τραγωδίες πρέπει να υφίσταται κριτική για τις ευθύνες της. Όσο επικίνδυνη είναι η συγκινησιακή προπαγανδιστική εκστρατεία που βιώνουμε με αφορμή τα Τέμπη, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι η απουσία κριτικής για εγκληματικές αμέλειες υπό τον φόβο της κατηγορίας για εκμετάλλευση νεκρών.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
14°
