Η εμπιστοσύνη χτίζεται, κερδίζεται και άλλωστε αξίζει πολύ!

Απασχολεί το τελευταίο χρονικό διάστημα η είδηση περί εκροών καταθέσεων από τις Ελληνικές τράπεζες προς το εξωτερικό. Και ενώ όλα δείχνουν πως, ευτυχώς, δεν είναι ικανές αυτές να χαρακτηριστούν ως «Bank Run», αξίζει ωστόσο να το σχολιάσουμε ως γεγονός που προκαλεί μακρο-οικονομικές συνέπειες και έχει γενικά επιπτώσεις.

Άλλωστε ζούμε ημέρες καταιγισμού συναισθημάτων, κυρίως λόγω της πολιτικής αμηχανίας και αβεβαιότητας, καθώς στην ατζέντα των δύο μεγάλων, δημοσκοπικά μόνο κατά τη γνώμη μου, κομμάτων δεν προβάλλονται πολιτικά διλήμματα αλλά αντίθετα γίνεται επίκληση στο θυμικό.

Οργή από τη μία και φόβος από την άλλη!

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο συναισθήματα ίσως κριθεί το εκλογικό αποτέλεσμα όσον αφορά την ανάδειξη του πρώτου κόμματος και σε τέτοιες συνθήκες αρκετοί καταθέτες παίρνουν τα όποια μετρητά τους και τα τοποθετούν σε θυρίδες ή σε σεντούκια ή απλά κάτω από το στρώμα. Η εμπειρία από το παρελθόν έδειξε ότι περισσότερα από τα μισά εκ των εκταμιευμένων ποσών δεν επιστρέφουν πίσω ακόμη και μετά το πέρας ενός «συναγερμού». Αντίθετα, μονιμοποιούνται στην όποια νέα τους κατοικία.

Γιατί ποσά ακριβώς μιλούμε; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει υπάρξει ακόμη και ίσως μάλιστα δεν είναι εφικτό να υπάρξει επίσημη, ακριβής και απολύτως έγκυρη καταγραφή. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα εμβάσματα προς τράπεζες της αλλοδαπής, τα οποία συνολικά καταγράφηκαν μέσω του συστήματος κατά την περασμένη περίοδο "πανικού" το 2012 και που ουδέποτε επέστρεψαν πίσω ανέρχονται σε πενήντα (50) δισεκατομμύρια ευρώ. Όσον αφορά σε χρήματα που φυλάσσονται εκτός τραπεζών, ανεπίσημοι υπολογισμοί θεωρούν ότι είναι επιπλέον πενήντα (50). Αν προσθέσουμε και τα εκατό (100) δισεκατομμύρια που ανεπίσημα επίσης υπολογίζεται ότι παραδοσιακά διαθέτουν οι Έλληνες σε τράπεζες της αλλοδαπής εδώ και δεκαετίες, τελικώς προκύπτουν στο σύνολο διακόσια (200) δισεκατομμύρια ευρώ εκτός του εγχώριου τραπεζικού συστήματος και στον αντίποδα μόλις εκατόν εξήντα (160) εντός των τραπεζών μας.

Υπό αυτό το πρίσμα, έχω την εντύπωση πως οι ιστορικοί του μέλλοντος θα κρίνουν την εποχή μας και γενικότερα την οικονομική κρίση που βιώνουμε όχι μόνο ως «δομική ανεπάρκεια των μέσων παραγωγής», ως «συσσώρευση χρεών και ελλειμμάτων σε όφελος του κρατισμού και του πελατειακού εργασιακού μοντέλου», ως «ελλειπή μεταρρυθμιστική αποφασιστικότητα» ή ως «άρνηση των αγορών να μας δανείσουν». Αν και όλα τα παραπάνω σαφώς και ισχύουν, περισσότερο ίσως οι ιστορικοί εντυπωσιαστούν από την έλλειψη εμπιστοσύνης των ίδιων των πολιτών στη χώρα τους και το σύστημά της.

Γιατί, τι κρίμα!

Για να πάρει μπρος η μηχανή της οικονομίας θα αρκούσαν μόλις 20-30 δισεκατομμύρια, ίσως ένα μέρος μόλις όλων εκείνων που βρίσκονται σε σεντούκια και θυρίδες και που κανένας «τολμηρός» δεν είναι πρόθυμος να θέσει εντός του κύκλου ρευστότητας, εντός της Ελληνικής αγοράς και σε ευρύτερη κυκλοφορία.

Το περιβάλλον όμως που εισήγαγε, που οικοδόμησε και που εδραίωσε η δημόσια διοίκηση είναι ο αληθινός παράγοντας που αποτρέπει τους όποιους επενδυτές να τοποθετηθούν στην εγχώρια οικονομία. Όλες εκείνες δηλαδή οι στρεβλώσεις: ο λαβύρινθος αρμοδιοτήτων της κρατικής μηχανής, η έλλειψη μηχανοργάνωσης, το γραφειοκρατικό μίσος, ο ανορθολογισμός, ο παραλογισμός των δήθεν κριτηρίων εκ μέρους των ελεγκτικών μηχανισμών και μαζί η αβεβαιότητα, το αμήχανο φορολογικό σύστημα που διαρκώς αλλάζει χωρίς να μεταρρυθμίζεται, το πελατειακό κράτος αλλά και το κράτος σε ρόλο προστάτη άλλοτε «μικρών», μικρονοϊκών πολλές φορές, και άλλοτε «μεγάλων» συμφερόντων.

Και από την άλλη βεβαίως, μία επιπρόσθετη τροχοπέδη εκ του εγχώριου τραπεζικού συστήματος αυτή τη φορά: η αμφιλεγόμενη, τουλάχιστον, εμμονή κατά την οποία το 70% του τραπεζικού αποθεματικού πεισματικά χορηγείται σε 500, μόλις, από τις συνολικά 300.000 ελληνικές επιχειρήσεις.

Μια αλήθεια λοιπόν που αποκρύπτεται επιμελώς από το παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα φαίνονταν η ανεπάρκειά του, η θνησιγένεια εκείνη που έχει καταδικάσει τη χώρα στη μιζέρια και την υπανάπτυξη.

Πολύ λιγότερο ως υποψήφιος βουλευτής, ως επιχειρηματίας, ως επενδυτής ο ίδιος στην οικογενειακή μου επιχείρηση, αλλά το κυριότερο και πιο σημαντικό, ως ενεργός πολίτης, νιώθω υποχρεωμένος να καλέσω με όποιο τρόπο μπορώ όλες και όλους να προσφέρουμε από τη θέση μας, γιατί όχι με την ψήφο μας, και να αναδείξουμε νέες, αξιόλογες πολιτικές δυνάμεις, με καθαρότητα προοπτικής και βεβαιότητα πως αξίζουμε καλύτερο μέλλον!